I'M ZAXARICH [COMPLETED]

The End (20)

-რას უყურებ?.. რამეს გეუბნებიან?

ამ ხმამ ისე გამაოგნა, გამახარა და შემაშინა კიდეც, რომ დღიური და ტელეფონი ერთად დამივარდა ხელიდან.
ხმის პატრონისთვის აღარ შემიხედავს ისე ჩავჯექი და დღიური ავიღე. შემდეგ კი ტელეფონი და უუპს...

-გატეხილი კი არა დალეწილია - სიცილით თქვა.

თავი არამიწევია. პირიქით დავხარე. ვიცოდი, რომ მალე გაქრებოდა მისი ხმა.

ხმის პატრონი ჩემთან ჩაიცუცქა და ხელი გადამხვია. ააჰ! არარსებობს! ვიგრძენი მისი ხელი მხარზე!
მაგრამ არა! არდაიბნე ჯეინ! დილასაც რომ შეეხე, იგრძენი, მაგრამ მერე აღარ დაგხვდა.

რამდენიმე წამში თავი ავწიე და თვალებში შევხედე. თვალებში.

ყურებამდე გაღიმებული შემომცქეროდა.
თვალები უბრწყინავდა, სიხარულისგან.
ზედმეტად სიმპათიური მომეჩვენა, ალბათ იმიტომ, რომ თმები წინ არ ჰქონდა ჩამოყრილი და შუბლი უჩანდა.

'მოჩვენებებს თვალები უბრწყინავთ, სიხარულისგან?' გავიფიქრე და ისევ მივაშტერდი.

-ჯეინ, დამუნჯდი? - ერთ წუთიანი სიჩუმე დაარღვია და ლოყაზე მოწყვეტით მაკოცა. - ადექი, წავიდეთ.

წამოდგა და მეც წამომაყენა.

-ჯეიინ! ხმა ამოიღე! - მხრებზე ხელს მადებს. მე კიდე სულ ცოტა მიკლია, რომ არ გავაფრინო.

-რ...რა? - ისე ჩუმად ვთქვი, რომ მეც ძლივს გავიგე ჩემი ხმა.

-რაიყო გამომძიებელი გახდი და დასერიოზულდი? - იცინის - ჯეინ მითხარი რამე!

-რა გითხრა, რა? ჯერ გუშინ მომეჩვენა შენი ხმა. შემდეგ დღეს დილას დაგინახე ოთახში, სავარძელძზე როგორც გეძინა და შემდეგ გაქრი! აღარ იყავი!
ესეც სიზმარი იქნება! მალე გაქრები! ამიტომ არ ავიწყობ ოცნების კოშკებს! - მის ხელებს ვიშორებ და უკან გავდივარ.

ხელებს გულმკერდზე ვიჯვარედინებ და გაბრაზებული ვხუჭავ თვალებს.