Heartless||Draco Malfoy

Hoofdstuk 12

Ik liep het huis weer binnen en ik rende naar boven en liep de eerste en beste kamer binnen.

Zach keek me aan met zijn grote blauwe ogen en ik plofte naast hem op bed.

'Ik vind die Woods familie maar niks' zei hij zacht, bang om gehoord te worden.

'Vertel mij wat' zei ik zuchtend en ik liet me achterover op zijn bed vallen.

Plotseling werd ik naar beneden geroepen en Zach keek me angstig aan.

'Sst het is oke, ze moeten mij waarschijnlijk alleen wat vragen' zei ik en ik liep naar beneden.

Ik opende de deur naar de keuken waar mijn ouders en de ouders van Alaric op mij aan het wachten waren, midden in de kamer stond Alaric die mij boos aan keek.

'Wat is er, vader?' Vroeg ik zo netjes mogelijk maar de blik in zijn ogen verdween niet. Ik wist precies waarvoor ze mij hadden geroepen, ik was bot geweest tegen Alaric.

'Laurel, in deze familie tolereren we geen tegenspraak'

'Maar..'

'Laurel!' Siste hij

'Ik ben nog niet eens getrouwd met hem! Wat is dit voor een onzin?! Geen tegenspraak' riep ik boos en meteen op dat moment hoorde ik mijn vader de woorden zeggen en ik zakte gillend op de grond.

'Crucio'

Het voelde alsof allemaal messen langs mijn huid werden gehaald en ik dook ineen.

'Ik denk wel dat je het nu door hebt dan we luisteren, laurel'

'Ja vader' piepte ik maar ik bewoog niet, het lukte me niet om op te gaan staan.. alles deed pijn.

'Kijk me aan' siste hij en langzaam tilde ik mijn hoofd op.

'Nou, je mag gaan' zei hij en ik knikte, mijn blik ging langs Alaric die er wit uitzag. Hij had dit waarschijnlijk niet verwacht maar geloof mij maar, respect is het laatste wat hij van mij gaat krijgen.

Langzaam ging ik staan en ik liep weg, ik kon mijn tranen nog net binnenhouden. Ze hadden me misschien wel vernederd maar ik zou nooit toegeven.

Ik rende te trap op en ik liep de gang door naar de laatste deur van mijn kamer en ik ging op de grond zitten.

Langzaam liepen de tranen over mijn wangen heen, waarom moest dit mijn leven nou zijn.
Ik hoorde plotseling iemand kloppen op mijn deur.

'Laurel, ik ben het' hoorde ik de stem van Alaric zeggen en ik dook meteen weer ineen.

'Ga weg' piepte ik maar dat deed hij niet, ik hoorde een klik en de deur waaide open.

Ik verborg mijn hoofd in mijn armen terwijl ik hoorde dat Alaric naast mij kwam zitten.

'Het spijt me, als ik had geweten dat ze dit zouden doen...'

'Dan wat? Alaric jij hebt me in de weken dat ik je ken al drie keer naar de ziekenzaal gestuurd'

ik keek omhoog en meteen zag in de spijt in zijn ogen.

'Zo verschillend ben jij niet van mijn familie'

'Laurel, ik probeer te veranderen maar het lukt niet'

'Ik snap het wel, we zijn beide verpest door onze ouders'

'Jup..'

voor de eerste keer was ik niet bang voor Alaric en ik legde mijn hoofd op zijn schouder.

'Zorg maar dat je die woede van jou onder controle houd' zei ik en hij knikte.
'Ik ga het proberen'

Na twee weken thuis te hebben gezeten konden Zach en ik eindelijk weer terug naar Hogwarts.

Iets waar niet alleen ik heel erg naar uit keek, Zach haatte het thuis hij was bang voor enige uitvallen die mijn moeder en vader konden hebben, wat ik ook volkomen begreep.