Thirtytwo Minutes Till Twelve

5 oktober 2012 - 22:56

5 oktober 2012 - 22:56
''Ik vind het nogsteeds zo erg dat het uit is met Zayn,'' snik ik, en ik leg mijn hoofd tegen Niall's schouder aan. Zijn arm streelt mijn rug, als ik harder begin te snikken.

''Het komt wel goed, Ash. Hij was niet goed voor je.''

''Vind jij.''

Hij zucht, en rolt zijn ogen. Hij drukt zijn lippen liefjes tegen mijn voorhoofd. Zijn diepblauwe ogen kijken me aan, en weer smelt ik even, van zijn lieve, maar toch bezorgde glimlach, van zijn prachtige ogen, van zijn hand op mijn rug. Ik smelt even weg door Niall, maar dan zie ik Zayn's donkere ogen voor me, en zijn haar dat door de war zit. De spieren in zijn armen die zich aanspannen, en zijn prachtige tattoo's. Het gevoel dat ik kreeg als ik hem zag, of als hij me aanraakte. Ik heb nooit in mijn leven zulke sterke gevoelens gehad voor een persoon, en er ook nog nooit zo vreselijk hard om gehuild. En daar kwam de zoveelste tranenlading.

''Het voelde zo speciaal tussen ons, Niall. Het was iets wat ik nog nooit gevoeld had, e-''

Ik wordt onderbroken door Niall's hand die onder mijn shirt gaat, en ik kijk hem verschikt aan. Langzaam gaat zijn hand over mijn rug, richting het slotje van mijn bh. Hij trekt me dichter naar hem toe, maar ik laat het niet toe en duw mezelf weg.

''Niall, what the hell doe je?''

''I-ik wil j-je, Ashley,'' kreunt hij in mijn oor.

''Nou, ik jou niet.'' antwoord ik hem bot, en ik sta op van zijn schoot. Hij kijkt me voor een tijdje verbaast aan, maar in een fractie van een seconde veranderd zijn gezichtsuitdrukking. Hij straalt woede uit, en zijn ogen lijken vuur te spuwen. Hij staat op, en van alleen zijn houding krijg ik al rillingen. Zijn vinger gaat langzaam over mijn gezicht, en blijft hangen op mijn lip.

''Je zult wel moeten.'' fluistert hij in mijn oor, en alweer gaan de rillingen over mijn lichaam. en zijn armen vinden zich weer een weg onder mijn shirt, om verder te gaan. Maar dit keer duw ik hem ruw van me af, en hij struikelt over zijn eigen voeten, en beland weer op het bed dat achter hem staat.

Dit keer is zijn blik nog angstaanjagender dan ooit, zijn blik is dodelijk, letterlijk. Maar niet alleen zijn gezichtsuitdrukking en zijn blik veranderen in een of andere woedende blik, waarvan ik nieteens wist dat 'ie bestond. De spieren in zijn lichaam, met voornamelijk zijn armen en kuiten, spannen zich aan tot een onmenselijke grootte. Zijn lichaamshaar lijkt overeind te gaan staan. De bouw van zijn lichaam lijkt te veranderen, maar toch blijft hij hetzelfde. Ik voel hoe zijn tong langs mijn oor gaat, en zijn lippen belanden in mijn nek.

Dit keer verzet ik me harder, en voor ik het weet beland mijn voet in een deel waar hij 'm liever niet had gehad.Niall kreunt het uit van de pijn, en toch verschijnt er een zelfvoldaan lachje op mijn gezicht. Maar op Niall's gezicht gebeurt vanalles, maar ook meteen alles behalve een lachje. Zijn blik staat niet zomaar moordend, maar nog veel enger dan dat, en de woede die hij uitstraalt is nieteens in woorden te beschrijven. Hij loopt langzaam rood aan en niet veel later voel ik zijn knokkels tegen mijn jukbeenderen, en de vloer lijkt dichterbij te komen. Op verschillende plekken in mijn lichaam voel ik pijnscheuten, en het wordt alleen maar erger als Niall me begint te trappen, en ik schreeuw het uit van de pijn.

Ik wacht op een nieuwe pijnscheut, maar hij komt niet. Als ik voorzichtig mijn ogen open, zie ik Niall ingezakt tegen de muur zitten. Al de woede lijkt opeens uit zijn lichaam verdwenen te zijn, en hij ziet er nu eerder angstig uit. Voorzichtig schuif ik mezelf over de grond naar Niall toe, maar ik blijf op enige afstand. Zijn gezicht ligt in zijn handen, en zijn knieën zitten hoog opgetrokken, helemaal tegen zijn borst aan.

''Ze komen me halen, doden, afmaken. Ze komen.''

"Wie komen er, Niall?"

"Ik ga sterven, Ashley, red me, alsjeblieft." fluistert hij, en de tranen stromen over zijn wangen. Zijn ogen staan naar de grond gericht, en langzaam kijken ze me aan, recht in mijn ogen. En ik heb nognooit twee paar ogen van dit soort, zo vreselijk bang zien kijken.

"Oké, hoe kan ik je helpen?" zeg ik, na een korte stilte waarin ik Niall op zijn gemak probeerde te stellen.

"We moeten hier weg, zo snel mogelijk." antwoordt hij me, en het lijkt alsof hij opeens weer helder is, en precies weet wat hij moet doen. Ik kijk om me heen, en probeer een mogelijke uitweg te vinden. Maar veel mogelijkheden zie ik niet.

Het is een kamer met veel wit, grijs, en veel ramen. En ik weet ook niet van wie deze kamer precies is, maar hij is iniedergeval niet van Niall. Niall is namelijk ongestructureed en rommelig als het maar zijn kan, en deze kamer lijkt het tegenovergestelde te zijn. Een groot tweepersoonsbed, waar Niall en ik niet lang geleden nog opzaten, staat in het midden van de kamer, en alle kleine kussentjes en de zachte deken op het bed laten het er comfortabel uitzien. Aan de linkerkant van het bed staat een simpele stoel, waar een zwarte trui van Niall opligt. Er staan wat oude schilderijlijsten achter de stoel op de grond. Aan de rechterkant van het bed staat een kastje, met 4 planken vol boeken, tijdschriften en andere dingen. Boven het bed hangen foto's, teksten, quotes en gedichten. Een grote lamp verlicht de kamer. In de hoek staat een leesstoel, met een simpele kamerlamp, en tegen de andere wand staat een grote kledingkast. Ik zie mezelf in de spiegel, die aan de kast hangt, en dat brengt me terug naar het moment.

"Misschien kunnen we uit het raam springen?" Het komt als een vraag uit mijn mond, en terwijl ik het zeg, weet ik hoe stom het klinkt. Niall trekt zijn hand los uit de mijne, en strompelt naar het raam.

"Nee, nee, nee. Dit kan niet. DIT KAN NIET!"

Ik hoor zijn stem nog weergalmen door de kamer, en ik leg mijn hand op zijn schouder. Angst giert door mijn lijf, maar ik mag het niet laten blijken. Ik moet sterk zijn, sterk zijn voor Niall.

"Niall, wat is er?"

"We gaan eraan, we zijn verloren."

Nog uren hebben we tegen de muur in die kamer gezeten. Geen woord werd gewisseld, en geen enkel geluid weergalmde tegen de witte muren. Maar niemand kwam. Het was alleen Niall, ik, en zijn zieke geest die zich in die kamer bevonden. En dat zou ook niet veranderen.

••••

sooooooooooooooo
sorry dat het zo lang duurde, ooops. het heeft me gewoon echt twee weken gekost om dit te schrijven omdat ik gewoon echt niet verder kwam. but i hope y'all like it tho.

we zouden het erg waarderen als je in een comment laat weten wat je vind, en vote. it only takes two seconds of your time, en het maakt onze dag. (:

xxxxxx willemijn (:

- eN OHMYGOD DANKJE WE HEBBEN GEWOON AL OVER DE 5K OHMYAHAJAJ EN NOG 4 HOOFDSTUKKEN EN EEN EPILOOG TE GAAN ILY -