My Cold-Hearted Girlfriend

Chapter 19

MEZY'S POV

Bakit buhay pa ako?

"Mezy!" napalingon ako sa nagsasalita. Zhee? Bakit siya nandito?

"Mabuti naman at gising kana" hindi siya cold ngayon. At nginitian pa ako.
Ang creepy nya -.-

"Bakit hindi pa ako patay?" malamig kong tanong sa kanya na ikinagalit ng mukha nya.

"Bakit hindi mo sinabi?" naiinis nyang tanong pero may halong pag-alala.

Napakunot noo ako.

"Ang alin?"

"You know what I mean, Mezy! Bakit hindi mo sinabi sa amin?"
Napatigil ako.
So, he already know huh.

"Para saan pa? -.-"

At bakit ganyan siya makareact ngyon?
Nag-alala ba siya? Psh.

"Para saan? Mezy, akala ko ba magkaibigan tayo? Bakit sinarili mo lang ang sakit mo?" inis nyang tanong.

Napangisi ako.

"Kaibigan. Meron pa pala akong ganon?" wala sa sarili kong tanong.

Napasabunot siya sa kanyang buhok.
Mas lalo ata siyang nainis.

"So, hindi mo kami tinuturing na kaibigan?" seryoso nyang tanong.

Napangisi ulit ako at hindi umimik.

"Kasi kami, tinuring kang kaibigan eh. Ang mahirap kasi sayo, hindi ka marunong magpahalaga sa mga taong handa kang tulongan"

"Mahirap magtiwala ulit" malamig kong giit.

"Hindi ba kami makapagkatiwalaan?" malamig nyang tanong pero halatang may halong galit.

"Hindi natin alam kung kilan tayo iiwan ng taong pinagkatiwalaan natin. At kapag darating ang araw na yun, sa huli, masasaktan lang tayo"

"Kapag magtiwala ka, dapat handa ka ding masaktan kasi--"

"Yun na nga. Ayaw ko nang magtiwala kasi ayaw ko nang masaktan. Naiintindihan mo?"

"Mezy--"

"Pagod na ako Zhee. Pagod na pagod na ako"

"Please, Mezy--"

"Pagod na akong masaktan. Alam mo ba yun? Kaya kung pwede, umalis ka muna" giit ko sa kanya.

"Mahal kita Mezy"
Napalingon agad ako sa kanya.

"Bilang isang kaibigan. Kaya sana pagkatiwalaan mo ako"
Malungkot nyang sabi at akmang aalis

"Zhee, wag mong sabihin sa kanila ang tungkol sa sakit ko, paki-usap" ngayon lang ulit ako maki-usap kaya sana pagbigyan nya.

"I can't promise" malamig nyang saad at umalis na ng tuluyan.

Napasabunot ako sa buhok ko. Sana hindi nya sabihin.

Ayokong malaman pa nila to. Mabuti na yong ganon.

Hihiga na sana ako ng may pumasok na doctor.

"Dr. Lee?" bakit siya ang doctor ko?

"Mezy" seryoso nyang sabi sa pangalan ko.

Siya lang ang nakaka-alam sa sakit ko. Sa kanya ako lumalapit noon nung nalaman ko na may sakit ako.

Coincidence na naging doctor ko din sya ngayon?

Sa paraan ng pagsasalita nya, alam kong may problema.

"Hanggang kilan nalang ako mabubuhay?" diretso kong tanong sa kanya.

Napabuntong hininga saya at hindi makapag-salita.

"Sabihin mo na doc. Hanggang kilan nalang ako mabubuhay?" habang tinatanong ko yun, hindi ko namalayang may luha na palang dumadaloy sa mukha ko. Marahas ko itong pinunasan at humarap ulit sa kanya.

"Isa pa, tanggap ko na din naman"
Matagal ko nang natanggap na malapit nang matapos ang pagdudusa ko.
Matagal na.

"Hindi ako Dios kaya wala akong karapatang magsabi kung kilan ka... "

"Kung kilan ako mamamatay" pagpatuloy ko sa naudlot nyang sinabi.

"So, kumusta na ang salit ko?" walang gana kong tanong.

"Acute heart failure, yan ang sakit mo" 
Alam ko.

"At alam kong alam mo na rin yun" sabi nya sabay tango.

"As what I have observed, nahihirapan ka sa paghinga. Tama?"

Hindi ako umimik. At naghihintay sa susunod nyang sasabihin.

"Acute heart disease is a very serious case. It is suddenly worsening of the signs and symptoms of heart failure. Which typically includes difficulty of breathing. Na nararanasan mo ngayon. It also includes leg or feet sweeling and fatigue"

Oo, minsan lumalaki din ang paa o binti ko at kadalasan nahihirapan ako paghinga.

"You also have irregular heartbeat, Mezy. It's because you're always stress and your heart can't pump enough to meet your body's demand"

"Unti-unti nang humihina ang heart mo, Mezy. At kapag hindi ito kaagad maagapan, It may lead you to death" malungkot nyang saad.

Bakit mas nalungkot pa siya sa akin?

Dapat bang katakutan ang kamatayan? Psh

"Anong dapat gawin?" malamig kong tanong sa kanya.

"You need to undergo therapy"
Sarcastico akong tumatawa.

"Ayoko" diretso kong sagot.

"Mezy, mas lalong lalala yang sakit mo!"

"Alam ko"

"Ayaw mo bang gumaling?" pasigaw nyang tanong sa akin.

Hindi ako umimik.

"Mezy, hindi ka naawa sa sarili mo? O kahit sa mga taong nagmamahal sayo? Alam mo bang ang selfish mong pakinggan? Sana isipin mo din ang mga taong ayaw kang mawala. Isipin mo, ano kayang mararamdaman nila kung bigla ka nalang mawal? Sa tingin mo ba maging masaya sila?"
Giit nyang pangangaral sa akin.
Bakit kung makapagsalita siya, alam nya yung sakit na nararamdaman ko ngayon?

"Selfish na kung selfish. Ayoko pa din" malamig kong giit. Wala siyang magagawa kung ayaw ko. Wala silang magagawa.

"Sana pag-isipan mong mabuti ang desisyon mo. Baka sa huli, ikaw lang din ang magsisisi"

My decision is final.

Umalis ako nang hospital ng hindi nagpapa-alam kahit kanino. Sinigurado ko ding walang nakakapansin sa akin.

Sa bill? Bahala na si doctor Lee nun. Psh.

Umuwi ako ng bahay at naabotan ko si mommy at kuya na seyosong nag-uusap.

Paakyat na sana ako sa itaas ng mapansin nila ako.

"Mezy! Bakit bigla ka nalang nawala sa clinic?"

"Saan ka ba galing anak?"

Sa mukha nila, halatang nag-alala sila.  Nilapitan ako ni mommy at niyakap ako.

Dali-dali akong lumayo sa yakap niya.

"Dyan lang po sa tabi-tabi. Ge, itaas muna ako" malamig kong sabi at tuluyang umakyat.

Rinig kong tinatawag nila ang pangalan ko. Pero nagpatuloy lang ako sa paglalakad.

Pagdating ko sa kwarto, doon bumuhos ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan.

Sorry for being selfish. Sana pagmawala na ako, magiging masaya na kayo.

---------------------