Ο Πρώην

Κεφαλαιο 37

Δεν γύρισα σπίτι . Δεν άντεχα να δω την μητέρα μου . Ήθελα χρόνο να σκεφτώ . Ζητησα από τον Δημήτρη να με αφήσει σε ένα ξενοδοχείο αλλά τελικά εμεινε και εκείνος . Ούτε αυτός μπορούσε να γυρίσει στο σπίτι που μοιραζόταν με την Ειρήνη . Όλα είχαν έρθει πάνω κάτω και όλοι τελικά αυτό που θέλαμε ήταν χρόνος . Χρόνος για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους .

« Θα το κάνουμε το τεστ ;» Ρώτησε χαζεύοντας έξω τον δρόμο και τους περαστικούς . Τα πίναμε στο μπαρ του ξενοδοχείου καθώς αποφεύγαμε να πάμε στα κρεβάτια μας . Σήκωσα αδιάφορα τους ώμους. Είτε το κάναμε είτε όχι δεν είχε και πολύ σημασία πλέον . Είχαμε καταστραφεί από τον τόσο πόνο και τα βασανιστήρια .
« Θέλω να ξέρω Πηνελοπη..»
«Και να μην είμαστε αδέλφια νομίζεις πως όλα αυτά που περάσαμε θα διαγραφούν ; Που κόντεψα να πεθάνω ;; Νομίζεις πως όλα αυτά θα σβηστούν ; Τόσα δάκρυα ; Πάλεψα με τα αισθήματα μου.. νόμιζα πως σε είχα διαγράψει.. Όντως το είχα κάνει.. Έτσι νομιζα δηλαδή , αλλά κάθε φορά που τύχαινε να σε δω , όλα γινόντουσαν κουβάρι . Είχες πάντα τόση δύναμη πάνω μου.. »
« Τώρα δεν έχω πια ;» Με κοιτούσε μαγνητισμένος και η φωνή του ήταν σιγανή.
« Τώρα δεν έχω χάσει μόνο εσένα , έχω χάσει και τον εαυτό μου . Δεν ξέρω ποια είμαι πια.. Δεν ξέρω τι θέλω . Ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής μου πολύ πιθανό να μου λέει ψέματα ενώ το ξέρει πως με καταστρέφει.. Και έχω και εσένα.. Να στέκεσαι πάντα εκεί , με αυτά τα μάτια και με αυτό το εξαντλητικό άρωμα και να μην ξέρω πια τι να σε κάνω . Να σε αγαπήσω ; Να σε μισήσω ; Να σε σπρώξω μακριά τι;» Φώναξα λίγο περισσότερο από ότι χρειαζόταν και μερικοί γύρω μας μας κοίταξαν .
« Το ξέρεις πολύ καλά .. Θα είμαι εγώ πάντα μέσα στο στήθος σου . Εγώ θα χτυπάω την καρδιά σου , εγώ θα σε ορίζω . Όπως και εσυ εμένα.. Πες μου ότι κάνω λάθος ! Πες το μου..»
Κούνησα χωρίς νόημα το κεφάλι μου και σηκώθηκα όρθια . Καλύτερα να πήγαινα στο δωμάτιο μου . Αύριο ερχόταν μεγάλη μέρα.
« Μην μου γυρνάς την πλάτη! » μουγκρισε αγριεμένος και πετάχτηκε από την καρέκλα του . Μερικοί γύρω μας κοιτούσαν περισσότερο από ότι χρειαζόταν . Ακόμα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως αρχίζαμε να γινόμαστε γνωστοί .
« Σκάσε..» είπα σιγανα για να απομακρύνω τα βλέμματα από πάνω μας και έφυγα βιαστικά για το ασανσέρ . Με ακολούθησε βιαστικά κουμπώνοντας το σακακι του και μαζί με έναν άλλο πελάτη του ξενοδοχείου άρχισαμε να ανεβαίνουμε ορόφους . Αργά άπλωσε το χέρι του και ακουμπησε την μέση μου κάνοντας με να τιναχτώ . Γουρλωσα τα μάτια μου και τον αγριοκοιταξα αλλά αυτός κατέβασε απαλά το χέρι του στους γοφούς μου . Ξερόβηξα δυνατά και έκανα βήμα μακριά του . Δεν είχα και που άλλου να πάω .
« Ντινννν» ήμασταν στο 3 και ο ηλικιωμένος αντρας που ήταν μαζί μας κατέβηκε . Μόλις ξανά έκλεισαν οι πόρτες τον χτύπησα άγαρμπα .
« Το βρισκεις διασκεδαστικό αυτό που μολις έκανες ;»
Δεν γελούσε , αλλά σίγουρα τα μάτια του έδειχναν πως το διασκέδαζε .