shy

Het gesprek

*klop klop* Mara had me bij m'n pols mee getrokken en klopte op de deur van het lokaal. We hadden eigenlijk nog maar 10 minuten les, maar Mara vond dat we het niet konden maken om ons niet even te laten zien voordat we naar de volgende les gingen.

De deur werd voor ons open gedaan door mevrouw Molenaar. Ze keek me met een bezorgde blik aan. Weer waren alle ogen op mij gericht. Ik werd er zo gek van dat ik uit riep: "Staar me niet zo aan!" En ik baande een weg richting mijn stoel met mijn gezicht op onweer. Ik geloof dat ik het  niet beter had gemaakt, aangezien zelfs Anton opkeek. Een jongen die nooit interresse toonde en volledig in zijn eigen wereldje leefde. Niemand had dit natuurlijk van mij verwacht. Ik was altijd de stilste in de klas en ik was het lievelingetje van elke leraar. "Cato, ik wil niet dat je zo schreeuwt in mijn les." Molenaar bleef rustig. Ik keek haar even strak aan en keek gelijk weer weg. Zij hoefde mij niet te vertellen wat ik wel en niet mocht.

"Uhh jongens, pak je spullen maar en ga maar alvast naar de volgende les. ik wil nog even met Cato praten." Ze keek me indringend aan. Ik wilde opstaan en weglopen, maar ze pakte mijn bovenarm vast. Precies op de plek waar mama me had geknepen. Het deed nog steeds een beetje pijn als je het aanraakte. "Laat me los!" riep ik en ik probeerde mijn arm los te trekken. "hé, niet zo brutaal tegenover je leraar! Wat is er toch met je aan de hand?" Een paar klasgenoten waren uit nieuwsgierigheid bij de deur blijven staan kijken. Het maakte me nu even niks meer uit wat ze van me vonden. Ik begon weer te huilen en liet me op mijn stoel vallen. Mevrouw Molenaar kwam tegenover me zitten. Na (voor mijn gevoel) wel een half uur zo te hebben gezeten, begon ik te vertellen. Over de vieze man die ik vanmorgen had zien liggen, over de lege fles naast mama's bed, over alles wat gisteren morgen was gebeurd en waarom ik niet wilde dat mevrouw Molenaar me om mijn bovenarm vasthield. Ze knikte begrijpend toen ik vroeg of ze dit aan niemand door wilde vertellen. "Wat vreselijk Cato!" Zag ik nou een traan? "Ik wist niet dat het zo erg was. Gebeuren dit soort dingen vaker?" Ze keek me vragend aan. Ik sloeg mijn ogen neer en knikte.

Het begon al een paar jaar geleden. Mijn vader moest steeds meer weg voor zijn werk en het viel me op dat mama zich steeds afstandelijker ging gedragen tegenover mij. Toen ik op een ochtend wakker werd gemaakt begon ze tegen me te schelden en ik zag dat ze niet nuchter meer was. 2 lege flessen drank, 5 bierflessen en een potje met iets daarin dat leek op pilletjes stonden op tafel. Natuurlijk wist ik niet dat die pilletjes drugs waren, maar wat wil je ook. Ik was 10. Vanaf toen ging het alleen maar slechter met mama en begon ze me te slaan en knijpen en ze vertelde me dat ze geen meisje wilde, want jongens zeuren niet. meisjes zijn aanstellers. Iets wat ik nu nog dagelijks mee maak. 

Ik had geen zin om dit levensverhaal helemaal aan mevrouw Molenaar te vertellen. Het ging haar ook niks aan trouwens. Dat Mara een psychiater had gebeld, was al erg genoeg. Ik stond op en deed mijn tas met een zwaai op mijn rug. "Mag ik gaan?' vroeg ik. "uhh.. ja.. natuurlijk" Zei Molenaar. Duidelijk geen idee wat ze moest doen. Ik liep het lokaal uit en ik zag dat Mara op me stond te wachten. "En? hoe ging het?" vroeg ze. "Wel goed." Zei ik en ik lachte flauwtjes. "Mooizo" zei Mara en pakte mijn hand even vast. Daarna liepen we samen naar de volgende les. Wiskunde.