Second dimension (editing) (on hold)

should I tell the truth or should I lie?

HALLOOOOO!!!  Weer een nieuw hoofdstuk. Ik meld wel ff dat dit niet zo'n spannned hoofdstuk is (de vorige was ook niet spannend) sorry :( , maar soms zijn er saaie hoofdstukjes. Volgend hoofdstuk beloof ik dat er meer actie in zit, meer spanning XX love you 

Jasmine 

'Ik kom je halen. Je weet niet wanneer, waar en door wie. Maar ik kom. En als ik jou was zou ik maar bang zijn.' 

We staan op een open veld. 100 meter verderop staat een gedaante. Ik gok dat het een man is. Maar hij lijkt alleen maar een schaduw. En dan is hij weg en ik ben alleen, alleen in een donker, onbekend bos op een open vlakte. Overal om me heen klinkt er gekraak. Aan de rand van het bos tegenover mij verschijnen er lichtjes, die lichtjes komen steeds dichterbij. Er komt een hoofd achter, met een enorm lichaam erachter. Tot mijn grote schrik zie ik dat het wolven zijn, rare, gemuteerde wolven met veel te lange tanden die mij grommend aankijken. Door mijn angst richt ik mijn handen op ze -alsof ze dan zouden stoppen- en tot mijn grote schrik komt er een paarse straal uit mijn handen, die binnen een paar seconden de wolven bereikt heeft en ze levend "verbrand". Het is niet echt verbranden. Er zijn geen vlammen alleen maar grote gapende gaten in de lijven van die beesten. Ik kijk naar mijn handen, draai ze om en weer terug. Mijn ogen worden groot van angst. Dat heb ik gedaan. Ik ren weg, de andere kant op dan waar de wolven dood liggen te gaan. Weg van mezelf, van het monster in me, voor zover dat kan.

'Hoe gaat het met haar?' 

'Goed, ze wordt zo wel wakker denk ik.' 

'Sorry, ik wist echt niet dat ze flauw zou vallen.' 

'Het geeft niet, sommige kunnen er beter tegen dan andere, ik denk dat het voor haar het overweldigende gevoel te veel werd.' 

De stemmen zijn ver weg, het lijkt alsof ze fluisteren. Ik kan gelukkig wel de stemmen onderscheiden: Jacob, Silver en mijn vader.  

Ik voel een barstende hoofdpijn bij mijn hoofd. Ik wil voelen of er een bult zit maar mijn armen luisteren ze niet. Ze liggen nog steeds langs mijn lichaam. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar dat faalt verschrikkelijk. De stemmen sterven langzaam weg, twee mensen lopen de kamer uit. Ik denk dat de ander nog staat of zit, want ik hoor geen andere voetstappen.  

'Kom op Jasmine, wakker worden.' 

Mijn vader is dus gebleven. Ik voel dat hij mijn hand vast pakt, er begint een raar soort tinteling vanaf mijn hand door mijn lijf te lopen. Ik voel me gelijk een stuk beter. Mijn hoofdpijn trekt langzaam weg. Ik probeer weer mijn ogen te openen. Ja het lukt! Een dunne lichtstreep glipt tussen mijn oogleden door. Te veel licht! Ik doe meteen me ogen weer dicht. 

'Jas, Jasmine ben je wakker? Zeg is wat?' 

'Ik ben wakker hoor.' Wil ik zeggen, maar er komt geen geluid, volgens mij beweegt mijn mond niet eens. Ik probeer mijn ogen weer open te doen, het lukt. Voor mijn neus staat me vader mij aan te staren. Ik lig in mijn kamer, op mijn bed. Kennelijk hebben ze geen dokter laten komen. Tuurlijk niet, wat moet die dokter dan wel niet denken. Mijn bloed en chromosonen zijn "spontaan" verandert.

'Jas, je bent wakker.'

'Hey Papa.' Wow, wat klinkt mijn schor, er komt nauwelijks geluid uit.

'Hoe gaat het met je?'

'Het gaat wel.'

'Kan je al opstaan?'

'Ik zal het proberen.' Ik gooi de deken bijzonder makkelijk van me af, net zoals mijn benen op de grond zetten.

'Hoe kan dit? Normaal moet ik nog rusten.'

'Genezende krachten doen wonderen.'

'Oh jaa, ik moet nog steeds aan dat idee wennen.'