Ο Πρώην

Κεφαλαιο 22

Άνοιξα τα μάτια μου και χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να καταλάβω ότι είμαι στο διαμέρισμα μου . Δεν ήξερα τι μέρα ήταν, τι ώρα.. Όλα ξανα ήρθαν στο μυαλό μου και το άγχος με γέμισε παντού. Δεν γνώριζα αν ήμουν μόνη εδώ ή ποιος με είχε φέρει.
« Δημήτρη» είπα το όνομα του και ο λαιμός μου κάηκε όταν ξεστόμισα αυτή την λέξη . Γρήγορα άκουσα βήματα και η πόρτα άνοιξε
« Κοριτσάκι μου ξύπνησες ;» Η Στέλλα με πλησίασε και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού με ένα απαλό χαμόγελο .
« Στέλλα..» είπα μόνο το όνομα της και την τράβηξα κοντά μου παίρνοντας την αγκαλιά . Ήθελα τόσο πολύ κάποιον..
« Πες μου ότι δεν είναι αλήθεια όλα αυτά..» μουρμούρισα στο αυτί της αλλά δεν μου έδωσε καμία απάντηση.
« Πως βρέθηκα εδώ;» Τραβήχτηκα και εσπρωξα τα μαλλιά μου προς τα πισω.
« Σε έφερε ο Δημήτρης και η μητέρα σου, με πήραν τηλέφωνο και ήρθα εδώ. Καλύτερα όταν συνερχοσουν να μην τους έβλεπες μπροστά σου» είχε δίκιο σε αυτό .
« Σε ευχαριστώ» το στόμα μου ήταν ξερό και ένιωθα πως πονούσα σε όλο μου το κορμί.
« Αυτή έχει φύγει ;»
« Την μητέρα σου εννοείς; Ναι δεν είναι στο σπίτι , αλλά είναι ακόμα στην Αθήνα» με χάιδεψε απαλά με ένα συμπονετικο χαμόγελο.
« Πεινάω» είπα δειλά και το στομάχι μου συσπαστηκε. Το μυαλό μου ένιωθα πως θα εκραγεί με όλες αυτά που είχα μαθει αλλά δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα . Δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ όλα αυτά.
« Έλα σήκω , κανε ένα μπάνιο και εγώ θα σου φτιάξω λίγα μακαρόνια» σαν άρρωστη με φρόντιζε και προσπάθησε να μρ σηκώσει .
« Πόσες ώρες έχουν περάσει;» Ρώτησα και βημάτισα αργά να ξεπιαστω.
« Κοιμάσαι σχεδόν δυο μέρες Πηνελοπη» μουρμούρισε ανήσυχα και εγώ γουρλωσα τα μάτια μου.
« Τα παιδιά από την μπάντα;» Ρώτησα γρήγορα κι με καθησύχασε .
« Ηρέμησε, τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα πως είσαι πολύ άρρωστη αλλά ευτυχώς αυτή τη εβδομάδα μετά τις γιορτές , το μαγαζί μενει κλειστό»
« Στέλλα τι θα κάνω ; Δεν μπορώ να αντικρίσω κανέναν, ούτε την μάνα μου ούτε αυτόν. Πως θα πάω στην δουλειά ξανά;» Άρχισα να τρελαίνομαι πάλι όταν συνειδητοποιούσα πως έχει η κατάσταση .
« Έλα μην τα σκέφτεσαι αυτά τώρα, θα βρούμε μια λύση»
Μπήκα στο μπάνιο και κοιτάχτηκα στο καθρέφτη . Φαινόμουν όντως σαν άρρωστη, ήμουν χάλια. Άρχισα να γδυνομαι σιγά σιγά και όταν αντίκρισα το είδωλο μου ξανά , το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. Χαμηλά στο λαιμό μου είχα ένα μικρό σημάδι έτοιμο να σβήσει. Ήταν από εκείνον.. Από το στόμα του. Ήταν από τον αδελφό μου!! Έτριψα το δέρμα μου αλλά δεν έφευγε.
« Όχι όχι..» μουγκρισα και ξέσπασα σε κλάματα . Η Στέλλα μπήκε γρήγορα μέσα και με κράτησε σφιχτά σηκώνοντας με από το πάτωμα.
« Είναι αδελφός μου Στέλλα!! » τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλο αυτό τον πόνο στην καρδιά μου. Τώρα καταλάβαινα γιατί τόσο καιρό ο Δημήτρης φαινόταν τόσο χάλια. Πάντα τόσο κουρασμένος, λες και ζούσε εναν αιώνιο βασανιστήριο .
« Αγάπη μου μην κανείς έτσι , θα πάθεις τίποτα» τρομαγμένη προσπαθούσε να με συνεφέρει αλλά το μόνο που ήθελα ήταν να μην σκέφτομαι.
« Πως θα τον ξανά κοιτάξω στα μάτια;»
Τόσα χρόνια ήμουν ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που δεν θα μπορώ να τον έχω ποτε μου ξανά . Τον άφηνα να με αγγίζει, να μου κάνει ερωτα, ενώ ήξερε ότι ήμουν αδελφή του. Τίποτα δεν τον εμπόδιζε.. Ήμασταν άρρωστοι! Ανώμαλοι!
«Με τον αδελφό μου..» είπα υστερικά και ένιωθα πως πάθαινα κρίση πανικού. Καλύτερα να μην το είχα μαθει ποτε, καλύτερα να μου έλεγε πως δεν με θέλει , δεν με αγαπά, πως ήμουν λίγη για εκείνον. Καλύτερα να σκεφτόμουν πως δεν ήμουν αρκετή , πως δεν ήμουν αξία της αγάπης του παρα όλο αυτό.
« Δώσε χρόνο στον εαυτό σου αγάπη μου» η Στέλλα προσπαθούσε να με συγκροτήσει ξανά αλλά δεν ήξερε πως.
« Πες μου τι να κάνω..»
κάθε σημείο που με είχε αγγίξει ήθελα να το γδάρω . Να μην μου θυμίζει τίποτα το χάδι του.
« Έχει περάσει πολύ χειρότερα από εμένα, έχασε την γη κάτω από τα πόδια του. Έπρεπε αυτός να με εγκαταλείψει, να με διώξει. Εγώ στην θέση του τότε μπορεί και να μην το άντεχα, να έκανα καμία τρελα..»
«Θεέ μου!! Μην ακούω ανοησίες Πηνελοπη σε παρακαλώ!» Φοβήθηκε για την δίκη μου αντίδραση και αυστηρά με μάζεψε.
« Αν πάθαινε κάτι αυτός τι θα έκανα..» συνειδητοποίησα πως δεν θα άντεχα να ξέρω πως δεν ζούσε. Τον αγαπούσα τόσο πολύ. Και ακόμα δεν μπορούσα να συνειδητοποίησω πως όλα είχαν τελειώσει ανάμεσα μας.
« Πάψε να σκέφτεσαι έτσι, ο Δημήτρης είναι μια χαρά και τόσο καιρό το πάλευε με τον καλύτερο τρόπο μάλλον. Το ίδιο θα κανείς και εσυ. Θα βρεθεί λύση και όλα θα ηρεμήσουν» με καθησύχασε γλυκά και μου άνοιξε το νερό της ντουζιέρας.
« Έλα μπες να συνέλθεις!»