shy

On the same page

"Toen ik twaalf jaar was..." begon Luck zijn verhaal. Hij zuchtte even. "Mijn vader was alcoholist. Hij sloeg me en schold me uit om elke kleine opmerking die ik maake. Ik kon niks goed doen, maar mijn zus daarintegen kon alles maken. Mama was die tijd veel in het buitenland voor haar werk. Ze was in Haiti om de mensen hulp te bieden na de grote ramp. En omdat ze dokter was, betekende ze heel veel voor de mensen en kon ze dus niet zomaar terug komen naar Nederland. Ik was vaak bij een vriend van me, omdat ik me totaal niet thuis voelde in mijn eigen huis." Luck slikte even en ik zag dat hij moeite had om zijn tranen te bedwingen. Ik voelde een steek van medelijden, wat wilde ik hem graag even vasthouden. "En toen ik op een avond thuis kwam... " Een diepe zucht. "Had hij zoveel gedronken dat hij doodstil op de vloer lag. Ik probeerde hem wakker te maken, maar hij reageerde nergens op. Toen heb ik 112 gebeld en hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht..." Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar deed hem gelijk weer dicht. Toen opende hij hem weer en zei: "Zullen we even naar buiten gaan?" Ik keek hem een beetje overdonderd aan terwijl ik zei: "uhh ga maar vast. Ik kom er zo aan." Luck draaide zijn met zwart ingepakte rug naar me toe en liep de kamer uit. Ik bewoog mijn hoofd richting mama en begon spontaan heel hard te huilen. Ik pakte een opklap stoeltje en fluisterde lieve dingen in haar oor. Alsof ze mijn kind was. Ik kon niet stoppen met huilen, ik was zo vol van emoties dat ik geen idee had wat ik voelde. Moest ik boos zijn? Moest ik verdrietig zijn? Of moest ik blij zijn, omdat ze eindelijk in goeie handen was?

Ik liet haar hand los en gaf een kus op haar voorhoofd. Met moeite liep ik de kamer uit richting de koffiekamer. Het voelde alsof ik loot in mijn schoenen mee sleepte. Het voelde zo raar om mama hier zo alleen te laten, maar ik moest Saskia en Mara natuurlijk wel laten weten dat ik naar buiten ging.

"Natuurlijk meisje. Je moet doen waar je je goed bij voelt." Zei Saskia begripvol. Ik zag dat dokter Gea ook bij hen aan tafel zat. Waarschijnlijk wisten Saskia en Mara meer dan ik en waarschijnlijk hadden Saskia en Mara ook nog met Gea over de afspraak met de psychiater gepraat, maar het maakte me allemaal niet zoveel meer uit.

Toen ik buiten was draaide ik mijn dikke haar in een snelle staart zodat het niet in mijn gezicht waaide door de hevige wind. Een donkere wolk kwam dichterbij en schoof pontificaal voor de zon. Doei warmte. Ik keek om me heen of ik Luck ook zag zitten, maar ik zag niks. Ik liep een poosje rond, maar er was nog geen spoor van Luck. Ik maakte me zorgen, omdat ik bang was dst hij was weggelopen. Hij had het net tenslotte erg moeilijk. Ik wilde net terug naar binnen lopen om met Saskia en Mara naar huis te gaan, totdat ik in mijn ooghoek een glimp opving van een zwarte windjack.