Ես քարացած կագնած էի։ Շրջվեցի նրանց կողմ ու զարմացա Մհերն էր իրանց հետ խոսացողը -Մհեր? Մոտեցավ ինձ ու առանց մի բառ անգամ ասելու գրկեց ինձ:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
-Մանե? Լավ ես? Հո բան չեն արել դրանք? Վախեցել ես? Խոսա -Մհեր սաղ լավա -Հազար ասեցի թող ես տանեմ քեզ Գրկել էր ու բաց չէր թողնում։ Սկսեց շոյել մազերս անհանգստացած ու հանկարծակի ճակատս համբուրեց.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
-Շատ վախացրիր ինձ(Մհեր) -Սաղ լավա իրանք ինձ բան չեն արել Էս խոսքիցս հետո ոնց որ սթափվեց ու ինձ հրեց -Կներես -Ինչի համար? -Չէ իրոք կներես ես շփոթվեցի խառնվեցի իրար ուղղակի։ Կներես ես չէի ուզում քեզ գրկել -Հա նոռմալա։ Դու էլ ինձ կներես -Արի քեզ տանեմ տուն Ամբողջ ճանապարհին լուռ մնացինք։ Ոչ ես էի խոսում ոչ ինքը։ Մի տեսակ ամաչում էի նույնիսկ աչքերին նայել։ Ապուշի նման պահեցի ինձ հիմա ինչ կմտածի իմ մասին? Աստված իմ ուզում եմ շուտ վերջանա էս օրը... -Մանե չես լսում?? -Հա կներես մտքերով էի -Ասում եմ հասել ենք արդեն իջի -Լավ -Մանե.. -Նոռմալա ամեն ինչ? -Բարի գիշեր -Բարի գիշեր -Էսօր շատ սիրուն էիր -Մերսի Բարձրացա վերեւ արդեն ժամը 4ն էր։ Բոլորը քնած էին։ Մտա սենյակս ու պառկեցի, բայց չկարողացա քնել։ Ամբողջ գիշեր մտքիցս դուրս չէր գալիս էսօրվա դեպքը..
Լույսը բացվել էր բայց ես դեռ չէի քնել ու սենց անքուն անցնում էին օրերը։ Մի քանի օր էլ անցավ ու ես զգում էի որ քանի գնում էտքան անհնարա լինում մերոնց համոզել։ Ես ու Մհերը ամեն ինչ անում էինք մեր ծնողներին ապացուցելու համար որ մենք իրար չենք սիրում բայց ամեն անգամ հակառակն էր ստացվում։ Գնալով մեր ծնողները հավատում էին որ մենք իրար սիրում ենք ու էտ երկուսիս էլ դուր չէր գալիս։ Մինչեւ ամսվա վերջ մնացելա ընդամենը մի շաբաթ ու էսօր պետքա Մհերը իրա ծնողների հետ գա մեր տուն ու ես արդեն պատկերացնում եմ ինչ խոսակցությունա լինելու ծանր օրա սպասվում։ Աննայից ընդհանրապես տեղեկություն չունեմ վերջին խոսակցությունից հետո չի զանգել իսկ ես իրանից վիրավորված եմ ու չեմ պատրաստվում զանգել իրան։ -Աղջիկ ջան փեսացուդ ու իրա ընտանիքի անդամներն են գալու հել գնա պատրաստվի որ նոռմալ ընդունենք մարդկանց -Պապա խի են գալիս? -Ինչ հարցեր ես տալիս? Էտ ինչ հարցա? Մեր խնամիներն են աղջիկ ջան։ -Լավ ես գնամ պատրաստվեմ Քիչ անց եկան մեր թանկագին հյուրերը . Նստեցինք սեղանի շուրջ։ Դեսից դենից էին խոսում։ Ու Մհերի հայրը սկսեց -Արմեն ջան կարծում եմ բոլորս շատ լավ գիտենք ինչի համարա էս պաշտոնական հանդիպումը։ Մեր երեխեքը իրար սիրում են նշանված են արդեն ու ես կարծում եմ որ արդեն ժամանակնա որ իրանց ամուսնացնենք մեր հարսիկին տանենք մեր տուն. -Հա բա ոնց խնամի ջան։ Ես համաձայն եմ չարժի երկարացնել մանավանդ, որ երեխեքը սիրում են իրար -Բայց պապ..
