Adopted (Voltooid)

3.

De volgende dag

Ik wordt wakker en kijk op mijn wekker, 08:36. Ik rek me uit en ga rechtop zitten, ondanks alles heb ik heerlijk geslapen. Meteen slaat er een verdrietig gevoel toe, gevolgd door grote angst. Er zit een knoop in mijn maag gedraaid, vandaag word ik geadopteerd. Ik kijk uit het raam, ik zie nog geen auto aankomen. Ik ga mezelf aankleden, zo depri mogelijk. Ik trek een zwarte trui aan en een zwarte broek. Mijn schoenen zijn wel wit maar ik heb geen andere. Ik bekijk mezelf snel in de kleine spiegel, dit is perfect, ze gaan me niet houden met dit! Ik pak een borstel en begin mijn haar te borstelen. Dan hoor ik ineens een auto. Meteen is al het geluk dat ik voelde verdwenen en vervangen door angst. "Emma, ze zijn er!" hoor ik Ailana roepen. Ik reageer niet en ga op mijn bed zitten. Dit was het dan, ik moet weg bij de enige veilige plek. Ik hoor een zacht geklop op mijn deur, Ailana doet voorzichtig de deur open. Zodra ze me ziet zitten word haar blik verdrietig, "Sorry lieverd, ze gaan je echt meenemen". Ik zucht diep, sta op en pak mijn tassen. Bang loop ik mijn kamer uit. Buiten staan de jongens al te wachten. Ik voel de angst weer toeslaan. Ailana staat achter me dus ik kan niet terug rennen naar mijn kamer. Ik kijk de jongens bang aan. "Hoi ik ben Harm" zegt een van de jongens om de stilte te verbreken en hij steekt zijn hand uit. Meteen doe ik een stap terug naar achter. Harm en de andere jongens kijken verbaast. "Jongens, dit is Emma" zegt Ailana. Ik praat niet en dat ben ik ook niet van plan, ik kan niet eens praten want ik sta strak van de zenuwen en angst. "Ik ben Link" zegt een andere jongen. "Jeremy". "Joost". "Ronald". "Pascal". ik kijk ze allemaal bang aan. Die Ronald, dat is de jongen die naar me glimlachte. Ik sta nog steeds bang op dezelfde plek. "Kom, dan gaan we" zegt Link. Harm loopt naar me toe, "Kom maar met je tassen". Ik vlieg zo wat achteruit maar Ailana houd me tegen, "Het komt goed Emma". Ik kijk haar bang aan, dat wat ze zei was een leugen. Ik loop met een bochtje om Harm heen en gooi mijn tassen in de kofferbak neer. Iedereen stapt in, ik ook. Ik zit bij het raampje en zit redelijk dicht op de jongens. Ik raak er gespannen van, waarom zit hij zo dichtbij. Alle jongens kijken me aan en ik krijg een naar gevoel. Ik durf niets te zeggen en druk mezelf tegen het raampje aan uit angst. "Wat is er?" vraagt Jeremy. Ik kijk hem bang aan. "Je bent toch niet bang voor ons?" vraagt Harm lachend en hij legt zijn arm over mijn schouder. Ik schrik me dood en duw hem snel weg. Ik kijk rond voor een ontsnap mogelijkheid maar die is er niet. Trillend zit ik in het hoekje. Ik durf naast het trillen niet te bewegen. "Laten we maar gaan" zegt Pascal. ik kijk uit het raampje. De auto start en we rijden verder weg, weg van de veilige plek. Ik merk dat Harm me nog steeds aankijkt. Ik word er bang van maar ben te bang om iets te zeggen. Hoe minder ik praat, hoe makkelijker het word. Hoe sneller we bij hun huis zijn, hoe sneller ik hier uit deze ruimte weg kan. Er tikken 2 uur voorbij, Joost geeft aan dat we er bijna zijn. Ik kijk rond in de omgeving, het is hier rustig. Maar het is hier niet zoals bij het weeshuis. Ik kijk bang uit het raam. Waar zijn we en hoe kom ik hier weg?

----------------------------------

NIEUW DEEL, goed hè :D