Adopted (Voltooid)

1.

 Ik ben Emma, ik ben een wees. Mijn ouders heb ik nooit gekend en ik weet niet of ik broertjes of zusjes heb. Ik ben 1x bij een pleeggezin geweest maar daar ben ik weg gevlucht met een simpele reden, ik vertrouw niemand en ben bang om sociaal te moeten zijn. Het weeshuis vertrouw ik ook al zijn de bazen redelijk streng.De bazen kennen me inmiddels wel en weten dat ik tijd alleen nodig heb. Vroeger had ik een vriendin maar ze werd geadopteerd en ik heb haar nooit meer gezien.

Vandaag is mijn 14de verjaardag, niemand behalve ik en de bazen weten dat. Ailana, de directrice, heeft me net een cakeje gegeven met een kaarsje. "Gefeliciteerd meid" had ze gezegd en toen was ze weg gegaan. Ik ga op de grond zitten met het cakeje in mijn hand. Een wens, iets simpels wat toch nooit uit zal komen. Ik zucht, doe de wens en blaas het kaarsje uit. Ik wacht een paar seconde en zet dan het cakeje neer op mijn bureautje. Ik ga op mijn bed zitten en begin te huilen. Ik ben hier al mijn hele leven zowat en nog steeds voel ik me leeg, alleen en bang. Bang om hier weg te worden gehaald.Eerlijk gezegd zou ik wel vrienden willen maar ik weet dat ik in dit weeshuis geen vrienden kan maken. De meeste kinderen hier zijn heel jong of zijn bang voor me. Elke dag hoor ik buiten wel een auto en vrolijke stemmen. Dat is waar ik wel graag ben, de enige plek waar ik me wel fijn voel, buiten. Buiten kan ik de wereld zien en is het rustig. Binnen is het lang niet zo kleurrijk en rustig.

 Het is pas 12 uur in de middag maar toch wil ik al gaan slapen. Ik word moe van de lange dagen met verveling. Ik ga op bed liggen en kijk naar mijn plafond. Even later hoor ik een auto, ik ga rechtop zitten en kijk uit het raam. Uit de auto stappen een paar jongens. Een van de jongens merkt me op en glimlacht naar me. Ik schrik ervan en spring snel naar achteren. Ik loop voorzichtig terug naar het raam en gluur voorzichtig naar buiten. De jongen staat met zijn vrienden te praten en dan wijst hij naar mijn raam. Ik verstop me achter het gordijn, ze mogen me niet zien. ik gluur snel nog even naar buiten, ik zie dat een van de jongens met Ailana staat te praten. Ailana kijkt verbaast en legt iets uit. De jongen staat er knikkend bij en zegt weer iets tegen Ailana. Ze kijkt een beetje moeilijk, knikt dan en schut zijn hand. Ik vraag me af wat er aan de hand was, zouden ze iemand willen adopteren? Ik doe mijn schoenen aan en sluip over de gangen naar het kantoortje van Ailana. Ailana zit al aan haar bureau, met haar handen in haar haren. "Ailana? Wie waren dat?" vraag ik zacht. "Een paar jongens, hoezo?" vraagt Ailana verbaast."Ik... Ik zag je moeilijk kijken, ik dacht dat er iets was" zeg ik zachtjes. "Wil je even gaan zitten Emma?" vraagt Ailana. Ik voel me niet op mijn gemak en twijfel. Zal ik gaan zitten? Ik zucht en ga zitten op de stoel tegenover het bureau van Ailana. Ailana zucht diep, "Deze jongens komen iemand adopteren, ik heb ze over proberen te halen maar ze wilde het perse". Ik krijg een onderbuikgevoel, Ailana is normaal altijd opgewonden als er iemand een huiskrijgt. "Wie?" vraag ik voorzichtig.     

-----------------------------------------

IK LEEF WEER MENSJES EN ALIENS! 

Dat heeft veel te lang geduurd.... MAAR ALS GOEDMAKER DIT EERSTE DEELTJE!
Ik ga eerlijk zijn, ik was aan dit boek begonnen en ben hem toen helemaal vergeten....

Nu we het toch over boeken hebben (WoW we hebben het over boeken op Wattpad!) ik ben ook bezig met een ander verhaal die ook online gaat komen op dit mooie account!! Dit kan trouwens nog wel even een tijdje duren, ik geef wel een gil zodra het online gaat komen, belooft! 

Dat was het dan voor nu, DAG MENSJES EN ALIENS!