ผมกำลังนั่งอยู่บนรถคาราวานของสองพี่น้องโอดินสัน ปล่อยให้สายลมกระทบหน้า เส้นผมพริ้วไหว และทบทวนเรื่องราวต่างๆในชีวิต
"เรากำลังไปไหนกันนะ" ผมตะโกนถามสองพี่น้องที่นั่งอยู่ข้างหน้า
"เปรูมั้ง..." ธอร์ตอบ
"เวร" ผมสบถทันที
"จริงๆเราแพลนแค่ว่าลงใต้ไปเรื่อยๆน่ะครับ เพราะเมื่อปลายปีที่แล้วเราเพิ่งขึ้นเหนือกันมา" โลกิอธิบาย แต่ก็ไม่ลดอาการร้อนใจของผมอยู่ดี
เปรู นี่มันบ้าชัดๆ
"ธอร์ เอาจริงดิ เปรูอ่ะนะ"
"ทำไมวะ งูน่ารักออก"
"กูไม่ได้กลัวงู กูแค่ไม่อยากไปไกล"
"เออน่ะ มึงไปไกลถึงแอนตาร์กติคก้า ไอ้สตีฟมันก็จะตามมึงไปอยู่ดี เชื่อกูสิ อีกอย่างมันรวย บ้างานจนรวย" แล้วมันก็หัวเราะ
ตลกตายล่ะ
ผมเบะปากทันที มองออกไปยังนอกหน้าต่างอีกครั้ง เราออกมาจากเดนเวอร์และแวะข้างทางตลอดทุกๆยี่สิบนาทีเห็นจะได้ เพราะธอร์มันมู้ดมาตรงไหน โลกิก็จอดตรงนั้นให้ ทั้งที่เมื่อคืนมันไม่ค่อยได้นอนนะ แม่ง ยังมีพลังเหลือเฟือชิบหาย
ผ่านไปเกือบค่อนวันเราก็ถึงจอดพักที่ปั้ม ผมลงจากรถแวนมาบิดขี้เกียจ
โคตรเมื่อยตัว
โลกิยังคงนั่งพิมพ์เนื้อความลงบล็อคอยู่บนรถ ส่วนธอร์ไปตุนอาหารในมินิมาร์ท ผมเดินสำรวจรอบๆด้วยความรู้สึกวูบโหวงในใจแปลกๆ จนต้องยกมือมาลูบอกตัวเองเบาๆ สะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ดีๆก็มีมือมาพาดบนไหล่
"คิดถึงมันล่ะสิ"
ผมยักไหล่ ไม่ปฏิเสธ คิดถึงเขาจริงๆนั่นแหละ
"คู่กูคงไม่เหมือนพวกมึง เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา และใช่เราคงแยกกันเที่ยวเหมือนพวกมึงไม่ได้"
"นี่ไง ลองให้รู้กันไปเลย"
"ครับๆ ลองให้รู้กันไปเลยครับ คุณตากล้องสุดฮอต"
BẠN ĐANG ĐỌC
(AU) ชีวิตหลังแต่งงานของคุณโทนี่ สตาร์ก (จบ)
Fanfictionผมเฝ้ามองคนรักที่ทอดสายตาออกไปจากนอกหน้าต่าง เขายังคงงดงามเหมือนเคย แพขนตายาวงอนกับนัยน์ตาสีแอลมอลด์นั้น.. "เห้..ที่รัก อย่ามองเฉยๆสิ" และให้ตายเถอะ เขายังยั่วเก่งเหมือนทุกทีสิน่า tag for sream : #MarriedLifeStonyTH
