Second dimension (editing) (on hold)

stay

A/N Heel belangrijk. Ik ben bezig met het editen van dit boek. Ik ben nu bij dit hoofdstuk. Dus het hele hoofdstuk gaat waarschijnlijk niet kloppen. Als je toch verder wil lezen. De volgende hoofdstukken kloppen niet echt helemaal meer. Vanaf secrets is het ongeveer weer normaal. Maar daartussen is eigenlijk allemaal sh*t. Het is ongeveer de verhaallijn, maar de details kloppen niet. Het spijt me heel erg. Maar ik beloof dat het beter wordt!

Als ik helemaal klaar ben met editen dan zal ik het zeggen. met een A/N.

DUS dit hoofstuk is nog niet af!

----------------------------

Silver

Het was 1 uur 's nachts. Het feest was afgelopen. Veel te vroeg als je het mij vraagt, maar ik had natuurlijk weer niets in te brengen. Ik had nog energie om minstens drie uur verder te feesten. Ik was allang door mijn slaap heen. Ik was zelfs een beetje hyper. Misschien kwam het omdat ik twee of drie glazen drank op had. Jake stond naast me, hij zag er ook nog fris uit. Ik werd elke keer vrolijk als ik aan hem dacht of hem zag. Hij was gewoon...tjaa...gewoon perfect. En hij was van mij. Ik had mijn arm door de zijne gehaakt.

Iedereen ging naar huis. Jammer genoeg. De gasten die vanavond mee mochten feesten waren al vertrokken. Rick en Lola waren al weg. Ik zou ze een half jaar niet meer zien. Een freaking half jaar. Het zou zo lang duren voor ik ze weer zou zien. Tranen sprongen weer in mijn ogen. Normaal huilde ik nooit, maar bij afscheid nemen was dat anders. Ik raakte snel gehecht aan mensen en dan wilde ik ze ook nooit meer kwijt. Het was een hele stomme eigenschap die makkelijk tegen je gebruikt kon worden. Ik probeerde het altijd zo min mogelijk te laten merken. Je wist nooit of er spionnen van Drake waren. Nooit je zwakte aan de vijand tonen. Dat was wat onze trainers en de koning altijd zeiden tegen ons.

Jake en ik stonden naast elkaar bij de grote deur. We zwaaiden of gaven iedereen een handen. Soms zaten er zelfs kussen op de wang bij. Vooral van die oude vrouwen met lippenstift die te enthiousiast zijn om je weer te zien. 'Och, wat ben je toch weer gegroeid.' of 'Wat ben je toch al weer groot geworden zeg. Ik weet nog dat je zo klein was.' zeiden ze dan altijd. Terwijl jij zoiets had van: 'Wie in vredesnaam ben jij? Waar ken je mij van?'

Mijn handen begonnen lam te worden van het schudden en zwaaien. En dan elke keer hetzelfde zeggen. 'Bedankt dat u er was. Tot de volgende keer.' In het begin probeer je er nog originaliteit in te brengen, maar na de 20ste keer gaf je het alweer op.

We zeiden gedag tegen alle strijders van Alvony en Cupyne. Tegen de Wijzen.

Uiteindelijk bleven we met acht strijders over + de koning en mevrouw Aloo.

Vanavond was het grote afscheid. Morgenochtend zou ik vroeg vertrekken. Afscheid nemen hoorde daar niet bij.

'Groupehug!' zei Dylan, nog steeds dol enthiousiast. Volgens mij had hij ook wat gedronken.

Alle strijders gingen om me heen en sloegen hun armen om me heen. Voor zover dat kon. Ik kreeg een brok in m'n keel. Het idee dat ik mijn beste vrienden, die ik al mijn hele leven ken, een half jaar zou moeten missen. Tranen sprongen in mijn ogen.

'Ik ga jullie allemaal zo missen.'

'Wij jou ook.' of zoiets erop lijkend, zeiden ze. Ze lieten me weer los. Ik keek ze allemaal aan. De meiden stonden met tranen in hun ogen, wat het er niet echt beter op maakte. Er ontsnapte een traan. Een puur zilveren traan stroomde over mijn wang. Ik veegde hem snel weg en deed hem in een klein potje om mijn nek. Ik had nog steeds geen idee waarom ik zilveren tranen huilde. Niemand wilde antwoord op die vraag geven. Misschien moest ik eens naar de bibliotheek.