Second dimension (editing) (on hold)

Life isn't fair

Hoofdstuk 9: life isn't fair

Silver

De koning dood. Ik kan het nog steeds niet geloven. Het is al drie dagen geleden. Maar toch, dood?!? Ik ben gelijk de volgende dag naar huis gegaan. Want als de oude koning/koningin dood is, dan gaat de speciale kracht kennelijk naar de nieuwe, naar mij dus. En ze zeggen dat je snel de controle erover kan verliezen en dan heel Alacon kan verwoesten, nu zijn ze me aan het leren om het te beheersen. Scarlett is ook nog steeds in shock, dus we weten nog steeds niet wat er precies is gebeurd. Ze zit alleen maar voor zich uit te staren. We weten nog steeds niet waar die enge gast is, ene... Geen idee hoe hij eigenlijk heet. Ik heb gewoon te veel aan mijn hoofd. Ik ga maar is slapen denk ik, als dat lukt. Ik lig al een paar dagen wakker. Mijn wallen onder mijn ogen zijn mega. Mijn ogen voel zwaar.

'Silver, wordt wakker....hallloooooo?'

'Ik ben al wakker, Rose....Rose? Wat doe jij nou hier?'

'ben je niet blij dat ik er ben?'

Vraagt ze, maar ik zie dat ze een grapje maakt.

'Tuurlijk ben ik blij, vroeg me alleen af waarom je hier bent.'

'ik zou toch langskomen? Nou, hier ben ik dan.'

Ze glimlacht, maar er zit iets droevige achter. Er mist iets in haar ogen, ze zijn leeg.

'Rose, wat is er? Je kijkt zo droevig'

'Alles, ik kan nog steeds niet geloven dat de koning dood is. Dat wij over een paar dagen, weken; ik weet niet wanneer; tegen Drake vechten.'

'Wij? Hoe bedoel je wij?''

'WIJ vechten met jou mee. Geen zorgen. Alleen de mensen met de krachten.'

'oh, ik dacht al. Ik wil niet dat er doden vallen vanwege mij. Gelukkig zijn we onsterfelijk.'

'Silver, het komt wel goed. Kom we gaan trainen.'

'Even omkleden.' Ik stap uit bed, met moeite, en loop naar de inloopkast. Normaal ben ik echt trots op die kast, maar nu lijkt het zo iets kleins. Alsof het er niet toe doet. Er zijn nu belangrijkere dingen. Ik grinnik in mezelf.

'Wat is er grappigSilver?'

'Binnenpretje.'

'Gelukkig kan je nog lachen. Ze zeiden dat je de laatste alles behalve vrolijk was.'

'ja, dat weet ik. Ik heb veel nagedacht. Mensen offeren zich op voor mij en de koning... Hij is dood...vermoordt eerder...vanwege mij.'

De tranen prikken achter mijn ogen. Ik probeer het tegen te houden. Een paar tranen winnen, ze stromen over mijn wangen. Ik proef de zoute smaak in mijn mond. Ik haat huilen!

'Silver, gaat alles goed.'

'Ja...uhhh...het gaat wel. Laten we naar de training gaan. Stoom afblazen.'

'Aaaaargggghhhhhhhhh.' schreeuw ik uit van woede, ondertussen schiet ik al mijn krachten op een levensechte simulatordummie. Voor de rest is er niemand anders in de zaal. Nog een paar schreeuwen. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen.

'Oké Silver, we gaan je nu boos maken. Probeer de kracht onder controle te houden. Rustig ademen.' galmt het door de zaal. Alsof ik al niet boos ben. Plots verandert de dummie in de gast die de koning heeft vermoordt. Ik voel de woede naar boven komen, de adrenaline stroomt door mijn lichaam. En dan opeens een nieuw gevoel, heel krachtig en groot. Het voelt fantastisch, alsof ik de hele wereld aan kan, maar al snel wil het de controle over mijn lichaam overnemen en die stomme dummie verwoesten. Maar dat kan niet. Oke Silver, rustig ademhalen, krijg het onder controle. En dan krijg ik een stomp in mijn maag. 'oh dat had je niet moeten doen.' sis ik nijdig. Ik strek mijn arm naar voren. Nee! Controle. Maar het is te laat, de kracht neemt de leiding over en scheurt die dummie in duizenden stukjes met een soort gele laserstraal. Ik heb gefaald. En dan word alles zwart.