Էտ պահին ներս մտավ պապան
-Ինչա եղել?
-Ոչ մի բան(ես), հետ տանելով ձեռքս
-Մհեր լավա սաղ?
-Հա հա լավա
-Բա էս ինչ բաժակա ջարդվել
-Ջուր էի ուզում խմեի պատահական ընկավ ձեռքիցս
-Դու լավ ես? հո չես վնասվել
- չէ նոռմալա կգամ հեսա
Բարձրացա իմ սենյակ էլ չէի դիմանում ցավին ես շուտ վերքս մշակեցի, բայց շատ ուժեղեր ցավում, որ չկարողցա զսպել արցունքներս ու սկսեցի լացել։
Լավ հանգստացի Մանե դու ուժեղ աղջիկ ես։ Մաքրի աչքերդ ու գնա ներքեւ քեզ են սպասում բոլորը։
Հավաքվեցի ինձ կարգի բերեցի ու իջա ներքեւ
-Բալես լավ ես?
-Հա նոռմալա ամեն ինչ
-Դե քանի որ եկար ասեմ արդեն ես ուզում եմ մենք ընտանիքներով մտերմանանք ինչու չէ նաեւ բարեկամանանք։ Դեռ ամեն ինչ առջեւում է
-Հա բա ոնց (պապա)
-Դե ուրեմն կհանդիպենք շուտով։ Երեխեք ջան դուք շուշուտ հանդիպեք մտերմացեք դուք ջահել եք ավելի լավ կհասկանաք իրար որ առանձին լինեք
-Մենք ով?(Արամ)
-Դուք երեքդ մանավանդ Մհերը ու Մանես
-Կներեք չհասկացա??(ես)
-Կհասկանաս բալես շուտով(Մհերի պապա)
Գնացին մեր հարգարժան հյուրերը
-Կբացատրեք ինչա կատարվում ստեղ
-Կիմանաս(պապա)
-Այսինքն?
-Այսինքն գնա քո սենյակ հանգստացի
-Չեմ ուզում
-Ասեցի բարձրացի վերեւ
Բարձրացա վերեւ բայց աստիճանների մոտ կանգնեցի ու լսեցի հորս ու մորս խոսակցությունը, որը ինձ հունից հանեց ուղղակի։ Իրանք առանց իմ կարծիքը հաշվի առնելու սկսել են կյանքս դասավորել ու որոշումներ կայացնել իմ փոխարեն....
