MAFIA● / VKOOK

11- Hiç dönmemek üzere.

BTS JUNGKOOK - BEGIN

11| Hiç dönmemek üzere.

Hayat sürprizlerle doluydu. Her zamanki beni şaşırtmaya devam ediyordu. Bir kez olsun iyi yönden şaşırtmamıştı. Bir kez olsun mutlu olmamıştım. Ağlamak istiyordum ağlayamıyordum. Soğuk suyun altında sanki bütün acılarım, yangınlarım sönecekmiş gibi oturuyordum. Gözyaşlarım buz gibi akan suya karışa karışa küvete akıyordu. Iyi hissetmiyordum. Ciddi anlamda bitmiş gibiydim. Sanki tüm vücudum günlerce aç susuz kalmış gibi güçsüzdü.

Onlardı.

O gece annem ve babamı gözlerimin önünde öldüren onlardı. Kollarındaki dövmeden tanımıştım. Ne istiyorlardı ailemden, neden öldürmüşlerdi bilmiyordum. Yıllarca onları yakalatmak için yapmadığım şey kalmamıştı. Heryeri aramıştım. Kaç kere karakola gitmiştim sayamıyorum bile. Tam tamına iki yıl uğraşmıştım. En sonunda dosyanın kapanmasıyla resmen çökmüştüm. Ailemi kaybedeli  5 yıl oluyordu. Ve 5 yılın sonunda tam her şey bitti derken tekrar başlamıştı. Bir tesadüf sonucu ailemin katillerinin ayağına kadar gelmiştim. Onlar beni tanıyamazdı. Olayların yaşandığı gece benim olduğun yerin karanlık olması beni görmelerini engellemişti. Onların sokak lambasının altında olmaları sebebiyle dövmelerini görmüştüm. Yüzlerini maske ve şapkayla kapattıkları için yüzlerini görememiştim. Onlar adına tek hatırladığım kollarındaki dövmeydi.

" Taehyung?" Kapının ardından gelen sesle suyun içinde irkilmiştim. Bir tarafım delicesine affetmek isterken bir tarafım intikam ateşiyle yanıyordu. Daha saatler önce onunla birbirimize sarılmış şekilde uyurken şu an ne durumdaydık. Onun bundan haberi yoktu. Olmaması da lazımdı. Bir şekilde burdan kurtulup onları yakalatmam gerekti. Evet Jungkooku seviyordum bunu inkar edemezdim ama ailemdi. Lanet olsun onlar ailemi öldürmüştü. Tanrım inanmak istemiyordum. Bunun bi kabus olmasına o kadar ihtiyacım vardı ki.

" Efendim?" Korkmuyordum. Ne Jungkooktan nede onun abisi olacak Namjoon denen itten korkmuyordum. Bide inatmış gibi seni daha önce gördüm mü demesi yok mu. Ahh neyse.. Namjoon umrumda değildi. Jungkook. Lanet olsun Jungkook. Neden Jungkook? Tanrım neden neden neden! Dünyada o kadar insan varken neden o! Ağlıyordum. Deli gibi ağlıyordum. Suyun sesinin verdiği rahatlıkla ağlıyordum.

" Tae iyi misin? Kaç saattir banyodasın" sesini duymak ağlamamı daha da şiddetlendirirken mümkün olduğunca normal olmaya çalışarak sorusunu cevaplamıştım.

" Iyiyim çıkıyorum şimdi" zorla ağzımdan kelimeler dökülürken aklımda sürekli beynimi yiyen düşünceler bana rahat vermiyordu. Her dakika her saniye çözüm arıyordum. Defalarca düşünmüştüm ama her şey tek bir yola çıkıyordu. Affedemezdim. Basit birşey değildi bu affedemezdim. Yakalatacaktım. Burdan bir şekilde kaçıp onları yakalayacaktım.

Bornozumu giydikten sonra kapıyı açtığımda gözlerimin kızarıklığı için bahanem hazırdı. Jungkook yatakta oturmuş ben kapıyı açtığım an yüzü bana dönmüştü. Saniyesinde kalkıp yanıma geldiğinde elleri yanağımla buluşmuş yüzümü ellerinin sıcaklığı sarmıştı. Ölüyordum. Avuçlarının içinde ölüyordum. Görmüyordu.

" Noldu Taehyung? Ağladın mı sen? Söyle bana güzelim bişey mi oldu?"

Gözlerine baktığımda benim için ne kadar çok endişelendiğini görmüştüm. Merakla bana bakıyordu. Ağzımdan çıkacak tek bir kelimeye ihtiyacı varmışçasına bana bakıyordu. Yüzümü normale çevirmeye çalışarak ki bu durumda ne kadar normalleşeceksem sorusuna cevap vermiştim.

" Iyiyim Jungkook birşeyim yok merak etme. Sadece şampuan gözüme kaçtı ondan bu haldeyim." Şu an bana inanmasını çok istiyordum. Bunun için herşeyi yapmaya hazırdım. Değilse hiçbir planım gerçekleşemezdi. Gülümseyerek konuştuğumda gözlerime dikkatle bakmış sanki benim dediklerimin doğruluğunu sorgular gibi beklemişti.