shy

hulp

Ik hoorde driftige passen en ik zag het oververhitte hoofd (voor hoever ik dat kon zien vanaf hier) van Mara dichterbij komen. Op een paar meter afstand leek ze eerder bezorgd. Ik wilde weglopen, maar Mara hield me tegen. Haar hand voelde ik in mijn schouder, en ze draaide me om. "En nu vertel  je me wat er aan de hand is." Ze keek me indringend aan. "Ik.. uhh" Begon ik stotterend mijn zin. "Ik weet niet wat ik zeggen moet…" Ik ontweek Mara’s blik. Ik begon te trillen en ineens kreeg ik het koud. Mijn handen werden klam en ik barstte weer in huilen uit. Mara pakte mijn hand en keek me diep in mijn ogen aan. “Het kan zo echt niet langer.” zei ze. Ze klonk al niet meer zo zelfverzekerd dan eerder dit gesprek. “Ga maar even zitten.” Stelde ze voor en ik liet me op de grond zakken. Met grote, glazige ogen staarde ik naar de grond. Wat was  die vies, bah. En ik zat tussen al het stof. Mara kwam naast me zitten en pakte me stevig vast. Aan haar houding was te merken dat ze niet wist wat ze moest doen. Net zoals ik. Mara schoof haar tas naar zich toe en haalde er een zakdoekje uit “hier, voor je tranen.” En gaf het aan mij. Ik veegde hem over mijn gezicht en snoot mijn neus erin. "Let op." Ze pakte het vieze zakdoekje uit mijn hand en maakte er een bolletje van. Ik keek met een 'wat-ben-jij-walgelijk' blik toe. Ze mikte de tot bal gevormde zakdoek op een prullenbak een paar meter verderop. Raak. "Zie je wel, ik heb talent." Zei ze lachend. Stiekem moest ik er ook wel een beetje om lachen. "Weet je waar ik ook talent voor heb?" Ze keek me vragend aan. "Nou?" vroeg ik nieuwsgierig. "In het helpen van mijn vriendin." Het bleef even stil. "Én haar moeder." Met grote ogen keek ik haar aan. "Nee Mara.." Ik wist niet of ik haar nu een hele dikke knuffel moest geven of boos op haar moest worden. Daarom bleef ik maar gewoon zitten. "Ik wil niet dat j..." "Ik heb samen met mama een psychiater gebeld." Zei Mara nu op een serieuze toon. Ineens bleef ik stokstijf stil zitten. Een psychiater!? Voor mama? Mijn hoofd begon te draaien bij het idee dat ik mama moest vertellen dat ze naar een psychiater zou moeten. Mara zat zenuwachtig met de touwtjes in haar broekje te spelen.

Ik keek haar met een emotieloze blik aan en stond op. Ik stond op het punt om weg te lopen, maar ik bedacht me. Misschien was het wel goed voor mama. En voor mij natuurlijk.

----------------------------

Sorry voor het korte hoofdstuk! :s . Ik wilde zo snel mogelijk iets publiceren, omdat ik al zolang niks had geschreven.

xxx