Een onvergetelijke zomer

6

*ding donggg* dit keer is het niet Bonnie's deurbel, maar die van Mina. Mina doet open. 'Gaan we vandaag nog wat leuks doen?' Mina gilt.
'Bonnie dat is het eerste wat je zegt nadat je... je weet wel?!' Haar ogen zeggen genoeg. Seks hebt gehad. Bonnie moet een beetje lachen. Mina sluit de deur achter haar en slaat een arm om haar vriendin heen. 'Hebben jullie...?' Bonnie antwoord met een vies glimlachje. Mina duwt haar weg en gilt weer. Ze beginnen te lopen met armen door elkaar gehaakt. 'Wauw, maar hoe was het dan?' Met een grote glimlach en grote ogen kijkt ze naar Bonnie. 'Oh, het was zo romantisch!' Bonnie legt haar hoofd op de schouder van Mina. Daar heeft Mina precies de goede lengte voor. Mina slaat plotseling af een weggetje in. 'Het bos?' Vraagt Bonnie verbaasd.
'Ja, je wou toch iets leuks doen?' Bonnie haalt haar schouders op en ze lopen het bos in. Overal liggen bomen plat en grote plassen water. 'Oja, het heeft gestormd gisteravond.' Herinnerd Bonnie zich weer. Dat was ze gelukkig helemaal vergeten omdat ze veel te druk bezig was. 'Je bent toch bang voor onweer? Of merkte je er zo weinig van dat...'
'We lagen in een tent.'
'Huh?' Mina kijkt verbaasd naar Bonnie. 'Oooo, wauw. Seks doet echt wonderen.' Daar moest Bonnie om lachen. 'Niet alleen baby's.' Nu moest Mina ook lachen. 'Maar Jesse is dus romantisch?' Vraagt Mina als ze uitgelachen zijn. Bonnie knikt als bevestiging. 'En wat is er nog meer zo leuk aan hem dan?'
'Hij is knap, perfect haar en oja! hij heeft een sixpack!'
'Dus perfect van de buitenkant, en aan de binnenkant?' Daar moest Bonnie over nadenken. Hij is romantisch, maar is hij ook aardig? Mina is aardig, maar daar kan niemand aan tippen. 'Waar gaan we eigenlijk naartoe?' ontwijkt ze de vraag.
'We zoeken een schat.'
'Die heb ik al gevonden.' Grapt Bonnie en ze geeft Mina een knuffel.
'Jesse?' Mina kijkt haar vragend aan, ze lacht niet. Eigenlijk bedoelde Bonnie Jesse niet. Maar nu dat dat haar vriendje is-waarmee ze al geslapen heeft- moet hij de hele tijd in haar hoofd zitten. Ze kucht even en zegt dan: 'ja.'
'Nee maar, ik heb gehoord dat hier in de buurt 100 euro begraven ligt.' Bonnie moet weer lachen. 'Oja, waar in de buurt dan?'
'Nog een klein stukje lopen.' Mina versnelt haar pas maar houdt dat niet lang vol want na een uur zijn ze nog steeds aan het lopen. Ze komen aan bij een weg die eindeloos lijkt met daarnaast een weiland met koeien en een boerderij. Bonnie klimt over het hek en gaat in het gras van het weiland zitten. 'Wat doe je?' Vraagt Mina.
'Even pauze nemen.' Mina zucht maar gaat toch naast Bonnie in het gras liggen. 'Was toch niet echt in de buurt hé?'
'Ja, weet ik veel.' Mina ploft achterover. De zon schijnt warm over haar heen. Opeens komt er een koe aanlopen. De meiden springen meteen op. 'En nu?' vraagt Mina. 'Schuilen in die schuur!' Bonnie wijst naar de boerderij naast het weiland. Ze rennen alsof er een luipaard achter hen aan zit, maar als ze aankomen bij de schuur zien ze dat de koe zich niet verroerd heeft. Voorzichtig lopen ze de schuur in, wat een lege koeienstal blijkt te zijn. 'Hallo?' horen ze  een lage mannenstem zeggen. Ze draaien zich om en zien een man in overall en kaplaarzen staan. 'Uhm, hoi ligt hier misschien 100 euro begraven?' vraagt Bonnie. De boer moet lachen. 'En wat moeten jullie met 100 euro?' Bonnie haalt haar schouders op. Daar had ze nog helemaal niet over nagedacht. Ze kijkt naar Mina voor hulp. 'Eten.' zegt die. 'Nou daar kan ik jullie wel mee helpen dames, kom maar mee.' de boer seint dat ze hem moeten volgen en dat doen ze. Bonnie heeft vaak genoeg Boer Zoekt Vrouw gekeken om te weten dat een boer je niet veel kwaad kan doen. Ze komen bij een huis en in de keuken staat een vrouw een taart uit een oven te halen. Precies op het goede moment, denkt Bonnie. 'Deze dames hebben 100 euro nodig om wat te eten.' verteld de boer aan zijn vrouw. 'Nou doe niet zo mal, jullie krijgen gewoon wat eten van ons meiden.' ze draait zich weer om naar de taart op het aanrecht strooit er wat suiker overheen. 'Ik heb net een appeltaart gebakken, willen jullie een stukje?' Bonnie en Mina knikken hevig. Ondertussen hadden ze wel honger gekregen. Ze gaan met z'n vieren aan tafel zitten. 'Ik ben trouwens Helma, en dit is Rien.' ze legt een arm op de schouder van Rien. 'Bonnie' 'Mina' ze glimlachen beleefd. 'Oja, taart!' herinnert Helma zich weer en ze begint stukken te snijden en legt ze op schoteltjes. 'Maar hoe zijn jullie hier terechtgekomen, Bonnie en Mina?' Rien spreekt hun namen heel grappig uit met zijn boers accent. 'We zijn op zoek naar een schat, die hier in de buurt zou moeten zijn begraven.' legt Bonnie uit. Helma geeft iedereen een stukje taart aan en kijkt dan fronsend naar Rien. 'Een schat? Hier in de buurt?' vraagt hij. Mina knikt met een volle mond. 'Nouja, we denken al anderhalfuur dat het in de buurt is.' zegt Bonnie. 'Och, anderhalfuur te voet?' Helma kijkt onder tafel naar de voeten van de vriendinnen. 'Op die schoenen.' Helma staat op en begint eten uit kastjes te halen. 'Hoelang moeten jullie nog?' Ze halen allebei hun schouders op, omdat ze te druk met hun taart zijn en omdat ze het echt niet weten. 'In dat geval laat ik jullie niet zonder wat eten weer vertrekken.' Ze komt weer met een vol tasje naar de tafel lopen. 'Ah heel erg bedankt, mevrouw. Ik denk dat we dan maar weer moeten gaan.' Bonnie trekt Mina omhoog. 'Nou veel succes, meiden. En laat het weten als die schat gevonden is!'
'Is goed, doen we!' Ze lopen weer de deur uit. 'Ik had mijn taart nog niet op.' zegt Mina als ze met z'n tweeën buiten staan. Bonnie duwt haar speels weg. Ze beginnen weer te lopen. Waarheen? Geen idee.