Adopted (Voltooid)

4.

"We zijn er" zegt Link. Hij stopt de auto voor een redelijk groot huis. Ik stap zo snel mogelijk uit. Eindelijk, ik heb weer alle ruimte om die jongens te ontwijken. Pascal en Ronald lopen naar de deur en doen hem open. "Wij brengen je tassen naar je kamer, ga jij maar naar binnen" zegt Link. Ho eens, mijn spullen! Ik loop naar de kofferbak en pak mijn tassen. "Welke kamer is van mij" vraag ik zacht. Zo te zien heeft alleen Harm het gehoord. "Ik breng je er wel heen" zegt hij. Hij loopt het huis binnen. Ik twijfel even maar loop hem toch achterna. Hij loopt naar boven en duwt een deur open, "Je kamer". Ik loop de kamer in, de kamer is veel groter dan mijn oude kamer. Dan gaat de deur dicht, ik schrik ervan en draai me om. "Dus nu zijn we alleen" zegt Harm met een grijns. Ik ben meteen weer bang. Uit angst ren ik naar mijn bed toe. Harm loop dichterbij, nog steeds met die grijns. Ik ben doodsbang! Harm buigt zich voorover en komt met zijn hoofd dichterbij. Ik schrik en duw hem hard weg. Harm struikelt en valt om. Zo snel als ik kan sprint ik naar beneden, daar staan alle jongens al binnen. "Wat gebeurde daar nou?" vraagt Link verbaast. Ik ren langs de jongens de kamer binnen en bots daar tegen iemand aan. "Dus jij bent de nieuwe huisgenoot" zegt hij. Ik schrik me voor de zoveelste keer vandaag dood en wankel naar achteren. Ik struikel maar iemand vangt me op. Zodra ik rechtop sta ruk ik mezelf los en ga tegen de muur aan staan. Ik adem zwaar door de angst. De jongens kijken allemaal heel verbaast. Dan zie ik Harm van de trap af lopen. Op dit moment moet ik een keuze maken, wie ga ik nu even vertrouwen. ik maak snel mijn keuze, Ronald. Ik ren zo wat naar Ronald en verstop me achter hem. Ik kijk bang naar Harm. "Wat gebeurde daar net?" vraagt Jeremy aan Harm. "Weet niet, ze werd ineens agressief ofzo" zegt Harm met een boze blik naar mij. "Niet waar!" roep ik. ik schrik van mijn eigen reactie, ik heb nog nooit zo gereageerd op iemand! Ik sta nog steeds dicht tegen Ronald aan. "Wat is er gebeurt Emma?" vraagt Ronald rustig. "Harm, hij probeerde me te....", Ik stop met praten. Ronald begrijpt wat ik bedoel en de andere ook. "Wtf Harm dat doe je toch niet" zegt Pascal bozig. Van zijn toon schrik ik. ik heb duidelijk een geschrokken geluid gemaakt want iedereen kijkt me weer aan. Ik laat Ronald snel los, wat dacht ik net? Dat hij me zou beschermen? Nee, ze zijn niet te vertrouwen! ik doe een stap naar achteren en ga zitten op een kist die in de gang staat. "Stop met me aankijken" zeg ik zacht. "Waarom ben je zo bang?" vraagt de jongen waar ik tegenaan was gebotst. Ik hou me stil. Ik vertrouw niemand hier en ik wil hier weg. Het blijft nog een tijdje stil. "Ik ga naar boven" zegt ik zacht. ik ren de trap op. Op mijn nieuwe kamer laat ik me op het bed vallen, fouter dan dit kon het niet gaan! Na een tijdje hoor ik geklop op de deur. Ik schiet omhoog. Ik kijk angstig naar mijn deur. Ik zie 2 mensen verschijnen. Ik ga helemaal in het hoekje van mijn bed zitten, nog steeds kijk ik naar de deur. Pascal en Ronald stappen de kamer binnen. Ik durf niets te zeggen, bewegen kan ik ook niet meer door mijn spanning. "Wat is er Emma?" vraagt Pascal aan me. Ik blijf even stil als eerst. "Je maakt het ons wel erg moeilijk" zegt Ronald zacht. ik krijg het gevoel dat Ronald me begrijpt, voor een paar seconden, daarna is dat gevoel weer weg. "Harm had bier op, hij wist niet wat hij deed" zegt Pascal. Ze komen beide een paar stappen dichterbij. Ik duw mezelf in de hoek en bescherm mijn hoofd met mijn armen. Mijn ogen vullen zich met tranen, de angst slaat weer toe. "Ga weg alsjeblieft" piep ik zachtjes. Pascal mompelt iets tegen Ronald. Ik kijk niet op. "Emma, we willen je helpen" zegt Ronald rustig. Hoe zou hij me kunnen helpen, me troosten? No way dat ik hier ooit ga blijven. Ik blijf doodstil zitten. "Emma kom op nou, we zijn te vertrouwen" zegt Pascal. een rilling loopt over mijn rug. In mijn hoofd blijf ik herhalen dat ze niet te vertrouwen zijn maar mijn hart schreeuwt het uit. Dan zucht ik. al leg ik het uit, wat kunnen hun doen? Ik kijk op naar de twee jongens, ze wachten op een antwoord. Meteen haat ik mezelf voor mijn hoofd omhoog doen, ik had naar mijn hoofd moeten luisteren! Ineens begin ik te twijfelen, wat als ik ze nu echt kan vertrouwen? ik schraap al mijn moed bij elkaar en zucht diep, "Ik vertrouw niemand, dat heb ik ook nooit gedaan" zeg ik zachtjes. "je kunt ons echt vertrouwen" zegt Pascal zacht. nu de toon van zijn stem zacht en rustig is zie ik wat hoop groeien. "Ik zie dat je bang bent maar wij kunnen je helpen Emma" zegt Ronald. "Waar zou je dan willen beginnen, ik leef mijn hele leven in een weeshuis zonder vrienden of familie, ik ben niet sociaal, ik zou het liefst nu weg rennen tot ik niet meer kan rennen" zeg ik, "Ik word bang van mezelf, zoals ik toen op Harm reageerde had ik nog nooit gedaan, echt nooit. Ik word daar bang van, hetzelfde gebeurde toe Pascal zo'n harde toon had". Pascal en Ronald kijken kort naar elkaar en dan weer naar mij. "Luister Emma, wat er ooit ook is gebeurt, we zullen er zijn voor je" zegt Pascal. "Mogen we dit aan de andere vertellen?" vraagt Ronald. Ik knik, het zou de eerste stap zijn. Ronald staat op en loopt naar de deur, "Kom je Pascal?". "Ik blijf nog even, ga maar alvast" antwoord Pascal. Ik was een beetje verbaast, ik had gedacht dat hij het liefst was weggerend! "Is er vroeger iets gebeurt? Iets waardoor je jezelf zo bent gaan voelen?" vraagt Pascal. Mijn hart stopt even met kloppen, ik weet de reden precies. De tranen springen in mijn ogen. "Mijn beste vriendin" mompel ik zachtjes. Pascal komt iets dichterbij zitten. ik wil achteruit gaan maar ik hou mezelf tegen. "Vertel me het alsjeblieft" vraagt Pascal. ik kijk hem aan, ik zie nu pas wat voor mooie ogen hij heeft. Ik sla die gedachte meteen weg uit mijn hoofd. "Mijn beste vriendin in het weeshuis was Pauline, toen ik 10 was werd ze geadopteerd, ik voelde me sinds dien alleen, leeg en bang. Die bangheid was lang weg geweest door Pauline maar zonder haar kwam het weer terug" leg ik zachtjes uit. Pascal knikt bijna onzichtbaar. "Mag ik dit aan de jongens vertellen?" vraagt hij. Ik knik. Pascal staat op en loopt naar de deur. "Pascal wacht even" roep ik voorzichtig. Pascal draait zich om en kijkt me aan, "Bedankt voor het luisteren" zeg ik zacht. "Geen probleem" zegt Pascal met een glimlach en dan loopt hij weg. Ik val neer op mijn bed. Zou ik ze dan wel kunnen vertrouwen?

-----------------------------------------------

FIJNE KERSTDAGEN MENSEN EN ALIENS :D

Hopelijk vinden jullie dit deeltje een beetje oké want ik vind het zelf echt heel slecht :p