shy

deel 3

Mijn natte haren waren zo goed als droog. Ik keek nog even in de spiegel en liep de wc uit. Het was ondertussen 10:15 en de pauze was net voorbij.

Ik zag vanmorgen dat ik niet de enige was die eruit zag als een verzopen hond. Van het station was het nog een kleine 10 minuutjes lopen naar school. Ik ben wel weer iets wijzer geworden: in 10 minuten kun je goed nat worden.

*trrrring*

De bel. Ik zocht Mara om samen naar het lokaal te lopen.

Tijdens de les was ik er niet helemaal bij met mijn gedachtes. Het zat me heel erg dwars wat mama vanmorgen heeft gezegd "Ik wil je hier niet langer zien." Een traan rolde over m'n wang en ik veegde hem snel weg. "Hee Cato, wat is er toch? Je bent de hele dag al zo stil." Het was Mara. Mara, mijn beste vriendin. Altijd net iets beter. Net iets slimmer, net iets knapper en net iets socialer. Maar ze was mijn beste vriendin, dus ik kon haar niks kwalijk nemen. Ik wilde het niet uitleggen dus reageerde ik maar niet op haar vraag. "Cato! Kan ik contact met je krijgen?" Mara weer.

"Dames daar achterin!" Kut. Nu keek de hele klas naar ons. Kon die man nou nooit een keer doen alsof er niks aan de hand is en gewoon verder gaan met de les!? "Schuif je tafels maar uit elkaar. Jullie kunnen blijkbaar niet naast elkaar zitten, dan moet het maar zo." Mara schoof haar tafel maximaal 5 centimeter opzij, waardoor ze alsnog vlakbij me zat. Maar meneer Bos ging alweer verder. De rest van de les kon ik me al helemaal niet meer concentreren. "Ik wil je hier niet langer zien.... Desnoonds ga je op de fiets!..."  En dan nog die pijn..

Hoewel het voelde alsof ik al 2 uur naar die Bos zat te luisteren, was het lesuur toch echt voorbij.

Geen idee welk vak we hadden, dus liep ik maar gewoon met de rest mee. Ineens zag ik rode gympen. Iets daarboven een grijs shirt... De bijzondere jongen! Oke, nu moet je normaal blijven lopen en niet struikelen en.. rustig niet.. omg hij is zo leuk! Daar komt hij...  hij is er bijna en.. "Hey" Zei hij en hij lachte naar me. "hoi" zeg ik een beetje zenuwachtig terug. Hij zei hey tegen me!

"Wie was dat?" vroeg Mara nieuwsgrierig aan me. Wat moest ik zeggen? Ik wilde niet liegen, maar ik durfde Mara ook niet te vertellen dat ik verliefd was op een jongen waar ik de naam niet eens van wist! "Oh gewoon een jongen." zei ik uiteindelijk. "Ja dat heb ik ook gezien zeg. Wees eens duidelijk!" Ze lachte en gaf me een duw. "Zag je wel hoe hij naar je keek? Hij leek wel verliefd." verliefd. Zou hij mij net zo leuk vinden als ik hem? Maar ik heb nog nooit verkering gehad. Ik denk dat ik alleen maar zenuwachtig ben als ik een afspraakje met hem zou hebben. En wat moet je dan doen? Moet je dan... "Hey wordt eens wakker hahaha. Je lijkt zelf ook wel verliefd!" En Mara gaf me een knipoog.

*trrrrrring*

De bel ging weer. Saved by the bell.