shy

Lucky

Ik propte snel een broodje in mijn mond, omdat ik vanmorgen nog niks had gegeten. Ik was zo overrompeld dat ik het volledig vergeten was. Na een half uur fietsen had ik dan ook wel trek gekregen. Terwijl ik de school binnen liep, zag ik dat Mara haar fiets in de fietsenstalling parkeerde. O ja, Mara. Zij moest natuurlijk wel weten wat ik vanmorgen had gezien, maar ik had het er nog niet aan toe. Die viezerik heeft de hele weg in mijn hoofd rond gedwaald. Zijn lelijke hoofd en vieze kleren kon ik niet uitstaan. En dan nog hoe mama erbij lag. De fles, en de uitgeveegde lippenstift... ineens voelde ik een misselijk gevoel in mijn maag. Zou de man dat hebben gedaan? Zouden ze.. Ik voelde een traan opkomen. Niet huilen nu Cato, dit is geen goed moment. Mara komt er al aan en dan moet je alles uitleggen. Niet nu. Loop maar rustig naar je kluisje. Ik kon mijn tranen maar net onderdrukken. "Hey Cato!" riep Mara vrolijk. "Gaat het weer een beetje na gisteren?" Ik knikte bijna onopmerkelijk en lachte flauwtjes. "Dat is dus een nee." Zei Mara streng. Ik zag aan haar blik dat ze zich zorgen om me maakte, maar ik negeerde het. "Het gaat wel weer." loog ik en ik besloot om van onderwerp te veranderen zodat ze me geen vragen meer kon stellen. "Heb jij nog wat gedaan gisteren?" begon ik het gesprek, met mijn ik-klink-geÏnterresseerd-maar-ben-het-totaal-niet stem. Ik haalde opgelucht adem toen ze op mijn vraag in ging. 

Het eerste uur hadden we mentoruur. Ik zag er nogal tegen op, aangezien mijn mentor, mevrouw Molenaar, op de hoogte was van mijn thuissituatie. Mara zat al in het lokaal terwijl ik mezelf ervan probeerde te overtuigen dat het beter was om naar binnen te lopen in plaats van de hele les in de gang te blijven staan piekeren. Wat me overigens geen slecht idee leek vergeleken met het saaie geneuzel van mevrouw Molenaar. Ik tilde mijn voet over de drempel, al zoekend naar de lege stoel naast Mara. Met een zucht plofte ik naast haar neer.

Ik heb niet echt naar de verhalen van mevrouw Molenaar geluisterd, totdat ze begon over het onderwerp 'ouders'. Mijn ogen flitsten van Mara naar mevrouw Molenaar en weer terug. Alles van vanmorgen schoot weer door mijn hoofd. Mijn ogen begonnen te branden. Een snik. Daarna een traan over mijn wang. Alle ogen waren ondertussen richting de mijne gegaan. Ik kon het even niet meer aan. Ik schoof mijn stoel naar achteren en rende de klas uit. Ik zag het verbijsterde gezicht van mevrouw Molenaar voorbij flitsen en ik hoorde Mara nog roepen: "Cato! Niet weglopen!" Maar ik smeet de deur al achter me dicht. En nu? wat moest ik nu doen? Ik stond hier in de gang, omdat ik niet meer in de klas wilde zijn, maar wat wilde ik dan wel? De tranen stroomden over mijn wangen. En het werd alleen maar erger. Ik liep maar richting de wc om mijn neus te snuiten en tranen weg te vegen. Ineens voelde ik een arm om mijn middel. Ik keek geschrokken om en daar stond hij, Luck. Ik keek verbaasd in zijn grote ogen en zag dat hij me wilde troosten. Natuurlijk hield ik hem niet tegen. Hij drukte me zachtjes tegen hem aan en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Wat rook hij lekker! Hij wreef over mijn rug en neuriede zachtjes in mijn oor. Ik hoorde zijn ademhaling en voelde zijn hand op mijn rug. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar dat was ook niet nodig. Het voelde zo vertrouwd. Ineens hoorde ik in de verte voetstappen. Ik keek geschrokken op en duwde Luck van me af. Hij keek me verbaast aan. "Wat is er?" vroeg hij. "Wil je niet dat ik je vasthoud? Ik wil je wel loslaten hoor, je kan het gewoon vragen. Of ga ik te snel? Ik wilde je alleen troosten omdat ik zag da..." "Nee, daar gaat het niet om. Echt niet" Ik keek hem in zijn ogen aan en begon weer te huilen. Hij was zo lief! De voetstappen kwamen steeds dichterbij "Maar ik uhh.. ik moet gaan." snikte ik. En Luck liet me los.