Make Me Believe

34.

P.O.V Esmee
'Ga nou is slapen' mompelt Shawn als ik de hele tijd binnensmonds zit te piekeren. Hij trekt me nog dichter bij hem en verstrengelt mijn vingers met de zijne.

Ik ben zo bang dat het niet lukt tussen ons, ik bedoel ik heb gewoon school en hij is een fucking celeberty. Misschien moeten we het helemaal niet proberen. Maar dan doe ik mezelf zeer, maar misschien doet dat minder zeer als dat het wel proberen en het helemaal niet lukt. Dan gaat het weer zo'n pijn doen en dat.. dat wil ik absoluut niet.

Dus misschien moet ik het wel gewoon uitmaken. Niet omdat ik hem niet leuk vind, of omdat ik iemand anders leuk vind.

Want ik vind het geweldig, hij is zo ontzettend lief. En hij deed gewoon moeite om dichter bij mij te komen?! Niemand heeft dat ooit eens bij me gedaan. Ik was altijd te veel werk om tijd in te steken.

Maar Shawn, hij was anders. Liever. Hij was oprecht geïnteresseerd. Hij was niet gelijk afgeschrikt toen ik bitchy tegen hem deed.

Daarnaast voel ik me oprecht op mijn gemak bij hem. Het voelt niet dat ik MOET praten als het stil is. Het voelt niet dat ik weg moet rennen als hij mijn hand pakt of zijn arm om me heen slaat of me dichter naar hem toe trekt als we op de bank zitten.

Maar kijk, ik heb hem al te dicht bij laten komen. Ik moet hem nu los laten, het gaat toch niet lukken. Ken je 1 iemand die een gelukkige relatie terwijl ze ver uit elkaar woonden. Niemand? Inderdaad niemand.

Dus ik moet het morgen uitmaken, hem niet een kus geven als we wakker worden. Gewoon uit bed stappen, aan kleden, zeggen waar het op staat en weg gaan.

Nooit meer aan hem denken en verder gaan met zijn leven.

-

'Goedemorgen lieverd' maakt Shawn me wakker door me kusjes te geven op mijn wang. Dit is echt schattig

NEE Esmee niet schattig.

'Goedemorgen' zeg ik zonder emotie en ik stap gelijk uit bed. Ik kijk niet eens achterom omdat ik Shawn, verbaasde gezicht niet wil zien.

'Ik ga me aankleden' zeg ik terwijl ik mijn kleren pak en naar de badkamer loop.

Als ik daar ben zet ik mijn handen op de wasbak en kijk in de spiegel. De tranen prikken achter mijn ogen maar ik slik ze weg en draai me om om me aan te kleden.

Als ik me aangekleed heb in gewoon mijn eigen kleren loop ik naar buiten waar Shawn gelijk naar me toe loopt.

'Wat is er' vraagt hij en hij pakt mijn hand 'niks' lieg ik en ik trek mijn hand terug. 'Jawel' zet hij door.

Oke ik moet het gewoon zeggen

'Shawn, het is uit' zeg ik met mijn rug naar hem toe 'wat' roept hij.

'Dit gaat niet lukken' zeg ik en ik wijs naar hem en mij 'hoezo niet, we' hij stopt en kijkt naar beneden 'we zouden het proberen' zegt hij zacht en om eerlijk te zijn doet het best Pijn om de pijn in zijn stem te horen.

'Ik weet dat ik dat heb gezegd maar zo bespaar ik ons de pijn. Want Shawn, denk eens na. We doen elkaar zo alleen maar pijn' zeg ik en ik sla mijn armen over elkaar heen

'Nee Esmee' hij probeert weer mijn hand te pakken maar ik weiger 'hoevaak zie je een succesvolle lange afstand relatie'

Shawn schud zijn hoofd en kijkt me met waterige ogen aan, NEE SHAWN niet huilen. Waarom doet dit zo'n pijn.

'Shawn, als het nu al zo'n zeer doet. Hoe zeer moet het dan wel niet doen als we langer op weg zijn' hij kijk naar beneden en veegt een traan weg

'Shawn, het is uit' zeg ik zacht en ik loop naar de keuken om de sleutels te pakken en weg te gaan.

'Word je hier blij van' roept Shawn me na als ik al bij de deur staat 'wat' vraag ik als ik me omdraai 'word je gelukkig als ik nu weg ga en nooit meer aan je denk' vraagt hij en er valt een traan uit zijn oog

Ik ben even stil en draai me dan om 'ja' lieg ik en ik ren naar mijn auto stap ik en sla hard op het stuur.

Godverredomme, waarom heb ik hem nou zo dicht bij laten komen. Waarom doet dit nou zeer.

Als ik de straat uit ben stromen de tranen over mijn wangen. Ik doe niet eens de moeit om ze weg te vegen.

Waarom laat huil ik nou, het is mijn eigen schuld. Ik heb hem me pijn laten doen, ik heb het zelf uitgemaakt. Niet hij.

Als ik thuis ben wacht ik even voordat ik uitstap om mijn tranen weg te vegen en rustig te worden.

Ik wil uitstappen en precies als ik de deur open wil doen doet een lachende Liam die open. Ik schrik en stap wat achter uit.

'Oh hoi Esmee, ben je niet bij Shawn' vraagt hij verbaast, zelfs om zijn naam te horen doet pijn. 'Nee' zeg ik kort en ik loop hem voorbij, gelijk door naar mijn kamer.

Als ik daar ben doe ik de deur dicht en leun ik er tegen aan. Voor de tweede keer vandaag rollen de tranen over mijn wangen. Ik zak door mijn knieën en staar huilen voor me uit.

'Oh my god' komt Anna binnen via de andere deur naar mijn kamer 'wat is er gebeurt' zeg zakt naar me neer en slaat haar armen om me heen.

'Het' snik en in haar nek 'het is uit' zeg ik zacht en als Anna dat hoort trekt ze me nog dichter naar haar toen.

'Waarom, je was zo' ze stopt 'zo blij' ik knik en snik nog harden omdat ik net bijna het enige echt goede in mijn leven heb gestopt.

En alleen maar omdat ik niet meer pijn wou hebben.

Nou 3 keer raden Esmee, je hebt pijn.

Heel veel pijn.