Nerd BUT AIN'T Weird (COMPLETED)

Epilogue

Chapter 60

NASTALIA's POV

*ONE YEAR LATER*

It's been a year since you died...

..Hope.

And i know you're happy there.

I hope you don't mind if I visit you here everyday.

I just can't move on.

But atleast now, hindi na ganoon kasakit.

Hindi katulad noon na araw-araw akong lumuluha pag gabi.

At ang nakakapagtigil lang saakin ay ang iyong Dad.

Ang bilis mo naman kasing mawala e.

Please be back.

Naiiyak nanaman tuloy ako.

Bigla ka na lang kasing nawala noon eh.

Sana hindi ka na umalis sa pwesto mo noon para hindi ka na nawala pa saakin.

Please naman oh, bumalik ka na.

Hindi na ulit natin mace-celebrate yung birthday mo.

Matagal tagal na rin ang pinagsamahan natin.

Bata pa lang ako nasa amin ka na.

*tik tok*

Sino nanaman ang magte-text.

Babe, uwi ka na rito. Let's eat.

Tss.

Kailangan ko na umuwi.

See you again tomorrow, Hope.

Nagdrive na ako ng kotse.

Ah, legal age na kasi ako.

Di katulad noon.

I'm already 18.

--

Ang tagal ng biyahe.

Bukod sa summer na..

Traffic pa.

*tok tok*

Bumukas na yung pinto at nakita ko si Hope na sumalubong saakin.

"Tara na, kain na tayo." Sabi ni Hope.

At hinila niya na ako sa mesa.

Kung tatanungin ninyo kung nasa isang bahay kami nakatira ni Hope..

Well hindi.

Nandito kasi yan araw-araw kapag umaga eh.

At kung tatanungin niyo rin ako kung sino yung Hope kanina..