~ KARANLIĞI RESMETMEK ~

Bölüm 9

Kolumdan çekiştiriyordu. Nereye gittiğimi bilmiyordum ama melis ve doktor serkan geride kalmıştı. Keşke yanımda olsalardı. Bu burağın manyak olmayacağı belli değil kim bilir bana ne yapacaktı?

Hastanenin içinde bildiğiniz koşuşturuyorduk. Merdivenlere geldiğimizde hızlıca inmeye başladı.

"Biraz yavaş ol!"

"Sus da yürü! "

Kaç kat merdiven indiğimizi sayamadım ama karşıma çıkan ilk kat tabelasında -2 yazıyordu.

Beni sürüklemeyi bırakıp yavaşça yürümeye başladı. Kolumu o kadar sıkı tutmuştuki bırakınca kolumu hissetmemiştim.

Birazdaha yürüdükten sonra bir kapının önünde durduk .

"Burası neresi?"

"Yukarı sağ üst köşeye bak."

Kafamı kaldırıp sağ üst köşeye baktım ve kocaman yazılarla MORG yazısını gördüm. 2-3 dakika önce kurumuş olan göz yaşlarım daha şiddetli akmaya başlamıştı. Burağa dönüp

"Burak böyle olmasını ben istemedim."

"UM-RUM-DA DE-ĞÎL!"

heceleyerek söylediği kelimelerden sonra beni kolumdan tutup morgun kapısını açtı. Ne yapacağını önce anlamamıştım ama sonradan kolumu kaçırmaya çalıştım.

"Burak bunu bana yapma lütfen bırak. "

Yüzüne baktım ama umursamaz bir tavrı vardı. Ortamı yumuşatıp biraz sakinleşmesi için bir espiri aklıma geldi.

"Burak beni bırak." Yüzüne geri baktığımda şaşırdığından gözleri yüzüme möl möl bakıyordu.

"Sen çokmu komiksin! Paket yapta seneyede güleyim!"

İşe yaramamıştı hatta sadece kolumdan sürüklüyorken kollarını belime sardı ve sıkıca tuttu.

Bu seferde ben şaşırmıştım . Burağın tuttuğu her yerim yanıyordu sanki. Yüzüm yüzüne dönük olduğundan onu göremiyordum.

Belime sardığı kollarına güç vererek beni havaya kaldırdı. Şaşkınlığım iki katına çıkmıştı.

Evet burağın güç vererek kaldırdığı vücudum burakla beraber morgdan içeri girdi. Burak beni indirip ortada duran ikitane sedye ve üzerleri beyaz çarşafla örtülü olan cesetlerin yanına gitti . Bana dönüp

"Yanıma gel !"

"Hayır istemiyorum!"

"Berra zoru kullanmak istemiyorum!"

"Bende gelmek istemiyorum!"

"Bende ailemin parçalanmasını istemiyordum! Ben annemi babamı kaybettim! Hemde senin yüzünden! Etrafımdaki insanların hayatını kurtarmak için doktor oldum fakat!"

Burak nefes almadan konuşuyordu. Bir ara oksijen yetmezliğimden bayılacak sandım. Sözünü yarıda kesip nefes aldı ve tekrardan konuşmaya başladı.

"Fakat ben annemi ve babamı kurtaramadım!"

"A-ama senin suçun değilk...."

"Berra susta yanıma gel !"

Zaten sinirliydi daha fazla üstlememem gerekiyordu . Yavaş ve küçük adımlarla burağın yanına gittim.

Hayatım boyunca morgların içini merak etmiştim. Bugün ise merakımı gideriyordum ama tırsmıştım . Etrafım cesetlerle doluydu. Burak yanımda olduğu için pek fazla korkmamıştım fakat azcıkta olsa korumuştum.