shy

schokkend nieuws

Die nacht heb ik bij Mara geslapen. Ik heb mama een berichtje gestuurd dat ik bij Mara ging logeren. Ik heb niks gezegd over de enge man. Dat moest ze zelf maar uitzoeken. De ouders van Mara waren heel lief voor me. Ik voelde me zo thuis bij hen! Meer dan ik me ooit in mijn eigen huis zou voelen. De moeder van Mara, Saskia, vertelde me hoe bezorgd ze was en hoe erg ze het allemaal voor me vond.. en blablabla. Ik lachte en knikte maar wat en liet me knuffelen tussen het knuffelvet van Saskia.

Langzaam werd ik wakker.

Ik draaide me om en gaapte. "goeiemorgen!" zei Mara. "goeiemorgen." Mijn stem kraakte en ik voelde me niet echt fit. Mara stond op en begon zich aan te kleden. "Heb je lekker geslapen?" vroeg ze. Ik had vannacht heerlijk geslapen. Zo'n fijn bed had ik thuis niet! Ik knikte. Hoelaat was het eigenlijk? Ik keek op de wekker: 9:16

Het was zaterdagmorgen dus we konden uitslapen. Ik had geen spullen mee, want ik wilde voor geen goud langs huis. (nou ja, figuurlijk dan) Ik stapte gapend op van het logeerbed en begon me ook maar eens aan te kleden. Ik droeg een nachtjapon van Mara en ik kreeg voor nood een onderbroek van haar. Het zat allemaal wat krap, aangezien Mara iets kleiner was dan ik, maar het kon ermee door. Eenmaal aangekleed liepen we samen naar beneden. Mara had een mooi huis. Ze hadden een ruime, landelijke keuken met een kookeiland. De muren waren wit. Net zoals de houten vloer. Daardoor leek het huis nog ruimer dan dat het al was. De keuken en kamer waren afgeschermd met een rood kamerscherm. De meeste meubels hadden veel lichte kleuren, dat heel mooi afstak bij de witte muren en vloer.

"Goeiemorgen lieverds!" Zei Saskia vrolijk. "Goeiemorgen" bromde Mara terug. Duidelijk nog half slaapdronken liep ze naar het aanrecht en smeerde samen met mij onze broodjes op. We liepen naar de kamer en ploften neer op de zacht roze hoekbank. "Mag ik je misschien iets vragen Mara?" Vroeg ik een beetje zenuwachtig." Ja, natuurlijk" Zei Mara. "Stel dat mama in een psychiatrische inrichting moet. Hoe zit dat dan met mij? En met het huis? Waar moet ik dan gaan wonen?" Mara keek me bedenkelijk aan. Daar had ze natuurlijk nog niet over nagedacht. "Moet ik dan naar een kostschool?" Op dat moment kwam Saskia aan lopen. Ik stopte abrupt met praten. Er hing een vraagteken boven het hoofd van Saskia, terwijl ze haar hoofd een beetje scheef hield. Ineens voelde ik mijn telefoon in mijn zak trillen. Ik pakte hem uit mijn zak en keek op het schermpje. *privé nummer* ik nam twijfelend op. "Hallo met Cato." Ik schaamde me elke keer als ik dat zei. Hallo - Cato. Snap je de grap? "Goedemiddag, spreek ik met Cato van Hof?" klonkt een vriendelijke mannenstem haastig aan de andere kant van de lijn. "Ja.. ja dat klopt." zei ik, nog steeds met twijfels. Een beetje zenuwachtig wachtte ik af wat er komen ging. "Niet schrikken, maar uw moeder ligt met kritieke toestand in het ziekenhuis..." Met een schok keek ik op. Ik staarde met grote ogen naar de muur en liet mijn telefoon langzaam uit mijn handen glijden. Ging mama dood!?