Thirtytwo Minutes Till Twelve

6 juni 2011 - 15:58

6 juni 2011 - 15:58

Ik werp een blik op de gele cijfers van mijn wekker, en zie dat het bijna vier uur is. Van beneden hoor ik het geluid van pannen die tegen elkaar aan botsen, en lades die openschuiven, en dan weer met een klap dichtgaan. Mijn broer kookt vanavond. Het zou iets groots worden. Tenminste, dat zei hij.

Met een zucht ga ik weer rechtovereind zitten. Urenlang naar het witte plafond kijken vanuit mijn bed is niet het liefste wat ik doe, maar ik moest met een smoes komen. Ik ben 'ziek'. Daarom kan ik niet naar beneden om om vijf uur het bezoek te ontvangen. Ik kan niet meegenieten van het heerlijke maal dat mijn broer voor ze gaat klaarmaken.

Want ik ben ziek. 

Met een kop thee, thermometer en goed toneelspel kom je een heel eind. 

Zonder geluid te maken, open ik het raam, en spits ik mijn oren. Maar mijn broer is nog steeds te druk met de pannen, en aangezien de keuken helemaal aan de andere kant van het huis is, is het 'veilig'. Ik gooi voorzichtig mijn tas in de struik, en klim soepel via de schutting naar beneden. Ik kijk vlug om me heen, pak de tas uit de struik, en ren de straat uit. Als ik zo'n vijftien straten verder ben, ga ik hijgend op een paaltje tegenover een studentenvereniging zitten en pak mijn mobiel uit het voorzakje van mijn tas.    

'Ben er over 10 min. x'

Ik druk op verzenden, en mijn telefoon trilt, als bevestiging dat de sms is verzonden.

'Ok, zie je straks. x'

Ik glimlach, stop mijn mobiel terug in mijn tas, en pak mijn fietssleutel uit mijn jaszak. Ik loop naar het fietsenrek, en pak mijn paarse fiets uit het rek. Goede voorbereiding is het halve werk. Met een grijns op mijn gezicht fiets ik weg. Zo moeilijk is het helemaal niet.

6 juni 2011 - 16:21

Buiten adem kom ik aan bij het huis. Ik ben nog nooit in deze wijk van de stad geweest, en om eerlijk te zijn spreekt 'ie me ook niet echt aan. Ik kijk nog een keer goed naar de huisnummers, en uiteindelijk loop ik vastbesloten naar nummer 43. Het is een redelijk groot huis, voor een rijtjeshuis in een afgelegen buurt als dit. Het is vies wit van kleur, en de donkergroene verf bladderd van de raamkozijnen. Het grint kraakt onder mijn voeten, en twijfelend druk ik op de bel, een scherp geluid volgt, en galmt door het huis. Iemand rent de trap af, en ik hoor voetstappen die zich door de gang achter de deur verplaatsen. Zijn schim zie ik door het geribbelde glas in de deur langzaam dichterbij komen.

"Hi, kom binnen." zegt hij met een grote glimlach, en meteen smelt ik bij het zien van zijn witte tanden die blootstaan bij zijn prachtige glimlach. Zijn hand legt hij op mijn heup terwijl hij me naar binnen leidt. We komen uit in een grote kamer, met lichtgroen behang. Het behang is gescheurd, en zit vol vlekken. Het ruikt erg muf, en ik heb de neiging om een raam open te zetten. Hij ploft op een oude bank, en een stofwolk komt omhoog. Voorzichtig ga ik naast hem zitten, en hij slaat een arm om me heen. De warmte van zijn gespierde arm om mijn lichaam doet me het verwaarloosde huis even vergeten, maar dat geweldige moment wordt snel verstoord door mijn telefoon die afgaat in mijn tas. Lichtelijk in paniek rits ik mijn tas open, rommel wat, en uiteindelijk vind ik mijn telefoon en neem op zonder te kijken.

"Hallo, met Ashley."

"Ash, waar the fuck ben je?"

Ik hoor de stem van mijn broer, en raak lichtelijk in paniek. Ik probeer een smoes te verzinnen in mijn hoofd, een alibi, of op z'n minst een reden waarom ik niet ziek in mijn bed lig.

"Uhm ik-"

"Ash, wie is dat? Waarom belt hij je?"

Ik probeer een antwoord te formuleren, maar ik hoor Mathieu al tekeer gaan aan de andere kant van de telefoon. 

"- als ik had geweten dat je van plan was om naar Niall te gaan, had ik de hele dag naast je op je kamer gezeten en je in de gaten gehouden! Ik heb je al heel vaak gewaarschuwd voor hem, hij is niet te vertrouwen. Ik kom je meteen halen, het is veel te gevaarlijk daar. Niall is-"

"Ashley, je wordt erg bleek in je gezicht, gaat het wel? Wie heb je aan de lijn?"

Niall kijkt me bezorgd aan, en wrijft met zijn hand over mijn rug. Ik hou de telefoon bij zijn oor, en ik zie zijn gezicht verstijven.

"Misschien is het toch beter dat je gaat."

Ik sta op van de bank, klop het stof van mijn kleren en loop naar de deur. Niall volgt me, met zijn hand weer op mijn heup weliswaar, en blijft in de deuropening staan als ik mijn fiets van het slot haal, en als ik wegfiets blijft hij staan tot we elkaar niet meer kunnen zien. 

Het is minder lang dan normaal, sorry daarvoor. Hope you still like it.

Volgende hoofdstuk is weer voor Nynke :) - btw sorry voor de een beetje late update, ben op vakantie en had geen internet.-

Xxxx Willemijn

PS: Ik weet niet of Willemijn het al weet, maar we zijn tweede geworden in Beste Drama Fanfictie met dit verhaal dus dank jullie wel aan iedereen die gestemd heeft - Nynke :) x