YALNIZLIĞIMIN EZGİSİ

Bölüm II :Bir Gülüşü Bin Ömüre Bedel

Küçük bir umutla , çaresizliğin en deriniyle geçip giden günler , gün geçtikçe boğazıma dolanıyordu . Nefes alamıyordum . Konuşamadığım onca kelime vardı ki . Haketmediğim her şeyi yaşıyor , artık üstesinden gelemiyordum . Yüküm çok ağırlaşmıştı . Dayanamıyordum . Gün gelicek , bana bu yaşattığı herşeyin aynısını ona yaşatacaktım . Bekliyordum .

Her gün bana aynı şeyleri yaşatırken unutmak ... Sanırsam en zoruydu . Yaşadıklarıma benzer örnekler vardı evet . Ama hergün görüpte konuşamamak benim yaşadığım kadar acısı . Asla ! Oradan bakınca acınacak bir halim var gibi görünüyor . Ama ben insanlara inat , özellikle de sana inat direneceğim . Beni batırmaya çalıştıkça sana inat direneceğim .

Neydi ya o dilinden düşüremediğin en büyük yalanlarından biri ; " Benim tek suçum 'sevmek'ti . " Sevmek . Tabi ya insanların birbirlerine olan bütün kırgınlıklarının sebebi . Ah be ! Unutamıyorum sol yanım . Acıyo , ağrıyo . İşte tam orası . Sensizlik , derdime dert katıyor , yükümü omuzlarımdan ne kadar atmaya çalışsam . Olmuyor . Keşke şimdi geri dönsen , biraz da sen sırtlansan , yardım etsen . Sadece birbirlerinin her şeyine karışan iki kıskanç sevgili gibi değil de , her şeyde birbirine danışan , kardeş gibi , iki sırdaş gibi olalım desen . Ne derim şimdi ben sana . Sence konuşabilir miyim ? Tek kelime edemem .

Sanki beni beyaz bir halının üzerine oturtmuş , kollarımı kesmişsin . Canımın yandığına değil de daha çok halının kirlenmesine ağlıyormuşsun gibi .

Ölümün en koyu tonu gittikçe daha da koyulaşıyor , bizim hikayemiz daha yeni başlıyordu ...