The Unluckiest Love of All

C H A P T E R _ 47

Nakatitig lang ako sa pagkain ko, thinking that it would devour its own self. Medyo napaparanoid pa rin ako sa mga sinabi kanina ni Ma'am Jeanette—or should I start calling her Mama?

I don't know. I'm still stumped about this.

I jerked nang tapikin ni Dale ang balikat ko. "Natulala ka na diyan?" Buga lang ng hangin ang aking naiganting sagot. Wala talaga ako sa mood ngayon. Gulong-gulo kasi ang isipan ko. Para akong mababaliw. "M-mali ba yung na-order ko? Teka, papalitan ko. Oorder lang ulit ako." Patayo na siya kaya hinigit ko ang kaniyang damit para muli siyang umupo at sinenyasan siyang ayos lang ako.

Nagkatinginan na ang mga kasama ko. Sinama na kasi ako ni Dale sa gala nila matapos niya akong sunduin sa bahay.

That happening reverberated in my mind. Hindi ko talaga ito maialis sa isipan ko...

*     *     *

"There's something you should know... anak." Natulala ako nang banggitin niya ang katagang iyon.

Anak? Tinawag niya akong anak? A-akala ko ba tita ko lang siya... Pamangkin niya ako... Pinsan ko si Khaerel... So how come na anak ang tawag niya sa akin?

"H-huwag niyo pong sabihing.. i-isa sa kailangan kong m-malaman na..."

"Anak kita... Colesha," malumanay niyang itinugon.

Mas lalo akong napahigpit ng puwesto sa aking kinauupuan. Hindi talaga ako makapaniwala. All this time, siya lang pala ang nanay ko? Bakit siya nandito ngayon? Para kuhanin ulit ako matapos niya akong ipaampon sa iba? At ano? Hinayaan niya akong away-awayin ni Khaerel noon na siya palang kapatid ko?!

Muli ko na namang nagunita ang araw na iyon...

Ang araw na siyang nagpasimula sa landas na tinatahak ko ngayon.

*     *     *

"Kasalanan mo 'to Khaerel Unison," I muttered under my breath. "Ano bang kasalanan ko sa 'yo at gingawa mo sa 'kin 'to?"

This is it... my life ends here...

Binuksan ko ang drawer ko at nahagip ang isang kakalawanging cutter. I pulled out the blade and positioned it over my pulse, tears streaming down my face.

A smile crept on my lips, "Paalam na..."

I was about to end it all when I heard my mother's voice scream out of nowhere. She sounded frantic and afraid. I heard footsteps stomping up upon the flight of our stairs. My heart raced, not knowing if I was scared, nervous, or worried.

I've sorted out all of my emotions when a streak of light entered the dark corners of my room. I stood there petrified, the cutter blade in my hand.

"Honey, please don't..."

"Ma... Mama..."

Hindi ako makalingon sa kanya, ayaw kong makita siyang nag-aalala at ayaw ko rin namang makita niya akong luhaan, or worse... duguan.

Bago ko pa man mailapat ang matalim na blade sa aking pulso ay may naramdaman akong yumakap sa akin mula sa likuran.

"Tiffany... Please, let me explain everything," I heard the voice of the dark silhoutte who have embraced me by the time I want to stop every single string of breath that kept on rushing in and out of my veins.