shy

gesmolten

Na schooltijd  (5 over 3 in mijn geval) liep ik met Mara richting het centrum van de stad. Ze wilde me per sé trakteren op een ijsje. Waarschijnlijk alleen maar om wat uit me los te krijgen over dat wat vanmorgen is gebeurd. Ik had helemaal geen zin in een ijsje, maar soms moest je iets over hebben voor je vriendschap, anders kon je er maar beter direct mee ophouden. Het klinkt nu alsof ik helemaal niet om Mara gaf, maar dat was natuurlijk niet zo. Ik kon altijd heel goed met haar praten en ik was helemaal mezelf bij haar.

Ik gooide mijn kluisje dicht en haalde het sleuteltje eruit. "Kunnen we gaan?" Mara keek me vragend aan. Ze leek er wel zin in te hebben. Gelukkig maar, was het in ieder geval geen complete tijd- en geldverspilling.

"Ja. Nadat ik naar de wc ben geweest." Ik tuitte mijn lippen en riep nog gauw "Ik houd wel van je hoor!" toen ik zag dat ze met haar ogen rolde. "Schiet maar gewoon op jij!" Zei ze terwijl ze een poging deed om boos te kijken. Mislukt.

Mijn licht roze Herschel rugtas met kanten voorvak hing onbezorgd op mijn rug, terwijl ik redelijk opgefokt voor me uit zat te kijken. Mara kwam met 2 ijsjes aan lopen. 1 met een bolletje aardbei en 1 met een bolltje appeltaartijs. De laatste gaf ze aan mij. Ik wachtte op het moment dat ze zou beginnen over vanmorgen. Mara schoof voorzichtig naast me op het bankje dat ik had uitgekozen aan de zijkant van het plein. "Ik wil niet vervelend zijn hoor Cato, en ik doe dit alleen om je te kunnen helpen..." Mara keek bezorgd en leek iet wat zenuwachtig terwijl ze dat zei. "Gaat het over vanmorgen?" vroeg ik. Mara knikte. Ik begon te vertellen. Eigenlijk had ik niet echt een keus. Mara kon ik gewoon niet negeren. Ze was zo lief voor me en ze kon zo goed luisteren! "...En toen liep ik naar de bushalte." eindigde ik mijn verhaal. "Cato, weet je eigenlijk wel hoe erg het is wat je moeder doet? Ik weet dat er kinderen zijn die het veel moeilijker hebben dan jij, maar het is een opstapelingen van gebeurtenissen. Ze doet je gewoon pijn!" Ik keek haar aan met tranen in mijn ogen. "Je zegt het tegen niemand!" Mara schoof naar me toe en pakte me stevig beet. "natuurlijk niet." fluisterde ze in mijn oor en ik begon te huilen. En zij ook.

Toen het weer iets beter ging, liepen we even een rondje door het centrum. Ik keek even naar mijn horloge. 16:13 Mara moest naar huis. Ik ging ook maar richting de bushalte. Het maakte eigenlijk niet zoveel uit hoelaat ik thuis kwam, want mama kwam toch pas rond 1 uur 's nachts thuis na een -volgensmij- iets té leuk feestje.

"Kut tegel godvemjskekdbhfjsr!" mijn woorden gingen over in gemompel, omdat ik merkte dat ik in een volle winkelstraat was en ik het dus niet vond kunnen om ongegeneerd een potje te vloeken.

Kunnen ze de stoeptegels er dan nooit fatsoenlijk in leggen? Daar lag ik dan. Op de straat tussen alle boze blikken die ik kreeg van de mensen om me heen. Mijn knie deed pijn nadat ik gevallen was over een steen. Het brandde nog een beetje toen ik probeerde op te staan. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder en een jongensstem van iemand van ongeveer 16 jaar, voor hoever ik het kon inschatten. "Gaat het?"

Ik keek snel achter me om te zien of...De bijzondere jongen! Hij stond hier zomaar achter me om me te helpen! Ik heb daar volgensmij wel 5 minuten naar zijn mooie ogen staan kijken. Helemaal verbaasd en op zoek naar woorden. Hij stond daar gewoon en hij wilde met me praten! "Wel goed.. geloof ik." Ik lachte wat flauwtjes. "Je kwam raar terecht. Wat gebeurde er eigenlijk?" vroeg hij "Ik uhh ik struikelde over een steen." Zei ik zo zelfverzekerd mogelijk. Of nou ja, ik deed een poging tot. Hij begon te lachen. Lachte hij me nou uit? "Ik ben trouwens Luck." En hij gaf me een hand. "Ik ben Cato. Bijzondere naam heb je." En ik lachte verlegen naar hem. Dit keer stotterde ik al iets minder. "Mijn ouders dachten dat luck geluk zou brengen. Ze zijn nogal bijgelovig hahaha." Ik keek in zijn blauwe ogen en ik smolt helemaal weg. Wat was hij leuk!