Thirtytwo Minutes Till Twelve

22 minuten - 12 minuten

22 minuten.

Ik blijf zitten, met hem naast me.

Ik zou weg kunnen lopen, maar dan staat mij hetzelfde lot te wachten.

Als ik doe waarmee ik ingestemd heb, hebben we een ander lot.

Niet dat het voor mij zo goed is, maar toch.

Ik moet het doen wel doen. Nialls ogen branden bijna een gat in mijn rug. Al zijn aandacht gaat naar mij.

Hij praat met iemand die aan de andere kant naast hem zit. Het gaat over plannen van volgend jaar.

Ik moet een paar keer goed slikken en diep ademhalen om ervoor te zorg dat ik niet ga hyperventileren.

21 minuten.

1260 seconden.

Het voelt alsof het hier opeens heel warm wordt.

Ik word er misselijk van; alleen het idee al dat door mijn stommiteit zijn lot al bepaald is.

Ik weet nog altijd niet hoe ik hier weg moet komen.

Misschien vraag ik aan hem om met Niall te gaan praten. Zeg hem dat hij Niall moet vertellen dat hij van hem houdt.

Maar stel dat Niall dan niet wacht tot middernacht? Stel dat Niall het heft dan gewoon in eigen handen neemt? Wat dan?

De klok tikt verder.

Hij lacht.

Die lach zou zieken kunnen genezen.

Waarom moet ik dit doen?

19 minuten

Twee minuten zijn verstreken. 120 seconden zijn weer weg.

Ik ben weer dichter bij middernacht.

Ik moet hier weg.

Ik moet dit doen.

Ik kan hier niet weg.

Niall doet me iets aan.

''Is er iets?''

Hij kijkt bezord naar me.

Het is lang geleden dat hij zo naar me keek.

En ik sta op het punt om te breken.

Ik moet een toilet vinden. Ik word misselijk door het idee van wat er straks zal gebeuren.

Als ik het doe...

17 minuten.

Ik word gek.

Nog 17 minuten en het is zover.

Nog 1020 seconden.

Nog 1020 seconden en alles waar ik voor gewerkt heb, verdwijnt.

Nog 1020 seconden en ik ben mijn vrijheid kwijt.

Nog 1020 seconden en ik word aangekeken als een monster.

Ik ben het monster niet. Dat is Niall.

Maar dat is ook niet waar, want ik heb 'ja' gezegd. Dus ik ben nog erger dan Niall.

De klok tikt verder alsof er niets aan de hand is.

Het lachen.

De muziek.

Zijn stem.

Die zullen straks allemaal weg zijn.

Verplaats door gillen.

En sirenes.

En zijn stem zal er niet meer zijn.

Alleen zijn lichaam.

En bloed.

14 minuten.

Ik kan het niet meer houden.

Niall lacht.

Hij lacht.

Mensen lachen.

Ik voel alleen maar dat enorme wapen in mijn handtas.

Ik kan dit niet doen.

Ik moet dit doen.

Maar ik kan het niet.

Ik ben bang.

Niall is gek.

Daarvoor ben ik bang.

Ik ben bang voor het monster dat hij is, en ik ga worden.

13 en een halve minuut.

Nog 798 seconden.

De muziek speelt mijn favoriete liedje.

Niall staat op.

Hij staat op.

Komt voor me staan.

Steekt zijn hand uit.

En even wil ik die vastnemen. Die mooie vormen nog eens voelen.

"Wil je dansen?"

Niet antwoorden.

Negeer hem.

Hij is er niet.

Hij is er niet.

Hij is er niet.

Ja, en straks is hij er helemaal niet meer.

"Ashley? Gaat het wel?"

Niall staat te dansen. Hij kijkt naar ons.

Kijkt kwaad.

Ik kijk terug naar zijn schoenen.

Negeer hem.

Kijk niet op.

Kijk niet op.

Kijk niet op.

Hij zucht en gaat met iemand anders dansen.

Dat nam ietsje meer dan een minuut in beslag.

12 minuten.

Tik.

Tik.

Tik.

De klok gaat verder.

Mijn gedachten staan stil.

12 minuten zijn te weinig en daar zijn nu al seconden af.

De inhoud van mijn maag komt naar boven, maar ik slik het in, wat een zure smaak achterlaat.

En weer is er een minuut voorbij.

Hoi, hoi, hoi! Ik wil even dankje zeggen voor de comments die jullie achterlaten. Het is natuurlijk op Willemijns stukken dat jullie die achterlaten, maar ik hoop dat jullie mijn schrijven ook goed vinden!

Ik zal proberen mijn stukjes even lang als die van Willemijn te maken :) -Nynke