- Յա ես ումեմ տեսնում ,ես ում հորաքույր նա , մոտիկացա ու ամուր գրկեցի
- Բա ես երբես եկել
- Նոր եմ եկել,
-Բա ինչոր բանա եղել,որ եկել ես
-Հա տղես
- Ինչա եղել, լուրջ բանա
- Վայ Մհեր ջան չգիտես
-Ինչը չգիտեմ, մամ բանա եղել
-Չէ տղես բան չի եղել
- Հորքույր կաողա ասես սիրտս կանգնեց
-Վայ Մհեր ջան, ոնց ասեմ հեսա 3 շաբաթից հարսանիքտա լինելու ու ես շոր չունեմ հագնելու
- Վայ հորքույր ես ինչնես
- Հանգստացի կատակ էի անում -ծիծաղելով ասեցի ես :
Մի շաբաթ անց
...Մանեի անունից...
Շատ լավ հիշում եմ մարտի 28 էր ,արդեն երեկո էր, անձրև էր գալիս և հանկարծ, զանգահարեց հերախոսս, Մհերն էր , քիչ էր մնում ուրախությունիցս խելագարվել էի, բայց հավաքեցի ինձ ու վերցրեցի.
- Ալո
- Բարև Մանե
- Բարև
-Մենք պետքա խոսանք շտապ
-Ասա լսում եմ քեզ,ամենիչ լավ է?
-Հելի դուրս
- Այսինքն?
-ՈՒղիղ ,ես ձեր տան դեմն եմ
- Հիմա լուրջ ես ասում
Ես արագ իջա ներքև, ես մոտիկացա իրեն և նա գրկեց ինձ, ես շատ զարմացա .
- Մհեր անենիչ կարգինա
-Ես կարոտել էի քեզ
-Մհեր...
-Ոչ մի բան մի ասա միայն լսի
-Լսում եմ
-Ես շատ երկար եմ մտածել այն օրվանից հետո, և ես հասկացա, որ ես քեզ սիրում եմ,սիրում եմ,և պատրաստ եմ տալ իմ կյանք ,ես հասկացել եմ, որ դու ինձ համար ամբողջ աշխարհ ես , ես արանձ քեզ չեմ կարող ,դու իմ տեզերքն ես , իմը եղիր միշտ
Ես այդ խոսքերից հետո սկսեցի լացել ,չկարողացա պահել :Նա ամուր ամուր գրկեց ինձ, ես ուրախությունից յոթերորդ երկնքում էի.
-Մհեր եսել եմ ուզում քեզ մի բան ասեմ, ես ել քեզ եմ սիրում: