Երկուշաբաթանց -Ման արդեն առավոտա արթնացի կուշանաս քո հարսանիքից, արագացրու - Լավելի թող քնեմ - Ինչ լավելի, արագացրու արդեն վարսավիրը եկելա քեզա սպասում - Լավ հեսա կհելնեմ. Պատրաստվեցի ու իջա ներքև ու սկսեցինք մազերիս հարդարումը, և մյուս մնացածը , հագնվեցի և արդեն պատրաստ էի,
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
իդեպ շատ գեղեցիկ էի, հետո եկան լուսանկարիչը, հետո փեսայի բարեկամները եկան իմ ետևից, մենք գնացինք զբոսնելու, հետո նկարվեցինք, ամենիչ շատ հիասքանչ էր ինչպես հեքիաթում : Արջևով մեր ավտոմեքենան էր գնում, մեքենայի մեջ ես ու Մհերն ենք ուրիշ ոչ մեկ:
- Սիրում եմ քեզ իմ հրեշտակ,
- Ես քեզ եմ շատ սիրում -Մհեր այդպես արագ մի գնա մյուսները հետ կմնան - Մի անհնգստացի նրանք կհասնեն Դա մեր վերջին խոսքերն էր , մենք վթարի ենթարկվեցինք, վերջինս ինչ հիշում եմ , հարվածեցինք ուրիշ մեքենայի, որը անցնում էր խաչմերուկով, երբ ես աչքերս բացեցի մոտակա ամբոխի ձայներից , ես վեր կացա , ոչ մի բան չի հասկանում , մարմինս ահավոր ցավում էր, բոլորը լաց էին լինում. -Արամ, ինչա կատարվում, որտեղա Մհերը ?? -Մանե,հանգստացի -Ինչա կատարվում, ուրա Մհերը. Արամ ինչի չես պատասխանում ? - Ման հանգստացի ու գնա պալատ քեզ հանգիստա պետք - Ես ոչ մի տեղ չեմ, գնա հիմա ասեք թե ուրա Մհերը ու սկսեցի լացել , խի չեք ասում ուրա ինքը,ինքը ուղարկի ինձ գրկեց ու սկսեց լացել:
Եկավ շտապօգնությունը , երբ ես ետ շրջվեցի ,տեսա Մհերին, նա արյան մեջ պարկած էր , ես սկսեց գոռալ, ինձ չեին թողնում նրա մոտ բայց ես արանքը ճեղքեցի ու գնացի իր մոտ, նա դեռևս ողջեր :
- Իմ տեզերք, կարողա ոչ այստեղ, բայց դրախտում մենք պարտադիր միասին կլինենք - Մի խոսա այդպես, ամենիչ լավ կլինի, դու ինձ լսի, ամեն ինչ լավ կլինի,Մհեր ես քո կողքին եմ,ինձ մենակ չթողնես ,դու ինձ լսում ես ......... Եվ հանկարծ նա աչքերը փակեց: Ես սկսեցի ուժեղ գոռալ, ես ինձ պահում էի խենթի նման, իմ սիրտը ցավում էր և ինձ համար շատ ցավալի էր,իմ սիրելին մահացել էր իմ գրկում... Ես կորցրեցի իմ գիտակցությունս, և արթնացա իմ պալատում, կողքիս կանգնածեր էին Արամը և մայրս - Արամ մենք խի ենք հիվանդանոցում, իսկ ուրա Մհերը? , ինքը ողջա չէ? իրան փրկեցին? Մայրս արցուքները աչքերին դուրս ելավ պալատից -Մանե հանգստացի -Արամ ինչի չեք խոսում,ուրա Մհերը? - Նա այլեվս չկա -Ոչ, չի կարող լինի, Արամ ինչպես թե, նա չեր կարող ինձ մենակ թողնել: Ես վերկենալով հանեցի կաթիլայինը -Մանե,այսինչ ես անում, պարկի քեզ չի կարելի վերկենալ, - Թող ինձ
