မုန္တိုင္းမ်ား၏အရွင္သခင္ Season - 1( Zawgyi+Unicode)

မုန္တိုင္းမ်ား၏အရွင္သခင္အပိုင္း (၄၃)

မုန္တိုင္းမ်ား၏အရွင္သခင္
အပိုင္း (၄၃)

ကမာထိ္တ္လန္႕သြားသည္။ ဘာေႀကာင့္ ကေလးမေလးကိုသတ္မိန္႕ေပးရတာလဲ။ သတ္မိန္႕ကို ဘယ္သူေပးတာလဲ။ ကမာ တင္တက္ရင္ အမိန္႕ေပးသည္ကို သိလိုက္သည္။ ကမာ့ရင္ထဲ ဆို႕နင့္ သြားသည္။ ထိီးနနး္လုပြဲမွာ ၁၁ နွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးက ဘာလုပ္နိုင္မွာမို႕ အျပတ္ရွင္းရတာလဲ ဟု ေတြးကာ ကမာ ငိုင္က်သြားသည္။

"ကမာေလး။ ခ်ဴးခ်ဴးအေႀကာင္းကို မရီးေတာ္ေျပာတယ္ဆိုတာ ေမာင္ေတာ္ မသိပါေစနဲ႕ေနာ္။ ေမာင္ေတာ္သိရင္ မရီးေတာ္ကို သတ္မွာ။ "
ကမာ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္သည္။ မိမိဖာသာ သတင္းလိုက္စံုစမ္းမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ကမာသည္ အေနာက္ေဆာင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္ အတြင္း၀န္ႀကီးကို လိုက္ရွာသည္။ ထိုအတြင္း၀န္ အသတ္ခံလိုက္ရသည္ဆိုေတာ့ အတြင္း၀န္ႀကီး၏ တပည့္ကို လိုက္ရွာသည္။

"အတြင္း၀န္ႀကီး။ ကြ်န္ေတ္ာ ေမးစရာရွိလုိ႕။ အခ်ိန္ခဏေပးပါ။"

လက္ရွိအတြင္း၀န္ေနရာကို ဆက္ခံေနေသာ လက္ေထာက္အတြင္း၀န္ေလးက ကမာ့ကို ရိုေသစြာ ဦးညြတ္ကာ အတြင္းခန္းထဲကို ေခၚလာခဲ့သည္။

"အရွင့္သား သိလိုတာကို ေမးေတာ္မူပါ။"

"ခ်ဴးခ်ဴး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။အသတ္ခံလိုက္ရသလား။ "

"ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးမသိပါဘူး။"

"မင္းက ခ်ဴးခ်ဴးရဲ႕ အေဆာင္မွာ တာ၀န္က်တာကို ျမင္ဖူးတယ္။ မင္း သူ႕သတင္းကို ဘာလို႕မသိရတာလဲ။"

ထုိအတြင္း၀န္ငယ္က မ်က္လႊာခ်ကာ ျပန္ေျဖသည္။
"မင္းသမီးရဲ႕ အေဆာင္မွာ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးတာ၀န္မက်တာ ႀကာပါျပီ။ "

"ခ်ဴးခ်ဴးကို ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္လို႕ေမးတာ။ သူ အႏၱာရာယ္ကင္းရဲ႕လား။ သူ႕ကို သတ္လိုက္ျပီလား။ ကြ်န္အျဖစ္ေရာင္းစားလိုက္ျပီလား။"

အတြင္း၀န္က ကမာ့အေမးကို ႀကားေသာ္ ခ်က္ခ်င္း ေျမေပၚျပားျပား၀ပ္ကာ ေခါင္းကို မေဖာ္၀ံ့ ေတာ့ေပ။
"အရွင့္သား သတ္လွ်င္ေသရမွာပါ။ ထားရင္ေနရမွာပါ။ တပင္တိုင္ မင္းသမီးအေႀကာင္း ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး မသိပါဘူး။ "

ကမာသည္ အတြင္း၀န္ကို ဆြဲထူေပးကာ သက္ျပင္းရိႈက္လိိုက္မိသည္။ ဒါဆို ခ်ဴးခ်ဴးအသက္မေသ ေလာက္ေသးေပ။ အတြင္း၀န္ ဘာေႀကာင့္ အေႀကာင္းမဲ့ေႀကာက္ေနရသနည္းဟု ေတြးလိုက္ေတာ့ အကိုႀကီးလည္း ခ်ဴးခ်ဴးကို လိုက္ရွာေနလို႕ပဲျဖစ္မည္။

ဒါဆိုရင္ မိိမိလာေမးလို႕ အတြင္း၀န္တခုခုအျပစ္ဒဏ္က်နိုင္သည္ကို ေတြးမိေတာ့ ကမာ သက္ျပင္း ၇ိႈက္ကာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ အကိုႀကီးက စိတ္မထင္လွ်င္ တကယ္သတ္နိုင္သည္ မဟုတ္လား။

"အရွင့္သား ။ မင္းႀကီး အရွင့္သားကို ရွာေနပါတယ္။"

ရဲမတ္တစ္ဦး လာေခၚသျဖင့္ ကမာ အျမန္ျပန္လာခဲ့သည္။ အေဆာင္ထဲသုိ႕ ၀င္လုိက္သည္နွင့္ အကိုႀကီးက ကမာ့ကို ေပြ႕ခ်ီကာ ေလထဲေ၀ွ႕ယမ္းလိုက္သည္။

"အကိုႀကီး ...ရဲမတ္ေတြရွိတယ္ေလ။"

ကမာ ရွက္စနို္းနွင့္ေျပာေတာ့ သူက သေဘာက်စြာရယ္ကာ ကမာ့ပါးေလးကို နမ္းလိုက္ျပီး ရဲမတ္မ်ားကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။

"ကဲ..ကဲ...မင္းတို႕ အားလံုးထြက္သြားႀက။ ကမာေလးက မင္းတို႕ရွိရင္ က်ဴပ္ကို အနမ္းခံမွာ မဟုတ္ဘူး။"

ရဲမတ္အားလံုးထြက္သြားေတာ့ သူက ကမာ့ကို ပါးထိုးေပးကာ

"ျပန္နမ္းေလ။ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။"

"အကိုႀကိးကို ျပန္နမ္းမယ္လို႕ မေျပာမိပါဘူးေနာ္။"

"တကယ္လား။ ဒါဆိုလာ... မနမ္းမခ်င္း ခ်စ္တာကို မရပ္ဘူး။"

တင္တက္ရင္က ကမာ့ကို ေပြ႕ျပီး သလြန္ေပၚတင္ေတာ့ ကမာလန္႕သြားသည္။
"အကိုႀကိီးေနာ္။ ေန႕ခင္းႀကီးကို။ နမ္းမယ္။ အင့္...ရႊတ္"
ကမာ သူ႕ပါးကို အျမန္နမ္းလိုက္ေတာ့မွ သူက သေဘာက်စြာရယ္ေမာကာ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။

"လာ။ ကမာ့အတြက္ ဌက္သိုက္ ေပါင္းခုိင္းထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမာႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းအားလံုး စီစဥ္ထားတယ္။ ေျပာပါဦး။ ကမာေလး ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ။"

ကမာသည္ သူ႕ပန္းကန္ထဲ ဟင္းထည့္ေပးျပီး အမွန္အတို္င္းေမးလိုက္သည္။

"ခ်ဴးခ်ဴးသတင္းကို လိုုက္ေမးေနတာပါ။"

သူက ကမာ့ကို စိုက္ႀကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"ဘာလို႕ ခ်ဴးခ်ဴးကို လိုက္ရွာေနတာလဲ။"

"ေႀသာ္ အကိုႀကီးရယ္။ သူ႕မွာ ခမည္းေတာ္ေရာ။ မယ္ေတာ္ေရာ မရွိေတာ့လို႕ စိုးရိမ္လို႕ပါ။"

တင္တက္ရင္သည္ တူ၊ပန္းကန္ကို ခ်ကာ ကမာ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ တင္းမာစြာေျပာလိုက္သည္။

"ကမာ သူ႕ကို သံေယာဇဥ္ရွိေနလို႕လား။ ရန္သူ႕ေသြးကို။ သူက သူ႕မယ္ေတာ္ အသတ္ခံရလို႕ ေက်နပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးလူေတြနဲ႕ေပါင္းမိရင္ တေန႕ေန႕ ကမာ့ကို လာလုပ္ႀကံ လိမ့္မယ္။ အဲ့ကေလးမေလးကို အကိုႀကီး တခါတည္း အျပတ္ရွင္းခိိုင္းတာ လြတ္ထြက္ သြားေသးတယ္။"

ကမာသည္ အကိုႀကီး၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ နွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
"ကမာ သူ႕ကို သနားတာပါ အကိုႀကီးရယ္။ ကမာတို႕ အျဖစ္နဲ႕ကိုယ္ခ်င္းစာမိလို႕ပါ။"

တင္တက္ရင္က မ်က္နွာပ်က္သြားသည္။
"အကိုႀကီးက ကမာ့အတြက္ နန္းသိမ္းတာကိုသိတယ္ေနာ္။ ကိုယ္က ဘုရင္ျဖစ္ခ်င္လို႕ မဟုတ္ဘူး။ ကမာ့ကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လို႕ ဒီေနရာကို အရယူတာ။ ရွင္းသင့္တာကိုေတာ့ရွင္းရမွာပဲ။ မင္းမ်က္လံုးထဲမွာ အကိုႀကီးက လူရိုင္းႀကီးျဖစ္ေနျပီလား ကမာေလး။"

ကမာ သူ႕ကို နွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
"မထင္ပါဘူး အကိုႀကီးရယ္။ အကိုႀကိးေစတနာကို သိပါတယ္။"

"ေကာင္းျပီ။ ဒါဆိို အရင္မင္းႀကီးနဲ႕ ပတ္သတ္တာေတြ လိုက္မစံုစမ္းနဲ႕။ ကမာေလး လုပ္ရမွာက ဒီနန္းေတာ္ထဲမွာ စည္းစိမ္ခံစားဖို႕ပဲ။ ကမာေလး ဘယ္ေယာက်ာ္း၊ ဘယ္မိန္းမကိုမွ ခ်စ္ခြင့္မရွိတာ လြဲရင္ အားလံုး ကမာလုပ္ခ်င္တာ လုပ္နိုင္တယ္။"

ကမာ သက္ျပင္းရိႈက္မိလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ စစ္သူႀကီးတစ္ဥိး အခစား၀င္လာသည္။
"မင္းႀကီး။ အေနာက္ေတာင္နယ္က နယ္စားက မင္းႀကီးကို အညံ့ခံလာပါတယ္။ "

"ေအး။ အခုလာခဲ့မယ္။ ကမာေလး။ အကိုႀကီးကို ခြင့္ျပဳဥိီးေနာ္။ အေနာက္ေတာင္ နယ္စားကို ရရင္ အကိုႀကီးေတာင္ပိုင္းနယ္ကို ထိန္းလို႕ရျပီ။"

အကိုႀကီးထြက္သြားေတာ့ ကမာ ထမင္းကို လက္စသတ္ကာ အကိုေလးထံသို႕ထြက္လာခဲ့သည္။

"အိမ္ေရွ႕မင္း ဘယ္မွာလဲ။"

"အိမ္ေရွ႕ကိုယ္ေတာ္ႀကီး အေရးႀကီးအစညး္အေ၀း ျပဳလုပ္ေနပါတယ္ အရွင့္သား။"

အတြင္း၀န္က ျပန္ေျဖလိုက္သည္.။ ကမာ လက္ေလွ်ာ့ကာ အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ့သည္။ အေဆာင္ေတာ္တြင္ အကိုႀကီးပို႕ထားသည့္ ရတနာမ်ား၊ ပိုးထည္မ်ားက ေတာင္လိုပံုေနသည္။
ကမာ ဒါေတြကို စိတ္မ၀င္စားပါ။ မင္းသမီးေလးကို အသက္ေဘးမွလြတ္မလြတ္ကိုသာ ေတြးေနသည္။

ထိုစဥ္ ကမာထိုင္ေနက် ျပတင္းေပါက္နားသို႕ ခဲတစ္လံုးက်လာခဲ့သည္။ ကမာ လွည့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ မည္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕ရေပ။ ခဲလံုးတြင္ စာတစ္ေစာင္ပါေသာေႀကာင့္ ကမာ အသာေလး ယူထားကာ လူအလစ္ ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။

ထိုစာကိုဖတ္ျပီးသည္နွင့္ ကမာ အေရးတႀကီးနွင့္ မိမိတို႕ အရင္စံအိမ္ေဟာင္းကို ျပန္လာခဲ့သည္။ အတြင္း၀န္ႀကီးကို မိမိဘယ္သြားသည္ကိုေျပာျပီးထြက္လာခဲ့သည္။

မုန္တိုင္းမ်ား၏အရွင္သခင္
အပိုင္း (၃၃)-ပထမပိုင္း

ကမာ၏ ရင္အစံုတထိတ္ထိတ္ခုန္ေနသည္။ မိမိနွင့္အတူပါ လာေသာ ကိုယ္ရံေတာ္ကို သင့္ေတာ္ သလိုေျပာကာ အိမ္အျပင္တြင္ေစာင့္ေနေစသည္။ အိမ္ေတာ္ေဟာင္းကို ေစာင့္ေနသာ အေစာင့္က ကမာမင္းသားရုတ္တရက္ေရာက္လာသျဖင့္ အံ့အားသင့္ေနသည္။
"သခင္ေလး..."

ကမာသည္ အေစာင့္ကို ေမးလိုက္သည္။
"ဒီမွာ သခင္ေလးကို ေစာင့္ေနတဲ့ ဧည့္သည္မရွိဘူးလား။"

အေစာင့္က ထိတ္လန္႕သြားျပီး ျပန္ကမာ့ကို ျပန္ေမးလိုက္သည္။

"သခင္ေလး ဘယ္လိုသိတာလဲ။"
ကမာသည္ အေစာင့္ကို နွစ္သိမ့္လိုက္သည္။

"စိတ္ခ်ပါ။ သခင္ေလးက ကူညီခ်င္လို႕ပါ။ မင္းသမီးေလး ခ်ဴးခ်ဴးဘယ္မွာလဲ။"

အေစာင့္က အလန္႕တႀကားအေနာက္ကိုလွည့္ႀကည့္ကာ ကမာ့ကို တီးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"သခင္ေလး ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္က လိုက္ခဲ့ပါ။"

ကမာသည္ အိမ္ေတာ္၏ အေနာက္ဘက္ ျခံေလးထဲမွ အေစာင့္တဲေလးကိုေရာက္လာခဲ့သည္။
"ဦးႀကီး သခင္ေလး ေရာက္လာျပီ။"

"သခင္ေလး...ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး ထျပီးဂါရ၀မျပဳနိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ "

"အတြင္း၀န္ႏြီ။ အတြင္း၀န္ႀကီး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ မင္းသမီးေလး ခ်ဴးခ်ဴးဘယ္မွာလဲ။"
အတြင္း၀န္ႀကီးက ေခ်ာင္းဆိုးရင္းေသြးအန္လာသျဖင့္ကမာ ကပ်ာကယာ ေရဌဲ႕ကာတိုက္ေပးျပီး ေက်ာကိုပုတ္ေပးလိုက္သည္။
"သခင္ေလး။ မင္းသမီးကို ကယ္ေပးပါ။ "

"စိတ္ေအးေအးထားပါ။ ခ်ဴးခ်ဴးကို ကြ်န္ေတာ္ ကယ္ေပးပါ့မယ္။ သူ အခုဘယ္မွာလဲ။ အတြင္း၀န္ႀကီးက ခ်ဴးခ်ဴးကို ဘယ္လိုကယ္ထားတာလဲ။"

ႏြီရွင္းျပသည္။
"အရင္မင္းႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ မင္းႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကို ျပန္ဆပ္
ဖို႕ မင္းသမီးေလးကို ကယ္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ။ မင္းသမီးေလးကို လိုက္သတ္တဲ့ ရဲမက္လက္ခ်က္နဲ႕ ကြ်န္ေတ္ာ ဓါးဒဏ္ရာရခဲ့တာပါ။ ဘယ္ကို ေျပးရမွန္းမသိလို႕ ကြ်န္ေတာ့္ တူေလးဆီမွာ လာခိုလႈံေနရတာပါ။ မင္းသမီးေလးကို စစ္သူႀကီးက သည္းသည္းမည္းမည္း လိုက္သတ္ ေနလို႕ ဘယ္သူမွ လက္မခံထားရဲႀကဘူး။ ဒါေႀကာင့္ သူ႕ကို ေဆာင္ႀကာျမိဳင္မွာ ၀ွက္ထားရတာပါ။ သခင္ေလး။ အရင္မင္းႀကီးက သခင္ေလးကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တာ ေထာက္ျပီး မင္းသမီးေလးကို ကယ္တင္ေပးပါ။ "

ကမာသည္ အတြင္း၀န္ႏြီ၏ စကားကိုႀကားေသာ္ သက္ျပင္းရိႈက္လိုက္မိသည္။

"စိတ္ခ်ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ မင္းသမီးေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ့မယ္။ အတြင္း၀န္ႀကီးကို သမားေတာ္ ေခၚျပီးကုေပးပါ့မယ္။ အားတင္းထားပါ။"

အတြင္း၀န္ႀကီးက ကမာ့ထံမွ ကတိကုိရေတာ့ တင္းထားသည္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ပံုရသည္။ ျပံဳးရင္း
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သခင္ေလး ကမာ။ ေနာင္ဘ၀မွ သခင္ေလးရဲ႕ ေက်းဇူးကို ျပန္လာဆပ္ေပး ပါရေစဗ်ာ။ မင္းသမီးေလးကို သခင္ေလး လက္ထဲစိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ေတာ့မယ္...ကြ်န္ေတာ္ မင္းႀကီးနဲ႕ ေတြ႕ရင္ သခင္ေလး အေႀကာင္းကို ေလွ်ာက္လိုက္ပါ့မယ္။ မင္းႀကီးက နွင္းမိဖုရားကို ခ်စ္ခဲ့တာ အလကားမျဖစ္ပါဘူး...သခင္ေလး..."

အတြင္း၀န္ႀကီး ထိုစကားကိုေျပာျပီး ေခ်ာင္းဆိုးရင္း အေမာေဖာက္လာခဲ့သည္။ ကမာ က သမားေတာ္ ေခၚရန္ထမည္အျပဳ အတြင္း၀န္ႀကီးက အတင္းလက္ကို ဆြဲထားကာ တားသည္။

"မ..ေခၚ...ပါ...နဲ႕.... မင္းသမီး...အေႀကာင္း...ရိပ္...မိ...သြားလိမ့္...အဟြတ္...အဟြတ္...ေ၀ါ့...."

အတြင္း၀န္ႀကီးက မင္းသမီးအေႀကာင္းသိသြားမည္စိုးေသာေႀကာင့္ ကမာ့လက္ကို အတင္းဆြဲ
ထားရင္း အသက္ထြက္သြားေတာ့သည္။

"ဥိီးႀကီး။ ဦးႀကီး...ဟီး...အီး...အီး.."
အေစာင့္ေလးက ၀မ္းနည္းပန္းနည္းငိုေႀကြးေတာ့သည္။ ကမာ သက္ျပင္းရိႈက္ကာ အတြင္း၀န္ႀကီး၏ မ်က္လံုးကို မွိတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။

အေစာင့္ကို မင္းသမီးေလး ရွိသည့္ ေဆာင္ႀကာျမိဳင္ကို ေမးထားလိုက္သည္။ ေလာေလာဆည္ မိမိသြားလို႕ရမည္ မဟုတ္ေပ။ အကိုႀကီး၏ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားက ထပ္ခ်ပ္မခြာေစာင့္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့္ မိမိ အိမ္ေတာ္ေဟာင္းတြင္ ေနခြင့္ရမွ ခ်ဴးခ်ဴးေလးကို ေခၚကာ ေစာင့္
ေရွာက္မည္ဟု ေတြးကာ အတြင္း၀န္ႀကီးအေလာင္းကို တိတ္တဆိတ္ျမွဳပ္ရန္ မွာႀကားခဲ့သည္။

ကမာ အကိုေလးထံသို႕ထြက္လာခဲ့သည္။ အကိုေလးနွင့္ အသင့္ေတြ႕ေသာေႀကာင့္ ခြင့္ေတာင္း လိုက္သည္။
"အကိုေလး။ ကြ်န္ေတာ္ စကားနည္းနည္းေျပာစရာရွိလို႕ပါ။"

"ေျပာေလ။ ဘာမ်ားလဲ။"
တင္ေမာ္ရင္က ကမာကို ျပံဳးႀကည့္ရင္းေျပာလိ္ုက္သည္။

"ကြ်န္ေတာ္ မိဖုရားေခါင္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါ အကိုႀကီးကို ေျပာေပးပါ။"
ကမာ ေျပာလိုက္သည္နွင့္ တင္ေမာ္ရင္ ႀကက္ေသေသသြားသည္။

"မင္းဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ကမာ။ အကိုႀကီး မင္းကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို မငး္သိ လ်က္နဲ႕။ ဒါဆို မင္းအကိုႀကီးကို ဘာေႀကာင့္လက္ခံခဲ့တာလဲ ကမာ။ မင္း အကိုႀကီးကို အျပတ္ျငင္း လို္က္ပါေတာ့လား။"

ကမာသည္ အကိုေလးကို အားနာစြာႀကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။

"အကိုႀကီး ကြ်န္ေတ္ာ့ကို အရမ္းခ်စ္လို႕ ဒီေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့တာကို သိပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုလည္း ကြ်န္ေတ္ာခ်စ္ပါတယ္။"

တင္ေမာ္ရင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ကမာေလး က အကိုႀကီးကိုခ်စ္လို႕။ မဟုတ္လွ်င္ အကိုႀကီး ရူးသြားမည္ထင္သည္။

"ဒါနဲ႕မ်ား ဘာလို႕ျငင္းရတာလဲ ကမာရယ္။ အကိုႀကီးက ထီးနန္းကို မက္လို႕မဟုတ္ဘူး။ မင္းကို လြတ္လပ္ေစခ်င္လို႕ ဒီေနရာကို အရယူခဲ့တာ။သူက မင္းကို မိဖုရားေခါင္ႀကီးတင္မကဘူး။ ဧကရီ ဘုရင္မႀကီးေနရာကိို တင္ေျမွာက္မွာ။ မင္းေဘးကေန သူက တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေပးမွာ ကမာ။ မင္းတို႕ မ်ိဳးႏြယ္ေတြ အားလံုးကို ျပန္ရွာေပးဖို႕ပါ စီစဥ္ထားတာ။ မင္းက အခု အကိုႀကီးရဲ႕ ဧကရီ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕ ဘာလို႕ေျပာေနရတာလဲကြယ္။ "

ကမာ မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိဆိုလိုခ်င္သည္ကို ရွင္းေအာင္ေျပာလိုက္သည္။

~ ဆက္ရန္