,,Mój mały Norwegia" ~ Dania x chibi!Norwegia (Wolno Pisane)

Rozdział 6 - Zabawa

Powoli biegł w stronę domu pokonując przy tym wysoką trawę. Za nim biegł jego młodszy braciszek, który biegał o wiele wolniej niż on. Jednak nie musiał się o niego martwić, bo byli już prawie na miejscu. Brakowało tylko parę kroków.

- Cześć, młody. – Dania uśmiechnął się do młodego państwa, które właśnie wbiegło do domu na swoich krótkich nóżkach. Chłopiec przytulił się do jego nóg, a zaraz za nim do domu wbiegł Emil.

- Braciszek Dania! – Białowłosy podszedł do niego i wyciągnął ręce ku górze, by przekazać, że chce na ręce. Matthias podniósł go, a starszego pogłaskał po głowie.

- Ale rośniesz! Niedługo będziesz tak duży jak Lukas! – Blondyn zaśmiał się kołysząc malucha. Ten zrobił dumną minę, a Norwegia lekko obrażony puścił nogę opiekuna.

- Czy mi się zadaje, czy nasze maluchy wróciły? – Do pomieszczenia wszedł Finlandia z wielkim uśmiechem. Norwegia od razy to wykorzystał i podszedł do niego z gestem proszącym o podniesienie, co Tino zrobił.

- Ty zdrajco! – krzyknął Dania śmiejąc się. Dzieciaki zwykle odkąd mieszkają wszyscy razem prosiły tylko jego, by je trzymał, więc czyn Lukasa był jednoznaczny z zdradą. Mały fioletowooki, by zrobić mu jeszcze bardziej na złość, wtulił się w ciało „cioci".

- Pobawisz się później z nami? – spytał Emil, gdy Matthias odstawiał go na ziemię. Finlandia zrobił to samo z Norem.

- Wiecie, że nie mam za dużo czasu. – Starszy pokręcił głową, przez to obydwoje chłopcy wydali z siebie jęk niezadowolenia. Zawsze kiedy słyszał, że ich zawiódł, serce mu się krajało. – Po obiedzie – westchnął.  Chyba znowu im uległ. Dzieci krzyknęły radośnie, po czym pobiegły do jadalni.

Chyba jeszcze nigdy nie zjedli obiadu tak szybko. Ich talerze były całkiem puste w mgnieniu oka, więc Dania nie miał wyjścia i musiał spełnić obietnicę. Wyszli razem z domu, by pójść do lasu.

- Pobawmy się w wikingów! – krzyknął Lukas, wyciągając ku górze kijek, niczym miecz.

- Tak! Tak! – Emil również wziął patyk. Starszy kraj zaczął się śmiać. Oni są tacy uroczy. Szczególnie, gdy próbują być jak on.

- Więc będziecie walczyć przeciwko mnie! – Przyjął dumną pozę, a chłopcy spojrzeli na niego niepewnie. – Biegnijcie się schować, bo zaraz będzie po was! – Zaśmiał się, a Lukas i Emil pobiegli w las. Patrzył na nich z wielką dumą. Wspaniałe dzieci. Czasem sobie powtarzał, że nie zasługuje na spędzanie z nimi czasu.

Zaczął liczyć w myślach, po czym ruszył w tym samym kierunku, co chłopcy. Raczej nie pobiegli daleko. Powoli sunął się do przodu rozglądając się na boki. Nie musiał długo iść, by zauważyć ruszający się krzak, który w dodatku chichotał i szeptał dziecięcymi głosami.

- Oh, no gdzie oni mogli się podziać? Chyba będę musiał poprosić o pomoc Szwecję i Finlandię! – Odwrócił się tyłem do krzaka. Pochwalił się w myślach za tą wspaniałą grę aktorską. Będzie mógł się później za to nagrodzić.

Poczekał chwilę, po czym usłyszał okrzyki bojowe. Odwrócił się, próbując obronić się przed dwoma małymi wikingami, chociaż i tak dał się im pokonać.

Po całej bitwie postanowił odpocząć z podopiecznymi nad rzeką. Lubił to spokojne miejsce. Na co dzień jest bardzo żywy, jednak tu pozwalał sobie na siedzenie i nic nie robienie, wsłuchując się przy tym w szum wody. Emil i Lukas położyli się. Patrzyli w niebo i rozmawiali o tym, jakie kształty widzą. Jedna chmura wyglądała jak owca, a inna jak domek. Chichotali przy tym radośnie.

- Ale zimno. – Dania podniósł się i skulił. – Chyba idzie zima. – Uśmiechnął się do chłopców, którzy spojrzeli na siebie radośnie. Lubili zimę i śnieg w przeciwieństwie do braciszka Danii. On nie lubił zimna, ale i tak czasem się z nimi bawił. Kochany braciszek.

- Możemy już wrócić? – Norwegia wstał z ziemi. Trochę zgłodniał i był zmęczony, więc wolał już wracać zwłaszcza, że mają kawałek do domu. Matthias przytaknął i wstał, a razem z nim Emil. Cała trójka ruszyła w stronę domu w świetne zachodzącego słońca.