Epiphyllum Oxypetalum

Chapter 8

CHAPTER 8: I'm S

"Are you sure you're going with us?" Tanong sa akin ni Dunn.

"Yeah, I'm ready to see him. I'm ready to see his grave," I sincerely said.

Agad din kaming nakarating sa sementeryo di kalayuan sa mansion na tinitirhan nina Lynch. Kami lang ang dumalaw sa kaniya. Maraming natakot nang namatay siya. Baka raw kasi ay sundan sila ng pumatay sa kaniya.

Yumuko ako nang maalala kong marami rin palang humahabol sa mga kaibigan ko, mang maalala kong marami ring humahabol sa akin ngayon.

"I feel sorry for his family. He don't deserve to die. He's a good friend, after all," mahinang bulong ni Dunn na mas lalong nagpalungkot sa akin. Nalulungkot ako dahil nararamdaman ko sila.

"His family doesn't deserve him. Why? Where are they? Their precious son died. But they didn't showed up," mahinang sabi ko. Halata ang pagkalungkot sa tono ng boses ko.

"We'll see you soon, buddy, thank you," bulong ni Dunn at hinawakan pa ang puntod nito. Ganoon din ang ginawa ng iba.

"Let's go." Yaya ni Dunn at naglakad na kami pabalik sa sinasakyan naming van.

Pagkarating namin sa hospital ay hindi pa rin gumigising sina Lynch at Walter. Isang linggo na ang nakalipas matapos ang nangyari kay Walter.

His pulse stopped. Nagpumilit pa ako sa mga doktor para buhayin lang siya. Naalala ko lahat ang kalagayan niya noon kay Mommy. All the pain, the suffering, the tears, it's tearing me apart.

The doctors said na ang muntikan niya nang ikamatay ay ang pagkakalason mula sa saksak ng kutsilyo na natamo niya sa tagiliran niya. Pinag-usapan namin na huwag na lang sabihin kay Walter ang totoong nangyari, na sabihin na nahospital lamang siya dahil sa mga natamo niyang sugat. The poision came from my dagger. I didn't know that my dagger has a poision on it. Is that why my father called it a queen—that I am a queen also?

The other day, Lynch was kidnapped, the boy who got kidnapped too helped him. Thank God Lynch didn't died.

Siya sana ang mababaril pero agad na humarang ang lalaking tumulong sa kaniya. Ngunit, tumagos ang bala kay Lynch. Comatose si Lynch ngayon samantalang ang lumigtas sa kaniya ay hindi na umabot sa hospital. We tried to revive him pero hindi na talaga kaya. Halos kalahating minuto na nilang sinusubukang I-revive ito pero walang nangyayari, tumigil na rin ang mga doktor dahil habang patagal nang patagal ay nadadagdagan ang bills namin sa hospital. Dunn said it was fine dahil mayaman nga naman sila, they have their own businesses, not just a legal business and company, but also an illegal.

"Where are you going?" Tanong sa akin ni Duke nang tumalikod ako sa hospital bed ng dalawa. Pinagsama na kasi namin sila sa iisang kwarto lang para mabantayan sila nang maayos.

"I'll go find them," walang emosyong sagot ko. If they died, I'll kill them with my both hands.

"Find who?" Tanong ni Hakure. Ngumisi lang ako sa kanilang lahat.
Dire-diretso lang akong lumabas ng k'warto. Pagkalabas ko ng k'warto nila ay lumabas din si Duke at hinawakan ang kaliwang palapulsuhan ko.

"It's dangerous," seryosong saad niya sa akin.

"There's no danger when it's about the people I treasure," sabi ko at binigyan siya nang mapait na ngiti. Napabuntong hininga siya.

"Okay, take care, be safe, call us if you are in danger, all right?" Matapos niyang sabihin iyon ay hinawakan niya ang ulo ko at bahagyang ginulo ang buhok ko.

Nakakaramdam na naman ako ng takot na baka ang mga nakapaligid sa akin ay iwanan din ako. Ito ang dahilan kung bakit ayokong magkaroon ng kaibigan. They will leave me soon. Not now but the right time will come. And it's getting closer. Maybe tomorrow, or the other day, someone will leave me again.