Գնացինք բալկոն
-Հազիվ պրծանք էտ ճնշող հայացքներից(ես)
-Հլը շատ տենց հայացքներ են լինելու էսօրվա մեջ
-Հա գիտեմ ահավորա
-Ընկել ենք պիտի քաշենք ոնց որ ասում են
-Հա ճիշտա
-Մի տեսակ շատ արհեստական չի էս ամեն ինչը? Մեր ծնողները լավ գիտեն որ մենք իրար չենք սիրում ու էս թատրոնն են սարքել
-Չգիտեմ ինչա լինելու սրա վերջը
-Մի բան կլինի չմտածես Ման ես ամեն ինչ կանեմ որ երկուսիս կյանքն էլ չխորտակվի
-Հուսամ
-Մանե? Մհեր? Եկեք (Արամ)
-Հա գալիս ենք (ես)
-Մի րոպե քանի մարդ չկա ուզում եմ ձեզ մի ասա եմ
-լսում ենք ասա
- Ախպերս ես գիտեմ ,որ դուք իրար չեք սիրում
-Արամ(Մհեր)
-Մհեր ախպերս ես լավ գիտեմ որ ուրիշին ես սիրում, բայց Մանեն այս կարճ ժամնկահատվածում ինձ հարազատ դարձավ , ուզում եմ ասեմ որ չնեղացնես Մանեյին
-Ախպերս ես էտ շատ լավ գիտեմ ավելորդ էր ասելդ։ Ես ու Մանեն իրար հետ ենք որոշել խաղալ էս թատրոնը
-Ախպերս ես ձեր կողն եմ ու ինչով պետքա կօգնեմ որ բանը չհասնի ամուսնանալուն -Լավ ախպերս
-Դե հիմա եկեք ներս մատանիները դնելու ժամանակնա
-Լավ
-Պատրաստ ես Ման?
-Պատրաստ եմ
-Գնացինք։ Ձեռքդ տուր
Բռնեց ձեռքս մենք կեղծ ժպիտով մտանք ներս
-Ահա եւ մեր հերոսները(պապա) էս ոնց են է իրար սիրում միշտ ուզում են մենակ մնան
-Հա համբերեք երեխեք ջան կմնաք մենակ շուտով ամբողջ կյանքներդ իրար հետ եք ապրելու
-Դե եկեք եկեք
Գնացինք կանգնեցինք կենտրոնում մի քանի կենացներ ասեցին ու մատանիները բերեցին..
-Մանե ջան ձեռքդ տուր
Աչքերս միանգամից լցվեցին։ Երբեք կյանքում ոչ մեկին չեմ ցանկանա նման ճակատագիր։ Երբեք չամուսնանաք մի մարդու հետ ում չեք սիրում։ Ես իմ կյանքում միշտ պատկերացրել եմ նշանդրեքս որ իմ սիրած մարդը պետքա մատանի դնի մատիս ու ես անսահման երջանիկ պիտի լինեմ։ Բայց այսօր ամեն ինչ փոխվեց։ Ես մեկի հետ եմ նշանվում ում ճանաչում եմ մի քանի օր ու աստված գիտի հետո ինչ կլինի իմ ու իրա հետ։ Իմ մատին մատանիա դնում մի մարդ ումից ես զզվում եմ մեղմ ասած մենակ նրա համար որ ինձ իրա հետ են ուզում ամուսնացնեն։ -Մանե ձեռքդ տուր
-Կներես մտքերով էի
-Շատ մի մտածի ու ժպտա բոլորը մեզ են նայում
-Բերանս ցավեց կեղծ ժպտալուց
-Դիմացի սաղ լավա լինելու
Ձեռքս տվեցի Մհերին մատանին դրեց ես էլ նույնը արեցի բոլորը սկսեցին ծափահարել։ Մարդու կյանքում ամենաերջանիկ օրերից մեկը պետքա լինի նշանդրեքը բայց ես ամենադժբախտն եմ։ Մի խոսքով հյուրերը կամաց կամաց սկսեցին հրաժեշտ տալ մեզ ու հեռանալ։ Արդեն բոլորը գնացել էին։ Ես ու Մհերը նստել էինք բազմոցին ու խոսում էինք։ Ես չեմ էլ նկատել թե ոնց եմ քնել։
***Մհերի անունից***
Ես ու Մանեն նստած խոսում էինք։ Զգում էի որ շատա հոգնել ու աչքերը փակվումա հենվեցինք բազմոցին միասին ու քիչ անց Մանեն քնեց ու գլուխը դրեց ուսիս։ Բոլորը արդեն գնացել էին ու մեր գնալու ժամանակն էլ էր եկել։ Ծնողներս եկան
-Վաայ էս ինչ սիրուն են հլը ստեղ նայեք(Մամաս)
-Մամա վերջացրա
-Մհեր ջան ճիշտա ասում։ Էս մեր հարսիկը շատ հոգնած էր երեւի քնելա(պապա)
-Հեսա կարթնացնենք(Մանեի պապա)
-Չէ պետք չի թող քնի(ես)
-Նայեք էէէ ոնցա մտածում ապագա կնոջ մասին(պապա)
Ձայներից Մանեն արթնացավ ու տեսնելով բոլորին մեր շուրջը հավաքված անակնկալի եկավ
-Կներեք որ քնել էի
-Վայ հարսիկ ջան ամեն ինչ նոռմալա(մամա)
***Մանեի անունից***
Վերջապես բոլորը գնացին ես կարող էի հանգիստ շունչ քաշել։ Բարձրացա սենյակս ու ազատություն տվեցի արցունքներիս։ Իրոք ահավորա յուրաքանչյուրի համար։ Ես բառերով երբեք չեմ կարողանա նկարագրել թե ինչ վիճակում եմ հիմա։ Փոխեցի հագուստս ավելի հարմար հագուստ հագա ու գնացի իմ սենյակի բալկոն.....
