Ο Πρώην

Κεφαλαιο 33

« Πηνελοπη..» μουρμούρισε απαλά δίπλα μου και ασυναίσθητα χαμογέλασα από την μελωδική φωνή του.
« Μμμ..» παραπονέθηκα και αρνήθηκα να ανοίξω τα μάτια μου. Με το που έκατσα δίπλα του στο αμάξι , αμέσως με πήρε ο ύπνος . Τον εμπιστευόμουν απόλυτα, δίπλα του πάντα ένιωθα πως είχα βρει τον προορισμό μου.
« Ξυπνά φτάσαμε» χαζογελασε με την άρνηση μου και τον ένιωθα να με κοιτάει.
« Που;» Αναρωτήθηκα και Ανασηκωθηκα στο δερμάτινο κάθισμα του .
« Είμαστε σε ένα ήσυχο ξενοδοχείο, νομίζω σου λείπει ύπνος» αμήχανα προσπάθησε να εξηγηθεί και ξαφνικά ενιωσα άβολα.
« Ναι καλά σκέφτηκες..» τεντώθηκα και άρπαξα το κινητό και την τσάντα μου και βγήκα έξω . Περπατήσαμε μαζί ως την είσοδο και όταν φτάσαμε στην υποδοχή και οι δυο κοκαλωσαμε.
« Παρακαλώ» είπε ευγενικά η ρεσεψιονίστ και κανείς μας δεν απαντούσε. Πήρα μια βαθειά ανάσα και μίλησα βιαστικά
« Θα θέλαμε δυο δωμάτια για απόψε» έδειξα και τον Δημήτρη και αμέσως μας έδωσε τα κλειδιά. Νομίζω πως είχα πράξει όλοσωστά. Δεν υπήρχε λόγος να μοιραζόμασταν δωμάτιο. Άλλωστε αυτός είχε και δικό του σπίτι εδώ. Θα μπορούσε κάλλιστα να πάει εκεί. Ανεβήκαμε στο πρώτο όροφο αθόρυβα και τα δωμάτια μας ήταν δίπλα δίπλα.
« Καληνύχτα » του είπα γεμάτη άγχος και δεν τόλμησα να τον κοιτάξω στα μάτια.
« Καληνύχτα , αύριο αν μπορούσες , θα ήθελα να μιλούσαμε λίγο» ζήτησε τυπικά και στηρίχτηκε πάνω στην πόρτα του. Ήταν τόσο γοητευτικός με αυτές του τις κινήσεις. Έκλεισα τα μάτια μου για να μην τον κοιταζω και του έγνεψα θετικά.

Την άλλη μέρα το πρωί άνοιξα τα μάτια μου και ένιωθα επιτέλους χορτασμένη από ύπνο . Τώρα μπορούσα να παρατηρήσω πραγματικά το χώρο. Ήταν ένα μοντέρνο αλλά πολυτελές δωμάτιο . Μινιμαλ χρώματα και σχήματα δέσποζαν παντού. Έκανα ένα ντουζ στα γρήγορα κι προσπάθησα να φτιαχτω με ότι είχα στην τσάντα μου. Βιαστικά βγήκα στο διάδρομο και χτύπησα την πόρτα του αλλά δεν έλαβα καμία απάντηση. Μπορεί να κοιμόταν ακόμα. Έκανα μια πιο δυνατή προσπάθεια αλλά δεν έλαβα απάντηση . Κατέβηκα στο ισόγειο και ρώτησα αν ο Δημήτρης είχε φύγει. Με ενημέρωσαν πως είναι στο μπαρ του ξενοδοχείου και μάλιστα μου ζήτησαν και ένα αυτόγραφο. Σοκαρισμένη που με αναγνώρισαν , έγραψα κάτι βιαστικά και έφυγα . Μπήκα σε μια μεγάλη αίθουσα και αμέσως το κορμί του ξεχώρισε δίπλα από το παράθυρο . Έπινε διακριτικά τον καφέ του και μιλούσε στο τηλέφωνο μάλλον για  δουλειά γιατί φαινόταν πολύ αυστηρός. Μόλις αντιλήφθηκε πως τον κοιτούσα, μου χαμογέλασε και έκανε νόημα. Έκατσα μαζί του και περίμενα να τελειώσει. Μιλούσε για αγορές και εμπορεύματα και επέμενε με αυταρχικό τόνο. Παρήγγειλα έναν καφέ και όταν επιτέλους το έκλεισε , ασχολήθηκε και μαζί μου.
« Καλημέρα» μουρμούρισε όμορφα και άγγιξε απαλά το χέρι μου . Ασυναίσθητα τραβήχτηκα από την επαφή μας και το πρόσωπο του κατευθείαν συννέφιασε .
« Ελπίζω να κοιμήθηκες καλά»
« ναι χόρτασα επιτέλους λίγο ύπνο» ανακουφισμένη ήπια μια γουλια από την κούπα μου και συνέχισα .
« Λοιπόν; Τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα;»
« Δεν ξέρω πραγματικά. Ο πατέρας μας νομίζω πως δεν σκέφτεται τίποτα πια. Ίσως έφτασε η ώρα να αποδεχτεί την κατάσταση και να μιλήσει στην μητέρα μου.»
« Για να είμαι ειλικρινής , δεν με νοιάζει τι θα κάνει ο ίδιος. Εγώ δεν θέλω να μπλέκομαι.. Και τώρα όλα αυτά για τις επιχειρήσεις και τις μετοχές.. Είναι κάτι που δεν θέλω!» Επέμεινα και αρνήθηκα να δεχτώ οποιοδήποτε δώρο του .
«Σε καταλαβαίνω, αλλά μην το βλέπεις απαραίτητα έτσι. Δεν είναι φιλανθρωπία , είναι συμφέρον σου. Εσυ κερδίζεις από όλο αυτό..»
« Μιλάμε για οικονομικό όφελος.. Πλέον με την μπάντα βγάζω αρκετά και δεν έχω παράπονο. Και εκτός αυτού, δεν θέλω να μπλεχτω με την οικογένεια σου και τις επιχειρήσεις της και ούτε να χρειζομαι να εξηγώ σε κανέναν γιατί έλαβα αυτή την κληρονομιά..»
« Αυτό σε καίει δηλαδή!! Πως θα το πεις στον Πανο » ξαφνικά νευρίασε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι.
« Δεν ξέρει τίποτα για την συγγένεια μας και δεν θέλω να μαθει. Από τότε που έφυγες από το γκρουπ όλοι ηρεμήσαμε και προχωρησαμε μπροστά χωρίς να έχουμε την σκιά σου δίπλα μας» Αμέσως χαμογέλασε ειρωνικά με τα λόγια μου αλλά δεν σχολίασε τίποτα.
« Τόσο σημαντικός είναι για σένα λοιπόν ο φίλος μου;» με κοίταξε στα μάτια και με μάγεψε μη μπορώντας να κουνηθώ .
« Ναι νομίζω πως είναι, με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω όλο αυτό το δραμα..»
« Πιο σημαντικός και από εμένα;» Ρώτησε πληγωμένα και το βλέμμα μου επεσε χαμηλά.
« Σταματα Δημήτρη..» ζητησα πικραμένη. Δεν είχε νόημα..
« Και ένας απλός ψυχολόγος θα μπορούσε να σε είχε βοηθήσει να το ξεπεράσεις όλο αυτό. Τι είναι λοιπόν για σένα ο Πάνος; Ένας απλός ψυχολόγος τελικά;» Επέμενε κα με έφερνε σε δύσκολη θέση. Όλα γύριζαν μέσα στο κεφάλι μου.
« Και εσένα τι λόγος σου πέφτει; Νομίζω πως ξεπερνάς τα όρια και δεν έχεις το δικαίωμα. Άλλωστε και εσυ είσαι με την Ειρήνη » δεν το πιστεύω ότι σχολιάζαμε την σκηνή ζήλειας του αδελφού μου. Το τι ήταν παράλογο πλέον, επαιρνε άλλη διάσταση..
« Ναι έχεις δίκιο, είμαι με την Ειρήνη, απλά..» ξεφυσηξε και απομάκρυνε το ποτήρι του μακριά.
« Απλά όταν αρχίζω να σε βλέπω ξανά σε πιο συχνή βάση , το ξεχνάω» παραδέχτηκε και τα μάτια του έκαιγαν . Τι μου έλεγε;; Η καρδιά μου χοροπηδησε και όλο αυτό δεν έμοιαζε πια καθόλου περίεργο.
«Μην το κανείς αυτό..» η φωνή μου βγήκε με δυσκολία και φοβόμουν μήπως τα αισθήματα μου προδοθουν. Τα δάχτυλα του σκαρφάλωσαν πάνω στην παλάμη μου και κου έβαλε φωτιά .
« Έχω αποδεχτεί την μοίρα μου Πηνελοπη.. Δεν με νοιάζει να ζήσω με αυτή την κατάρα επάνω μου.. Αρκεί να με αφήνεις να την ζω!» Απαίτησε και πίεσε δυνατά το δέρμα μου.
« Νομίζω πως αυτό το έχουμε λύσει. Σαν ώριμοι άνθρωποι κατέληξαμε πως η σχέση μας πλέον θα είναι καθαρά τυπική» ξεψυχισμενα τον απαρνιόμουν και δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Πετάχτηκα όρθια και βιαστικά άρχισα να πηγαίνω προς τις σκάλες. Άκουγα τα βήματα του πισω μου απειλητικά και η καρδιά μου χτυπούσε σε τρελούς ρυθμούς. Ανέβηκα στον πρώτο όροφο και πριν προλάβω να κλειστώ στο δωμάτιο μου με τράβηξε δυνατά από το μπράτσο.
«Με πονάς » του φώναξα δυνατά και με γύρισε κατά πάνω του . Τα μάτια του ήταν γεμάτα θυμό και αγανάκτηση.
« Δεν θα φεύγεις έτσι όταν είμαστε μαζί»
Μια πόρτα πιο δίπλα άνοιξε και ένας μεγάλος κύριος κατέβηκε στο ισόγειο κοιτάζοντας μας.
« Γίνεται να μην γινόμαστε θέαμα σε παρακαλώ; » τραβήχτηκα από την λαβή του και έκανα ένα βήμα μακριά . Ας κρατούσαμε όσες αποστάσεις μπορούσαμε .
« Όσο χρόνο μπορούμε να ξεκλέβουμε μαζί δεν θέλω να καταστρέφεται έτσι» η φωνή του αμέσως έγινε πιο γλυκιά και μείωσε πάλι τον χώρο ανάμεσα μας. Ήθελα να αγγίξω το πρόσωπο του και τα γενιά που μόλις άρχιζαν να κάνουν την εμφάνιση τους.  
« Δεν πρέπει να έχουμε χρόνο μαζί, δεν το καταλαβαίνεις ;» Δεν ήξερα πως αλλιώς να το εξηγήσω.
« Όχι! Όχι.. Αυτό δεν το δέχομαι» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του σαν παρανοϊκός .
« Μάλλον έχεις ξεχάσει κάποια πράγματα Δημήτρη.. Είσαι αδελφός μου!! Έχουμε τον ίδιο πατέρα.. Έφυγες από την Αθήνα για να μην έχουμε καμία επαφή. Φτιάξαμε ο καθένας τις ζωές μας και τώρα φέρεσαι παράλογα»
Του υπενθύμισα και αρνήθηκα να τον κοιτάξω στα μάτια. Μπορεί και να λύγιζα..
« Άκουσε με.. Αυτό που έχουμε , αυτό που νιώθουμε είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος . Δεν θα το ξανά βρεις σε κανέναν άλλον και το ξέρεις.  Μην το διαλύσεις !! Άσε με να το πλάσουμε από την αρχή» τα λόγια του έτρεχαν γρήγορα προσπαθώντας να με πείσει και αργά τα δάχτυλα του έπιασαν τους ώμους μου.
« Είσαι άρρωστος..» ψιθύρισα αλλά η φωνή μου δεν βγήκε . Εσκυψε κοντά μου και χωρίς δεύτερη σκέψη με φίλησε. Θεέ μου είχα ξεχάσει πως ήταν να με αγγίζει έτσι ! Επέβαλε τα χείλη του πάνω στα δικά μου και βίαια με κράτησε από την μέση για να μην απομακρυνθώ. Ήθελα να χυθω μέσα στην αγκαλιά του. Να ενώσω τα κορμιά μας και να γευτώ κάθε του πτυχή. Ήταν πανέμορφος και δικός μου! Η γλώσσα του τόλμησε να εξερευνήσει το στόμα μου και ένας αναστεναγμός μου ξέφυγε. Αυτή η λάβα στο κορμί μου μου θύμισε τι ακριβώς έκανα. Με όλη την δύναμη που είχα ξεκολλησα από πάνω του και σήκωσα βιαστικά το χέρι μου και τον χαστούκισα . Η παλάμη μου κάηκε πάνω στο δέρμα του και επεσε νεκρή ξανά κάτω. Δεν είπε τίποτα παρα με κοίταξε χωρίς συναισθήματα. Ούτε θυμός , ούτε πόνος.. Τίποτα απολύτως.
« Αύριο είσαι καλεσμένη στην δεξίωση» Τράβηξε εναν φάκελο από το σακακι του και μου το έδωσε. Με προσκαλούσε εκείνος..
« Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μπουν τα πράγματα στη θέση τους»
« Δημήτρη, μάλλον είναι κακή μέρα η αυριανή. Σε δεξίωση δεν είναι ότι καλύτερο τετοιες αποκαλύψεις..»
« Δεν με νοιάζει! Θα έρθεις.. Αλλιώς θα περάσω εγώ να σε πάρω»
« Πρέπει να φύγω για την Αθήνα , δεν θα καθόμουν για πολύ» θυμήθηκα τον Πανο και ένα τεράστιο άγχος με κατέκλυσε.
« Πες στον φιλαράκο σου πως η μάνα σου σε χρειάζεται, θα το αντέξει » ειρωνικά τον μείωσε και μου φάνηκε τόσο περίεργο. Κάποτε ήταν τόσο καλοί φίλοι.
« Δεν αντέχω να λέω αλλά ψέματα» μουρμούρισα ενοχικά και κατεβασα το κεφάλι μου.
«Μην ανησυχείς και αυτός σου λέει» πέταξε με ένα χαζό χαμόγελο .
« Τι εννοείς ; » απαίτησα να μάθω αλλά έβγαλε λέξη .
«Μιλα γαμωτο σου , εσυ ήσουν αυτός που ήθελε να ξεκαθαριστούν τα πράγματα»
Μετά από μια μικρή παύση πήρε μια βαθειά ανάσα και είπε
« Όλοι οι στίχοι του δίσκου σας συν τα τραγούδια που θα βγάλετε τώρα , δεν είναι του Πάνου.»
« και ποιανού είναι ;» Γιατί ρωτούσα.. Αφού ήξερα ήδη την απάντηση. Ήμουν σίγουρη τόσο καιρό πως δεν γινόταν ο Δημήτρης να εγκαταλείψει την μουσική.
« Δικοί μου» παραδέχτηκε κάπως ντροπιασμένος. Αμέσως του χαμογέλασα γλυκά γιατί ήξερα πως ο πραγματικός Δημήτρης δεν είχε χαθεί.
« Όλα τα τραγούδια είναι υπέροχα, δεν μου έκανε εντύπωση που τελικά τα είχες γράψει εσυ»
Αμέσως το πρόσωπο του φωτίστηκε σαν μικρού παιδιού που του έδινες σοκολάτα.
« Αλήθεια;» Ρώτησε γεμάτος χαρά και η καρδιά μου έσπασε στα δυο από το θέαμα. Ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει στην ζωή μου. Του έγνεψα και με αγκάλιασε δυνατά . Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα όμως δεν τα άφησα να τρέξουν .
« Έλα καλύτερα να με γυρίσεις σπίτι, η μητέρα μου μπορεί να με χρειάζεται » μουρμούρισα πάνω του και αυτός τραβήχτηκε γνέφοντας .
« Ναι ναι πάμε..»

Επέστρεψα!! Η αλήθεια είναι πως οι καλοκαιρινές διακοπές και οι έρωτες μου πήραν λίγο τα μυαλά . Τώρα που έληξαν και τα δυο , είπα να επανέλθω στην ιστορία μου για να γεμίσω μπαταρίες. Ελπίζω να περνάτε όλοι υπέροχα αυτό το καλοκαίρι με πολλές βουτιές και παγωτά.