Çocuklara ilk söylediğimizde, daha doğrusu yakalanıp söylemek zorunda kaldığımızda ikinci albümümüz için şarkıları kaydetmeye başlamıştık. Her şey güzel ilerliyordu ama ikimizde birbirimize söylemesek de ortamın gergin olduğunu fark ediyorduk, bunu bir şekilde anlayabiliyordum. Sen yönetimden anlayanlar olma ihtimaline karşı Zayn'in sahte kız arkadaş önerisini kabul etmiş, bir şekilde bana da kabul ettirebilmiştin. Bilseydim, Louis, asla onay vermezdim. Asla.
Take Me Home'un çıkış tarihinden bir hafta önce, basit bir promo toplantısı sandığımız toplantı her şeyin başlangıcı oldu.
Başlangıçların iyi olduğunu sanırdım.
O toplantıya dair hatırladığım tek tük şey var. Bolca gözyaşı, açığa çıkmış olmanın verdiği rahatlıkla karışık şaşkınlık, tek bir adamın bağırışı... Zorlukla yutkunduğumu ve sarsılan görüşümün düzelmesi için birkaç kere göz kırptığımı hatırlıyorum. Bacağımda bu yolda yalnız olmadığımı hissettirecek bir dokunuş aradım.
Yoktu.
Çıkışta Zayn beni dürtene kadar kameraların farkına varamadım. Elime şiş ve kızarık gözlerimi gizlemem için tutuşturulan güneş gözlüğüne, sonra da sana baktım. Ne yapacağını bilemiyor gibiydin. Ellerini bir önünde bir arkanda birleştiriyor, sarsak adımlar atıyordun. Benimle göz göze gelmekten kaçındığını o an fark ettim.
Bundan sonra da hep böyle olacaktı. Benden sürekli kaçacaktın. Benden, bana karşı hissettiklerinden hep kaçtın.
