Heartless||Draco Malfoy

Hoofdstuk 8

Het was eindelijk weekend en dat bekende dat we een oefenwedstrijd hadden voor Quidditch.
Ik liep voorop het veld op met mijn bezem in mijn handen.

We moesten vandaag tegen Ravenclaw, hun konden we makkelijk aan.

Ik keek voor me uit naar het team dat het veld op kwam lopen in hun blauwe kleding.

'We gaan ze pakken' hoorde ik Blaise nog achter mij zeggen en ik knikte.

'Tuurlijk' zei ik glimlachend en ik keek weer voor me uit.

Achter al het blauwe verscheen opeens een bekend gezicht, Laurel liep het veld op met een bezem in haar hand.

Ik had haar nooit eerder gezien in het team, ze moest wel nieuw zijn.

Meteen kreeg ik een por in mijn buik van Graham en ik draaide me geïrriteerd om.

'Dat is haar toch, Laurel' zei hij en ik keek hem alleen even boos aan.

Ik schudde de hand van de teamcaptain van de Ravenclaws en ik luisterde nog even naar het verhaaltje dat Hooch te vertellen had.

Ik pakte mijn bezem stevig vast en het moment dat zei op haar fluit blies vloog ik meteen omhoog opzoek naar de snaai.

Ik merkte dat Laurel meteen op de slurk af ging en ze gooide hem behendig in een van onze hoepels en meteen stond Ravenclaw voor.

Ze was goed, ze was heel goed... meteen schudde ik met mijn hoofd, ik werd afgeleid.

Ik moest opzoek naar de snaai en dat lukte niet als ze onder mij vloog. Meteen nam ik een spurt naar boven zodat ik haar niet zo goed meer kon zien.

Ik keek om me heen opzoek naar de snaai terwijl het ene na het andere punt gescoord werd. Eerst voor ons en toen voor Ravenclaw.

Plotseling zag ik een gouden glinstering en ik dook meteen naar beneden.

Ik vloog langs allemaal spelers en ik dook weg voor een beuker.

'Crabbe!' Riep ik en meteen kwam hij eraan vliegen, met zijn knuppel sloeg hij de beuker een andere kant op. Zonder te kijken vloog ik verder op weg naar de snaai toen ik plotseling een gil hoorde.

Meteen draaide ik me om en ik zette mijn bezem stil.

De beuker had Laurel geraakt en ze viel van haar bezem af.

Met een klap belandde ze op de grond en mijn ogen werden groot, meteen vloog ik naar beneden en ik sprong van mijn bezem af.

Ze was buiten bewustzijn en een jongen had haar opgetild.

'Ik breng haar wel naar de ziekenzaal' zei hij terwijl hij het veld afliep met Lauren in zijn armen.

Ik voelde me boos worden, waarom had die beuker haar nou geraakt.

'Draco?' Hoorde ik Blaise zeggen en zonder na te denken stapte ik weer op mijn bezem en ik vloog naar boven.

Ik kon me niet meer concentreren op het vinden van de snaai. Het enige wat door mijn hoofd bleef gaan was Laurel, die nu buiten bewustzijn lag in een ziekenhuisbed.

Ik staarde voor me uit zonder te zoeken naar de snaai en plotseling zag ik de zoeker van Ravenclaw als een gek over het veld vliegen en ik zakte eventjes naar beneden. Maar niet veel later werd er omgeroepen dat hij de snaai had gevonden en Ravenclaw won.

En dat was mijn schuld.

Pov Laurel

Ik opende mijn ogen en ik ging rechtop zitten.
'Hee' hoorde ik Luke zeggen en ik glimlachte.

'Hee' zei ik zacht terug en hij kwam op mijn bed zitten.

'Jeetje, je hebt me laten schrikken man' zei hij terwijl hij het haar uit mijn gezicht haalde.

'Sorry' zei ik met een glimlach en toen bedacht ik me pas dat ik de uitslag van de wedstrijd niet eens wist.

'Hebben we gewonnen?' Vroeg ik toen en trots knikte Luke.

'Jaaa tuurlijk!' Riep hij en ik glimlachte.

'Dat is goed om te horen, lig ik hier te minste niet voor niks'

'Je was echt heel goed en weetje wie er ook langs is geweest?'

'Wie?' Vroeg ik en Luke begon te glimlachen.

'Brayan' zei hij terwijl hij begon te glimlachen.

'Brayan? Captain Brayan?' Vroeg ik en Luke knikte.

'Hij wilde weten hoe het met je ging, ik weet zeker dat hij je leuk vind'

'Luke doe normaal' zei ik terwijl ik hem tegen zijn arm aan sloeg.

'Oh en trouwens Cho zei gedag tegen mij vandaag'

'Serieus?' Zei ik blij en hij knikte trots.

Na een uurtje verliet Luke de ziekenzaal om terug te gaan naar de Ravenclaw leerlingenkamer, ik legde mijn hoofd neer op mijn kussen en ik sloot mijn ogen.

mijn arm was gebroken en dat werd makkelijk verholpen met een simpele spreuk.

Plotseling kreeg ik het gevoel alsof iemand me aan keek, en ik opende mijn ogen en ik keek de ziekenzaal rond.

Bij de deuropening stond Draco ongemakkelijk voor zich uit te kijken.

Ik ging wat rechter op zitten en ik keek hem aan.

'Hee' zei ik en kwam mijn kant uit lopen.

'Hoe gaat het?'

'Prima, ik voel er bijna niks van' zei ik terwijl ik naar mijn arm keek.

Hij knikte eventjes en ik wees naar de stoel die naast mijn bed stond.

'Je mag ook gaan zitten'

Hij keek me even twijfelend aan maar niet lang daarna ging hij toch zitten.

'Ik wist niet dat jij ook Quidditch speelde'

'Sinds dit jaar, ik deed het altijd thuis met mijn broertje. Maar dit jaar heb me een keer ingeschreven voor het team'

'Je bent goed'

'Dankje' zei ik met een glimlach maar Draco ontweek mijn blik.

'Ik ga dan maar weer' snel stond hij op en hij liep de ziekenzaal uit toen hij door de deuren heen liep botste hij nog net niet tegen Alaric aan, die hem bot aankeek maar daarna door naar mij liep.

'Ik hoorde al dat je in de ziekenzaal lag' zei hij en hij kwam op mijn bed zitten.

'Ik voel me prima' zuchtte ik

'Wie heeft dit gedaan?'

'Geen idee, een beuker'

'Dat snap ik wel' snauwde hij en ik draaide met mijn ogen.

'Ik ben moe, je kan morgen terug komen' zei ik maar hij negeerde het.

'Wat deed Malfoy hier?'

'Hij wilde weten hoe het met mij gaat'

'Valt hij je lastig?' Vroeg hij en ik keek hem verbaasd aan.

'De enige die mij nu lastig valt ben jij'

Alaric zuchtte en hij stond op van mijn bed.

'Je bent moe, ik merk het'

'Ja dat klopt' zei ik bot terug en hij knikte.

'Laurel, het spijt me dat ik je pijn heb gedaan.. ik was boos en dan kan ik mezelf niet onder controle houden'

'Doei Alaric' zei ik terwijl ik ging liggen en ik trok de dekens over mij heen. Niet veel later hoorde ik Alaric zuchten en ik hoorde dat zijn voetstappen de ziekenzaal verlaten. Ik keek nog even om en hij was weg.