ALAM

Bölüm 5: "Kuzmin"

Multimedia;

Britney Spears, Crimal.

Bölüm 5; "Kuzmin"

Bir gece daha zamanda ki yolculukta kayboldu, bir gün daha kırıklarla son buldu.

Zaman, bazen bana uçsuz ve bucaksız bir denizi çağrıştırırdı. Bir deniz gibi özgür ve sınırsız.

Bir çöp parçası atsam deniz onu benimser, alır götürür ve içinde bir yerlerde gömülür. Zaman da öyleydi. Her bir salise saniyenin arasında kayboluyor yok oluyordu, saniyeler dakikaların arasında dakikalar, saatler arasında kayboluyor ve dönülemez bir güne gidiliyordu

Ve günler zamanın akımına uğruyordu.

Soluğumda ömrümden uzun damarımdan tabutlar kalkıyordu bu sabah, öksüz yanım ağlıyor, yetim yanım kanıyordu.

Ölüme kamçılanan bileklerim delik deşikti, ilmek ilmek işleniyordu yetim kanım göğsüme.

Ben bir Kimsesizdim, zemheri kışın soğuğunda umutların yok olduğu saatte yetim bırakılan bebektim, şefkati hissedemeyen Annenin ne olduğunu bilmeyen öksüz yürektim.

Ben Yetim'in satırlarında gizlenmiş öksüz bir kız çocuğuydum.

Açtım, ruhum bir anneye bir yuvanın dumanı tüten ocağına açtı. Yedirilmedim, öldürüldüm.

Öldürüldüğüm yerden dirilmeye mecbur bırakıldım.

Ben Yetim'in gece karanlıkta soğuk yastığına düşürdüğü göz yaşı, öksüzün anne babaya imrenerek baktığı yüreğinde ki sessiz çığlığıydım.

Bir Necm ışıltısını kaybediyor gök kubbenin örtüsünde, bir leyl daha mazi oluyor Alam'ın himayesinde.

Bir şafak batıyor... Sonra, bir Fecr doğuyor, irin'in kefaretinden.

Sabah'ın üzerinden saatler geçmiş, yalnızlıklarla dolu evimi arkamda bırakarak okula gelmiştim. Zil biraz önce çalmış herkes sırasında yerini almıştı sadece onlar gelmemişti. İçimde onları düşünen taraf beni korkutuyor yalnış yolda olduğumu hissettiriyordu. Onlara alışırsam bırakamazdım, benimserdim. Biliyordum ki bir gün onlarda beni onun gibi bırakacak ve ben yine yalnızlığıma yalnızlık ekleyecektim.