shy

toeval bestaat niet.

Met een enorme snelheid vlogen we door de straten richting het ziekenhuis. Saskia reed, (al vroeg ik me af of ze überhaupt een rijbewijs had) Ik zat naast haar in de bijrijdersstoel en Mara zat achterin. Het was kwart voor 10 toen we een parkeerplekje op draaiden. Saskia griste naar haar tas terwijl ze het druk had met het los koppelen van haar gordel en uitstappen. Ik zwaaide de autodeur open en sprong uit de auto. Met 3 man sterk liepen we naar binnen richting de balie. Er stonden 4 mensen voor ons te wachten. wel 4! normaal gesproken was er niks aan de hand geweest, maar op dit moment kon ik ze allemaal wel vervloeken. Ik wilde naar mama toe! En het klinkt misschien gek, maar ondanks alles wat ze heeft gedaan gaf ik wel om haar en ik wilde echt niet dat ze dood ging!

Na een minuut of 15 waren we eindelijk aan de beurt. "We zijn opzoek naar mevrouw van Hof." zei Saskia krachtig en keek de vrouw achter de balie strak aan. Ik wiebelde ondertussen van mijn ene been op mijn andere en beet op mijn wang om mijn zenuwen een beetje te beheersen. Mara staarde voor zich uit naar een grote bloempot met lelijke gele bloemen. "Even in mijn systeem kijken..." Zei vrouw achter de balie met een stem die net iets te schel en net iets te hoog was. "Ze ligt op kamer 103 op verdieping 2." Dit was geen goed teken. Dat was namelijk de intensivecare. "fuck." en ik keek met glazige ogen naar mijn  voeten. Verbetering: Mijn lelijke voeten. Waren en überhaupt mensen met mooie voeten?

"Kom mee Cato." Mara pakte mijn pols en trok me mee. We namen de lift, aangezien Saskia de conditie had van een koe. Heel slecht dus. Het knopje met de '2' kleurde rood. en de deuren schoven langzaam open. De geur die me te gemoet kwam, was ondragelijk. Zoals gewoonlijk in een ziekenhuis. Ik liep in looppas voorop naar de gang met kamer nummer 87-110. Ik controleerde elke kamer nummer totdat ik bij 103 was aangekomen. Ik hoorde Mara iets in het oor van Saskia fluisteren. Ik stond stokstijf voor de deur. Ik bewoog mijn hand naar de deurklink en opende langzaam de deur. Ik zag 2 benen, omhuld met een ziekenhuisdeken. Stap voor stap liep ik de kamer in. Er sprongen tranen in mijn ogen toen ik mama daar zag liggen. Haar ogen waren gesloten en er zat een breed verband om haar hoofd gebonden. Allerlei draadjes en slangetjes kwamen onder haar dekbed vandaan.

Ik schuifelde naar haar toe en ging naast het bed staan. Haar handen lagen in elkaar gevouwen op haar buik en ik wreef er even overheen met mijn vingers.

Op dat moment klopte er iemand op de deur en werd de deur geopend. Een vrouw in een witte broek en een witte blouse met een naamplaatje waarop 'Gea' stond, kwam mama's tijdelijke kamertje binnen lopen. Ze stelde zich aan ons voor. Wat in principe niet nodig was, aangezien ik ondertussen al wist dat ze Gea heette.

Ineens hoorde ik een jongensstem vanuit de gang kamer 103 binnengalmen. Een bekende jongensstem. Ik kon de stem alleen niet goed plaatsen..