WHEN HE PLAYS *FINISHED*

[WHP] Play #Sixteen

CHAPTER SIXTEEN:

-

KING'S POINT OF VIEW:

Those tears coming out from Marie's eyes is just PAIN! Buong akala ko pag nakita ko ang mga luha nya dahil sa sobrang sakit magiging masaya ko pero nagkamali pala ko, mas doble yung naging sakit na naramdaman ko ng mga oras na nakikita ko si Marie na umiiyak at sinasabi sakin lahat ng nararamdaman nya,

Buong akala ko, mawawala yung sakit na nararamdaman ko hanggang ngayon pero hindi pala, mas nadagdagan pa. Shit lang! Napakatanga ko. Bakit ko nga ba gustong saktan si Marie? Dahil sinaktan nya ko noon? Sobrang nasaktan ako noong araw na nakita ko sya na may kahalikan na iba sa unang buwan namin na magkarelasyon, napuno ng galit yung puso ko. GALIT AT AWA sa sarili ang nararamdaman ko nang mga araw na yun, Inisip kong maghiganti at iparamdam din kay Marie lahat ng sakit na naramdaman ko noon at ngayong nagtagumpay ang plano ko, NASAKTAN NAMAN AKO.

Alam kong hindi tama ang ginawa ko para saktan ng sobra si Marie pero nasaktan din naman ako diba? Naramdaman ko din yung sakit na naramdaman nya. Pero sa nakikita ko ngayon, MAS NASASAKTAN SI Marie. Pinagsisihan nya lahat, pinagsisihan nya yung kasalanan na ginawa nya pero ako itinuloy parin ang plano ko na saktan sya. Napakatanga ko.

Talagang mas namayani yung galit sa puso ko kaysa sa pagmamahal ko kay Marie, at yung ang pinakamalaking pagkakamali na ginawa ko. And now, hindi ko na maibabalik yung oras para baguhin lahat ng nagyari, ang tanging paraan lang ay ang humingi ako ng tawad at ipakita sa kanya na nagsisisi nako.

-

Agad akong tumayo sa kama at sinuot na ang damit ko, tumakbo ako para habulin si Marie. I run as i can para maabutan ko sya at humingi ng tawad, pagkalabas ko ng building, Ingay ng ambulansya at ang mga nagkumpulang tao ang nakita ko. Anong meron? Badtrip naman oh! Kung kailan may hinahabol ako saka pa nagkaganito.

Sandali akong lumapit sa lugar na yun at tiningnan kung ano bang nangyari, ang raming tao kaya hindi ko masyadong makita kung ano bang nagyari pero sabi may nasagasaan daw na babae. Kaawa naman. Tumalikod nako para humanap ng daan nang bigla kong marinig ang isang nakakgulat na tanong....

"Sino pong nakakakilala sa babaeng ito na nangangalang Marie, maari po bang sumama sa ambulansya?" narinig kong tanong ng isang babae na worker ata' ng hospital ambulance, naramdaman ko nalang ang isa-isang pagbagsak ng luha ko. Hindi pwede! Hindi si Marie ang tinutukoy nila.

Tumakbo ako palapit sa accidental area, wala akong pakialam kahit na may mabangga ako basta makita ko na hindi si Marie ang babaeng tinutukoy nila na nasagasaan ng truck, pero laking gulat ko nang makita ko si Marie na inaakyat sa loob ng ambulansya. Duguan yung ulo nya ang ang katawan nya, malubha at malaaks ang pagkakabangga sa kanya.

Mas lalo pa kong napaiyak dahil sa thought na ako lang naman talaga ang may kasalanan ng LAHAT! Kung hindi ko sinaktan at ginawa ang bagay na nagyari kanina edi sana hindi masasaktan si Marie ng ganito. Shit lang! Ako ang may kalasanan kung bakit nagkaganyan si marie.

Tumakobo ako at sumakay sa ambulansya, tahimik ang loob at taning wangwang lang ang naririnig ko at ang pag hagulgol ko habang sinasambit ang pangalan ni Marie. Hindi ko makakaya pag may masamang nangyari kay Marie, hindi ko mapaptawad ang sarili ko pag nawala sya. Hindi ko kakayanin mawala sa tabi ko si Marie,

"M-marie, gumising kana dali! SORRY NA. Hindi ko na uulitin. Magsimula tayo ng panibago! M-marie! Gumsing kana! Hindi ko kakayanin pag nawala ka!" pagkausap ko sa kanya but she still on the damage and not responsing. Shit. Kasalanan ko 'to! Kasalanan ko!

Tumigil ang ambulansya at ibinaba si Marie habang ako nakasunod lang habang umiiyak, at hawak hawak ang kamay nya. DInala sya sa operating room kung saan hindi ako pwedeng pumasok kahit na gusto kong makita kung maliligtas ba sya o' hindi.