Second dimension (editing) (on hold)

captivus

Hallo, nieuw hoofdstuk!! eindelijk. Ik heb begrepen dat het soms een beetje moeilijk te begrijpen is wie er nou van Alacon komt en wie van aarde. Dus ik heb besloten om achter de namen van de mensen van de aarde (behalve van Jasmine en Jacob) een (Aa) (van aarde) te plaatsen. bijv.: Sky(Aa). IK hoop dat het helpt.

En dan nog wat: ik ga de tijd veranderen, ik zet nu alles in de tegenwoordige tijd en ga het naar de verleden tijd veranderen, eerst dit hoofdstuk en daarna ga ik eerdere hoofdstukken doen. Succes met lezen, en ps: love you xx

--------------------------------

 Ik dook richting Sky. Er vloog iets met een een geweldige kracht tegen mijn handen. Ik werd meegesleurd door dat ding en viell naar beneden. WTF was dit?!?

-----------

Ik viel. Met een enorme knal raakte ik de grond. Aarde, gras en bladeren schoten alle kanten op. De plek waar ik terecht gekomen was, was een enorme kuil geworden. Modder en troep takjes zaten overal, in mijn haar, op mijn kleren en op mijn gezicht. Ik lag stil, kon me niet bewegen. Ik had mijn ogen open, maar ik keek niet naar wat er om mijn handen zit, ik wilde het niet zien. Om mijn polsen zaten een soort armbanden, waarschijnlijk handboeien. Er  kwam een donkere energie vanaf, waarvan ik lusteloos werd. Niks kon ik doen, helemaal niks. Mijn energie, vol krachten, zat vast in mijn eigen lichaam. Het probeerde zich een weg naar buiten te duwen, zoals het altijd naar buiten vloeit. Eerst voelde ik nog hoe het uit mijn lichaam, na maanden raak je eraan gewend en voel je het niet meer. Maar nu kon het niet weg, het zat vast. Ik voelde hoe het beukte tegen mijn huid. De donkere energie overstemde het, net genoeg zodat ik het niet tegen kon houden. Dat het mij tegenhield om te vechten.

Donkere schaduwen vielen over mij heen. Ik keek omhoog, mijn ogen half dichtknijpend door de felle zon. Aan de randen van de kuil stonden allemaal mensen, maar het waren niet mijn mensen, ze zijn van Amentia. Sky stond dichterbij dan iedereen. Met een gemene grijns op haar gezicht stond ze met haar armen over elkaar geslagen naar mij te kijken.

Vanuit de verte hoorde ik Jake's stem schreeuwen: 'SILVER, NEE!!!' maar de stem kwam niet dichterbij, in plaats daarvan hoorde ik alleen maar gestommel van mensen die aan het vechten waren.

Het viel me nu pas op dat het doodstil was. Ik hoorde gewoon dat niemand meer vocht, iedereen was gestopt.

'LAAT ME LOS!'  schreeuwde hij.

Een andere stem: 'Kijk kijk kijk, wie hebben we daar: koningin Silver. verslagen door mij! Door mij! Het was zo simpel, even wat in elkaar knutselen en klaar. En nu, nu lig jij hier op de grond, verslagen. Zonder energie.' klonk de stem minachtend. Hij kwam van Drake, hij lachte gemeen. Ik wilde het niet horen, maar de stilte liet me er naar hem luisteren. Ik kon me nergens anders op focussen, dus liet ik het maar over me heen komen.

Naast zijn hoofd vloog een camera, dacht ik, ik kon niet meer goed nadenken. Maar fijn, een camera, alles is gefilmd, mijn val, mijn verlies en het is overal uitgezonden, dat weet ik nu al.

'We moeten gaan, Sky liefje, zet HET maar eens wat harder. Ik wil graag dat ze meewerkt.' hij keek mij aan. Meteen nadat Drake dat had gezegd, kwam er uit "de handboeien" meer donkere energie, het overstemt mijn energie. Te veel. De donkere energie, het werd te veel. Ik werd nog lustelozer, mijn ogen waren nauwelijks open en zakte nog steeds dicht. Zwarte vlekken, overal. Mijn zicht werd onscherp. Ik hoorde nog in de verte iemand gemeen lachen en toen zakte ik weg, in de diepte. Niets.

Ik voel me leeg, er zit niets meer in mij, alleen maar leegte. Gevangen in een lichaam, die niet meer van mij voelt. M'n energie raast door mijn lichaam, op zoek naar een uitgang. Maar die is er niet. Het lijkt net een ophol geslagen paard, of eigenlijk op hol geslagen paarden. Ik kijk vanaf een afstandje naar mijn lichaam, die op een witte vlakte ligt. Een slank figuur, met blonde, stijle haren, gesloten ogen, en overal schrammetje en modder van de val. Het ziet er raar uit, zo vanaf een afstandje naar jezelf kijken. Je ziet jezelf altijd anders, dan dat je eruitziet. Om mijn lichaam staan mensen, dit keer wel mijn mensen, mijn vrienden, mijn familie, vriendje. Ze kijken teleurgesteld naar mij. Schreeuwen naar me.