Więzień Labiryntu Newt (tymczasowo zawieszone)

XIX

Widziałam tylko ciemność wokół mnie. Słyszałam kilka głosów i kroki, ale wydaje mi się że one nie są przy mnie tylko kilka kilometrów ode mnie. Dziwne uczucie. Próbowałam poruszyć ręką, nogami i oczami, ale nic się nie stało. Chcę tak bardzo wstać i otworzyć oczy. Znacie takie uczucie? Głosy coraz bardziej były oddalone ode mnie. Ktoś mógł poprostu wyjść z drugą osobą, którą rozmawiała albo coś zemną jest nie tak. Myślę że to drugie. Jaki zemnie pesymista... Już nic nie słyszałam. Wszystko wokół zostało tak jakby przez kogoś wyłończone z produ, bo mu coś nie podobało w telewizji i wyszedł z swojego mieszkania. Poczułam takie wrażenie. Znów próbowałam otworzyć chociaż oczy. Nic to nie dało. Czy ja umarłam? Nie mogę nic zrobić. Nagle przed oczami zobaczyłam człowieka chyba. Wyglodał jak zombie. Z strachu otworzyłam oczy i wywaliłam się z łóżka. Ta osoba nie miała nosa ani oczu. Włosy były wyrwane, a twarz cała w bliznach. Leżałam tak na podłodze, aż nie usłyszałam kroków. Podniosłam głowę i jęknełam z bólu. Kroki ucichły. Próbowałam wstać, ale upadłam na podłoże. Poczułam że ktoś mnie łapie. Po chwili byłam znowu na łóżku, z którego wcześniej spadłam. Byłam u plastrów. Przedemną stał Minho, Jeff, Albi, Percy i Liam. Wszyscy się na mnie patrzyli z wielkimi oczami.

- Czy mam coś na twarzy? - zapytałam. Nagle wszyscy na mnie się rzucili i mnie zaczęli przytulać - Ej, duszę się - wszyscy jak na zawołanie mnie puścili.

- Myśleliśmy że już nie... - urwał Albi.

- Co? Dlaczego? Przecież ja żyję, gadam teraz z wami.

- Przestałaś oddychać kilka godzin temu - powiedział Jeff.

- Wszyscy się o ciebie martfiliśmy - powiedział Percy.

- A tak wogule to ile tu leżałam? - zapytałam.

- Ymh, prawie dwa tygodnie - powiedział Minho, który przed powiedzeniem liczył na palcach. Zapewnie dni.

- Koniec pogaduszek chłopaki. Muszę Emmie zrobić badania - powiedział Jeff. Wszyscy wyszli. Jeff zaczął robić badania...