Adopted (Voltooid)

5.

"Emma? Ben je wakker?" hoor ik bij de deur. Ik draai me snel om naar de deur. Daar staan alle jongens. Ik schrik natuurlijk en schiet zowat met 100 kilometer per uur tegen de muur aan. Ik zie Pascal gniffelen. Ik adem een paar keer diep in en uit en ga dan normaal zitten. "Wat is er?" vraag ik voorzichtig. "Ronald en Pascal hebben ons alles vertelt en we willen zeggen dat je veilig bent bij ons" zegt Joost. Ik bijt onzeker op mijn lip, ik twijfel weer. "We willen dat je ons vertrouwt dus we gaan je helpen" zeg Jeremy aardig. "Waar wil je beginnen dan?" vraag ik zacht. "Wat dacht je van voorstellen, we weten bijna niets van je" zegt een jongen die ik nog niet eerder heb gezien. Ik voel een traan over mijn wang rollen. "Wat valt er over me te vertellen, ik ken mezelf amper" mompel ik. Ik zie dat iedereen naar Pascal en Ronald kijkt maar die halen hun schouders natuurlijk op. "Er zijn vast wel wat dingen die je weet van jezelf" zegt Ronald. Ik zucht, "Ik weet dat ik al mijn hele leven in het weeshuis woonde, dat mijn ouders me hebben verlaten en dat ik Emma de Wit heet". "Nou je kent bijna iedereen hier nu wel van naam behalve mij" zegt een jongen en hij wijst naar een ander. "Ik ben Milan" zegt Milan. Ik kijk naar de jongens, ik zie Harm niet staan. "Waar is Harm?" vraag ik bang. "Beneden, hij slaapt" zegt Jeremy. Ik knik een beetje opgelucht. Ronald loopt naar mijn bed toe en komt zitten, "Je kunt me altijd vertrouwen met alles oké?" fluistert hij. Ik knik zo onzichtbaar mogelijk. Hopelijk gaat dit goed komen. "Kom je mee? We gaan dadelijk eten" vraagt Pascal. "Oké" zeg ik zacht. Ronald staat op en rijkt zijn hand naar mij. Ik twijfel even maar pak dan toch zijn hand vast. Ik ril een beetje want ik ben nog steeds erg bang maar ik voel wel een verandering. Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven weer mensen kan gaan vertrouwen.

"Dus je hebt nog nooit iemand vertrouwt?" vraagt Link na het eten. "Een iemand" zeg ik. Ronald heeft me gerustgesteld en geleerd iets harder te praten. "Wie?" vraagt Jeremy. "Pauline, ze was mijn beste vriendin" zeg ik en ik kijk verdrietig naar de grond. Het valt stil en ik begin te piekeren. Het piekeren word erger en ineens krijg ik een soort kleine paniekaanval. Ik kijk snel de kamer rond, opzoek naar de deur, ik moet hier nu meteen weg! "Emma, wat is er?" vraagt Milan verbaast. Zo snel als ik kan ren ik naar de deur toe en sprint naar mijn kamer. Als ik eenmaal veilig op mijn bed zit word ik weer rustiger. Ik voel mezelf verloren, het ging zo goed... Ik hoor beneden de jongens overleggen. Ik probeer niet te luisteren maar ze praten steeds harder. "Je kunt haar niet wegsturen Milan! Dan vertrouwt ze nooit meer iemand!" hoor ik Ronald boos roepen. "Maar jullie zijn ook zo dom dat jullie haar wilde adopteren" roept Milan. "JONGENS!" roept Joost. Het word stil. "Ze is hier pas een paar dagen Milan, geef dat arme meisje wat tijd" zegt Ronald nu al rustiger. "Sorry" zegt Milan. Het gesprek word voortgezet maar ik kan ze niet meer horen. Ik voel een traan over mijn wang rollen, aan de ene kant ben ik verdrietig want ze wilde me wegdoen maar aan de andere kant ben ik dolgelukkig dat Ronald het zo voor me op nam. Na een tijdje hoor ik geklop op mijn deur. "Wie is daar?" vraag ik. "Ronald, mag ik binnen komen" antwoord Ronald. "Kom maar" zeg ik. Ik voel me steeds meer op mijn gemak bij hem. Ronald opent de deur en loopt naar binnen. Hij sluit de deur achter zich en loop naar mijn bed toe. "Hoe gaat het?" vraagt hij. "Meh" antwoord ik. "Bedankt dat je het voor me op nam" fluister ik. "Geen dank, heb je alles gehoord?" vraagt Ronald. Ik schud mijn hoofd. Ronald legt me uit dat Milan het maar raar vond hoe ik me gedroeg en dat hij het niet snapte. "Begrijp ik wel, ik ben nutteloos" zeg ik zacht. "Emma, jij bent alles behalve nutteloos" zegt Ronald lief. "Bedankt" fluister ik. "Ga je nog even mee naar beneden of ga je slapen?" vraagt Ronald. "Ik blijf liever hier" antwoord ik. "Oké, slaap lekker" zegt Ronald en hij loopt weg. Ik kleed me om en ga op bed liggen. Ik staar naar het plafond maar deze keer ben ik niet bang of verdrietig. Ik voel me kalm en tevreden. Ronald gelooft in me dus ik ga hem niet teleurstellen.

-----------------------------------------------

HALLO MENSJES EN ALIENS :D

Het is gewoon al bijna 2019 :0 The time goes so fast!

Ik wil iedereen en gelukkig 2019 toewensen <3 

Dat was het weer, love naar jullie mensen en aliens <3