PERFECT | Dark Percy! |

fourteen

Ya sulu ruhu hatırlayacaktı ve onu bir şekilde canlandıracaktı... Ya da hiçbirşey öğrenemeyecek ve sır perdesi dolu bir hayatla yaşamaya devam edecekti...

**************

Hemen binadan çıktı ve olympus cafeye gidip onu beklemeye başladı. Tonny içeri girdiği gibi annabethi gördü ve ona doğru gitti. Tonny annabeth in karşısına oturdu ve
- söyle bakalım sarışın ne öğrenmek istiyorsun?
- herşeyi...

*************

- herşeyi derken? Daha açıklayıcı olmalısın annie...
- mesela şuradan başlayalım... Sen aslında kimsin?! Neden beni tanıdığını iddia ettin?
- çünkü tanıyorum...
- nereden!? Lütfen her şeyi anlat...
- ben önceden senin psikoloğundum... Seni buradan tanıyorum... Sen ise psikolojik sorunları olan üniversiteli genç bir kızsın...
- ne? Psikolojik sorun mu?! Dedi kız hayretle... Sonra devam etti.
- madem ki psikoloğumdun... Neden seni hatırlamıyorum...
Tonny kaşlarını çattı. Biraz kıpırdandı. Sonra boğazını temizledi ve:
- bunları anlatmak beni aşar... Üzgünüm... Bir nedenden dolayı beynine yüksek derecede şok dalgaları vererek birkaç ayını sildik... Bazı hastalığı çok ilerlememiş hastalarımızın onları hasta eden aylarını silerek hastalığın ilerlemesini önleriz...
- ne hastalığı?! Tanrım saçmalaya başladın...
- ister inan ister inanma... Soran sensin...
- hastalığım ne peki? ( alaycı ses tonuyla)
- dedim ki oralar beni aşar...
- bir dakika... Sen ciddisin...
- sana yalan borcum yok...
- neden bana söylemediniz? Ve neden ben senin psikoloğum olduğunu bilmiyorum?
- sen beni bugün dikkatli dinleyemiyorsun sanırım prenses... Birkaç ayını sildik... Ve istesende hatırlayamazsın...
- hatırlıyorum...
- ne?! Nasıl!?
- yani yarım yamalak... Mesela percy'yi...
- onu mu!? Ama hatırlamamalıydın... Hatırlayamazsın... Piper ile konuşmam lazım... Onu görünce lütfen beni aramasını söyle...
- aha... İşte yakaladım! Diye bağırdı sarışın kız sanki bir zafer kazanmış gibi..
- açığını buldum... Percy yi tanıyorsun... Piper da tanıyor...
- hıh. Zeki...
- lütfen bana bildiklerini anlat...
Tonny en sonunda sinirlendi ve masaya vurup ayağa kalktı.
- neden bunların hepsini senden saklayan hatta saklanmasını isteyen arkadaşına - piper'a- sormuyorsun!? Gelmiş burada bana yalvarıyorsun! Bende sen ne kadar biliyorsan birazcık daha fazlasını biliyorum... Çünkü benim hafızamı silmediler ve bende bizzat yaşadım... O kısımlarıda anlatamam çünkü sen benim bir hastamsın!
Tonny çantasını alıp hışımla kafeden çıktı. Annabeth ilk defa doğruyu söylediğini hissediyordu. Bu seferki durağı piper'dı. Eğer bir sonuç alamazsa o ev... Ama ne yapacak ne edecek sulu ruhunu, yosun kafasını hatırlayacak ve onu bir şekilde canlandıracaktı. Kim bilir belki nico'dan yardım isterdi... Ama yaptığı herşeyi düzeltecekti. Telefonunu aldı ve piper'a mesaj attı.

"Benden uzun süre saklayamazdınız... Hafızamı silmek yarar mı sandın? Eğer öyle düşündüysen yanıldın... Evde yalnız ol.. Ya da bu durumu kimler biliyorsa topla.. Çünkü gerçekler bir gün illaki gün yüzüne çıkacaktı... Beni uğraştırma ve bugün bitir..."
Görüldü işaretiyle annabethin yüzüne kocaman bir gülümseme yayıldı... Sonra telefonunu kapatıp söylendi.
- sonunda biliyorum... Ben annabeth chase'im... Her şeyi bilirim...

************

Kız yavaş adımlarla eve geldi. Kapıyı tıklattı. Piper kapıyı açtı. Hiç konuşmadılar. İkiside koltukta birbirlerine boş boş bakarak oturuyorlardı.
- eee... Bir konuşma hazırladığını düşünmüştüm...
Piper: nereden başlayacağımı bilmiyorum...
- o kadar çok şey sakladın yani...
Piper: inan ki benim anlatacağım kadarıyla hiçbir şey açıklanmayacak. Çünkü sen yaşadın ve olanları en iyi sen biliyorsun...
-keşke hafızam yerinde olsaydı (!) o zaman sende bilirdin...
- bize hafızan silinmeden önce hiçbirşey anlatmadın onunla ilgili... Onun ölümünden sonra...
- madem onu tanıyordun... Neden onu  ruh olarak aynada gördüğünde falan hiçbirşey demedin?
...
- yineleyim mi soruyu?
- çünkü... Çünkü ben görmedim...
- ne?
- annabeth yalnızca seni geçiştiriyordum... Üzgünüm...
- hıh.. Nasıl bir durumdayım ben!? Neyin içine soktun beni! Hafızamı neden sildin... Oradan başlayalım...
- çünkü onunla tanıştığın ayları unutman seni dindirecekti...
- nasıl yani?
- onun ölümü seni çok etkiledi... Ve bu yüzden psikolojik rehberlik almaya başladın...
- düzeltme: aldırılmaya başlandım... Devam et..
- peki... Ama psikolojik rahatsızlığın git gide daha kötü oluyordu. Kabuslar görüyordun. Uyuyamıyordun... Sesler duyuyordun... Birkaç kez uykunda uyurgezerlik yaptın ve suya atladın... Bazen kendini odana kapatıp saatlerce çıkmadın...
Piper nefes aldı. Bunları anlatırken sesi titriyordu ve annabethin yüzüne bakmıyordu. Birkaç gözyaşı da düşmüştü renkli gözlerinden...
- devam eder misin?
- garip şeyler gördüğünü söylüyordun... Fısıltılar duyduğunu söylüyordun... Tonny... Senin psikoloğun... Şizofreni teşhisi koydu.
Artık esmer kız tamamen ağlıyordu. Sanki o da hafızasının silinmesini istiyordu. Sarışın kız ise anlamıyordu.
- şizofreni mi? Bu ne biçim bir kamera şakası? Şizofreniyi hafıza silerek mi yoketmek? Hadi ama... Kameralar nerede? En azından gülümseyeyim el sallayayım falan?
- şaka falan değil! Daha ilerlememişti... Hatta olaya bağlı şizofreni olduğu için durdurması kolaydı. Bunu da yalnızca o anıyı silerek düzeltebiliriz diye düşündük... Ciddiyim seni düşünmüştüm... Lütfen kızma...
- o kutuyu almanın nedeni içindekilerin bana daha çabuk hatırlatacağıydı değil mi?
- daha çabuk değil... Normalde hiç hatırlamayacaktın... Bana da anlatmadığın için bu anılar sonsuza kadar mühürlü kalacaktı... Ama percy planlamış...
Sesinde biraz kızgınlık vardı.
- neyi planlamış...
- sana o kutuyu bırakmış... İçine ise herşeyi...
- piper... O kutuyu bana ver...
- olmaz!
- piper! Ver dedim...
Esmer kız kızmıştı fakat kaybettiğini biliyordu. Vermemesi yalnızca düşmanlığa yol açacaktı. Eninde sonunda hatırlayacaktı. Kız kutuyu getirdi ve annabethe verdi.
- emin misin?
- evet...
Sarışın kız kutuyla beraber odasına çıktı.
Belkide bazı gerçekler sır kalmalıdır...
Öğrenmek yalnızca acı verir...

Not: 15. Bölüm finalll!!!! Dıtdırıdıııııı ( ama baya uzun olacak)