Ο Πρώην

Κεφάλαιο 40

Την ιδια ημερα κιολας βρισκομουν στην Αθήνα. Δεν αντεχα να αντικρίσω το βλεμμα της μητερας μου που θα φανερωνε την περηφάνια στην αληθεια που τελικα ελεγε . Ουτε και τον πατερα μου που το μονο που θα ηθελε, ηταν να μας στριμώξει για αλλη μια φορα στην γωνια και να απαιτήσει το αυτονοητο. Στο να σταματησουμε να βρισκομαστε με το Δημητρη , αφου και επισημα λαβαμε την επιβεβαιωση μας .. Αυτη που τοσο ειχαμε αναγκη.. Οριστε λοιπον , ημασταν οντως αδελφια και το λεει και η επιστημη. Ο πατερας του απο εδω και περα εχει επισημα αλλο ενα παιδι . Χμμ , μαλλον θα θελει να με αγνωρισει κιολας , τωρα που ολα μαθευτηκαν πια.. Αμεσως σκεφτηκα την καημενη του γυναικα.. Η κυρια Αννα ειχε αναποθέσει τις τελευταιες της ελπιδες σε αυτο το τεστ.. Οπως και εμεις αλλωστε.

Ανοιξα τα παραθυρα του σπιτιου και βγηκα αμεσως στη βεραντα. Τα φυτα ειχαν ξεραθει.. Αυτη την φορα δεν θα ξανα εφευγα απο εδω. Για κανεναν λογο. Δεν θα τα ξανα αφηνα να ξεραθουν.. Η μητερα μου πλεον ειχε τον Δρακακη ολον δικο της, οσο για τον Δημητρη , ισως εβρισκε μια αλλη Ειρήνη να ξανα φτιαξει την ζωη του και μαλλον αυτη την φορα τα καταφερνε.. Πετάχτηκα στο σουπερμαρκετ για να ξανα γεμισω το ψυγειο μου και ανακαλυψα πως τελικα ειχα γινει διασημη στην Αθηνα . Ωραια.. ουτε γαλα δεν θα μπορουσαμε να παρουμε πια με την παντοφλα και τις πιτζαμες κατω απο το μπουφαν. Απέφυγα τα εντονα βλεμματα και ξανα γυρισα βιαστικα στο πανεμορφο σπιτακι μου. Ποσο σκατα τα ειχα κανει.. Ειχα αφησει την δουλεια στην μοιρα της αντι να παλευω για αυτη. Απεφευγα τον Πανο λες και του αξιζε ολο αυτο και οσο για τον Δημήτρη.. Για αλλη μια φορα ειχα υποκύψει σε εκεινον. Πως τα καταφερνα καθε φορα; Δεν αηδιαζα πια με τον εαυτο μου .. Το ειχα συνηθίσει μαλλον. Τολμησα να ανοιξω το κινητο μου , και οι αναπαντητες κλησεις γεμισαν την οθονη. Ειχα απειρες απο ολους.. Αλλα στον μονο που καταφερα να απαντησω ηταν στη Στέλλα.. Με ενα απλο μηνυμα την ενημερωσα οτι γυρισα Αθήνα χωρις καμια αλλη εξηγηση. Ηξερε σε τι κατασταση θα βρισκομουν και δεν χρειαζοντουσαν συγνωμες και δικαιολογιες σε εκεινη. Ενημέρωσα και τον μανατζερ μας για να επιβεβαιωσω οτι οντως αυριο θα ημουν στην δουλεια και τον παρακαλεσα να μην αναφερει πως ημουν στην Αθήνα στους υπολοιπους. Δεν ειχα καμια ορεξη πια για τιποτα. Ουτε να σκεφτω, ουτε και να παρω καποια αποφαση. Δεν ηξερα αυριο πως θα αντικρίσω τον Πάνο . Πως θα συνεχιζε η δουλειά με εμας λογικα στα μαχαιρια; Ισως και να του εξηγούσα..ισως καταλάβαινε...Ω μα τι σκεφτομουν πια; Τι να του ελεγα . Θα ντροπιαζόμουν και σε αυτον δηλαδη.. Αρνήθηκα σκεφτω το οτιδηποτε και εβαλα την αγαπημενη μου σειρα στην τηλεοραση, παρήγγειλα φαι απεξω και ξεμεινα στον καναπε μεχρι που με πηρε ο υπνος .