You And Me

Part 53

Rayla

Na een paar dagen mag ik terug naar huis. Ik zit beneden op de bank televisie te kijken, als Romen naast me komt zitten. 'Hey meid' zegt hij. 'Hey' antwoord ik en trek de deken op. 'Gaat het met je?'. Ik knik. 'Ja hoor. Ik ben alleen klaar met in en uit en ziekenhuis, dit medicijn en dat medicijn. Ik ben er helemaal klaar mee'.

Romen legt een hand op mijn been. 'Ik snap het, maar het is niet anders. Ray, de ziekte neemt het van je over. Ook al is het niet leuk, je moet het accepteren'. Ik zucht luid en laat me tegen hem aanvallen. 'Ik voel me beroerd'.

Dat is waar. Ik voel me honds beroerd. Ik ben misselijk, heb last van mijn buik - want ik moet natuurlijk weer ongesteld zijn - en mis Jack. Ik heb hem al een paar dagen niet meer gezien en dat vind ik niet leuk. Al die tijd hebben we zo veel met elkaar gedaan en elkaar zo vaak gezien, dat het gewoon naar is zonder hem te zijn. Natuurlijk hou ik van mijn broers en zo die wel bij me zijn, maar ik mis Jack.

Ergens vaag op de achtergrond hoor ik stemmen. 'Ik weet niet of ik het haar moet vertellen' zegt de ene stem. 'Zeg het niet, ze mag het nog niet weten'. 'Als of dat zo makkelijk is. Het is niet niks'. 'Jack, Rayla is zeventien en jij vierentwintig. Had je echt verwacht dat je haar echt leuk vind? Dit zat eraan te komen, jongen'. 'Ja, ik had verwacht dat ik haar echt leuk zou vinden want dat doe ik ook!'. 'Je laat het anders niet blijken, door met je ex te zoenen'.

Ik schiet overeind. Mam en Jack staan in de deuropening. Jack glimlacht als hij me ziet. Ik kijk hem ongelovig aan en voel tranen opborrelen. Jack zijn glimlach verdwijnt en mijn moeder kijkt me ook aan. 'Wat is er?'. Ik laat de tranen over mijn wang stromen en sta op. 'Ik dacht dat je van me hield' zeg ik tegen Jack en ren het huis uit.

Na een tijdje ben ik uitgeput en leun tegen een muurtje aan. Ik kijk op mijn horloge. Wauw, heb ik echt een half uur gerend? Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. Ik haal een hand door mijn haar en de tranen die waren opgedroogd, komen weer en ik huil. Ik laat me tegen het muurtje aan zakken en zet mijn handen in mijn haar. Als ik ze eruit haal, neem ik allerlei plukken haar mee. Ik begin te gillen en gooi ze weg. Niet van schrik. Nee, ik wil ze niet zien.

'Rayla, hey' zegt een bekende stem. 'Ga weg' snik ik en voel een hand op mijn schouder. 'Kom mee' zegt de stem en ik voel me te zwak om tegen te stribbelen als hij me oppakt.

'Bedankt,' mompel ik als Shawn me een beker sterrenmunt thee geeft. Hij glimlacht en gaat naast me zitten. Hij kijkt voor zich uit en zijn arm ligt achter me op de leuning van de bank. Ik luister naar de muziek zie zacht aan staat en herken het liedje. Het is een liedje van Justin Timberlake. Zacht neuriet Shawn mee. 'Wil je wat voor me zingen?' vraag ik dan aan hem. Hij kijkt me aan. 'Alsjeblieft?'. Hij glimlacht en knikt. Hij staat op, pakt zijn gitaar en gaat tegenover me zitten.

'Think I don't need a watch to tell the time
Think I don't need the sun to help me shine
Think I don't need a girl to be alright
Guess I didn't know

Thought I didn't need shoes on my feet
Thought I didn't need a bed to fall asleep
Thought I didn't need love to be complete
Guess I didn't know

That I just got this crazy feeling
I've been making someone wait for me
For me'.

Ik kijk hem glimlachend aan terwijl hij zingt. Hij glimlacht terug en kijkt dan bijtend op zijn lip naar de gitaar.

'You're all I think about when I'm awake
Part of every night and every day
And everything's a mess when you're away
Now I ain't know

All of this is getting really old
I'm having trouble sleeping on my own
Feeling like a house but not a home
I want you to know

That I just got this crazy feeling
I've been making someone wait for me, for me

Guess I need a watch to tell the time
Guess I need the sun to help me shine
And I really need you in my life
Now I know

That you give me this crazy feeling
And you won't have to wait no more for me
For me

And I just got this crazy feeling
I've been making someone wait for me'.

'Wat een mooi liedje' zeg ik als hij klaar is. Hij glimlacht en zet zijn gitaar weg. 'Dank je'. Hij komt weer naast me zitten en legt zijn arm op de leuning.

'Ben thuis!'. De voordeur valt dicht en een kloon van Shawn komt de woonkamer binnen. Mijn ogen worden groot als ik zie hoe erg hij op Shawn lijkt. 'Josh' zegt hij en glimlacht. De jongen zet een tas neer en komt naar ons toe. 'Josh, dit is Rayla, een vriendin. Rayla, dit is Josh, mijn tweelingbroertje'. We schudden elkaar de hand en hij glimlacht. 'Leuk je te ontmoeten, Rayla'. 'Insgelijks. Maar eh, hoe moet ik nu weten wie wie is? Er zijn twee Shawns'.

De jongens lachen. 'Josh is de kleine' zegt Shawn en ik kijk naar Josh, die inderdaad kleiner dan Shawn oogt. 'Dat moet te onthouden zijn' zeg ik en bekijk de tweeling. Hetzelfde haar, dezelfde ogen, hetzelfde gezicht... Bijna alles hetzelfde eigenlijk. Ze zijn echt identiek.

'Oh ja, Josh is ook meer degene van het flirten' voegt Shawn toe en ik lach. 'Als je maar van mij wegblijft, ik heb een vriend'.

Of... had. Ik weet het niet. Het is niet zo dat het een klein ding is dat ik zomaar kan vergeven...