Thirtytwo Minutes Till Twelve

31 december 2011 - 22:13

31 december 2011 - 22:13

Niall heeft mijn hand vast, en sleept me door de menigte mensen. Overal dansen mensen, en eigenlijk staan overal waar je kijkt plastic bekertjes. Zo nu en dan valt er iemand tegen me aan, of begint er iemand tegen me te praten, wat haast onverstaanbaar is door de dubbele tong die ze hebben van alle drank die ze al op hebben, ookal is de nacht nog jong. Maar Niall's hand blijft me stevig vasthouden. Hij laat me niet los.

Zijn vingers zitten stevig om de mijne geklemd, als er weer iemand op me valt. Met mijn vrije hand probeer ik hem omhoog te helpen, of eerder van me af, en de zoete geur van een of andere mannenparfum gemengt met drank hangt om hem heen. Zijn zwarte haar zit verward, en zijn bruine ogen staren me aan. Een seconde vergeet ik dat er honderden mensen om me heen staan, en dat ik Niall's hand vast heb. Niall zegt wat in mijn oor, maar door het onverstaanbare gebrouwel van de vreemde jongen, en de harde muziek heb ik geen idee wat hij zegt. Maar voor nadenken is geen tijd, aangezien Niall me al weer meesleurt door de menigte.

Na een tijdje, waarin er nog drie mensen tegen me aan vielen, vijf jongens tegen me begonnen te praten, en een jongen bijna over me heen gekotst had, komen we aan bij een grote tuin die onverwachts rustig is. Hier en daar zitten wat stelletjes, en staan wat mensen te praten, maar de rest is allemaal binnen. De muziek sterft weg hoe verder we de grote tuin inlopen, en achterin gaan we op een houten schommelbank zitten.

"Er is nooit zoveel aan deze feesten." Zegt Niall met een rustige lieve stem na een stilte waarin we gewoon in elkaar verstrengeld een beetje heen en weer schommelden in de schommelbank. "Maar waarom nam je me dan mee hiernaartoe?" vraag ik, maar ik krijg geen antwoord op mijn vraag. "niall?" Ondanks dat het moeilijk is om te zien, aangezien hier helemaal geen licht is, zie ik dat zijn gezicht moeilijk staat. Maar een klein lachje vormt zich op zijn lippen, en hij draait zijn hoofd.

"Ik nam je mee, omdat deze kleine, romantische plekjes het toppunt zijn van deze feesten." hij drukt zijn lippen nadat hij dat gezegd heeft voorzichtig op de mijne, en ik leg mijn hand in zijn haar, en draai een paar plukjes van zijn blonde haar om mijn vinger. Niall's hand streelt over mijn rug, en als de zoen ruiger begint te worden, voel ik zijn warme hand onder mijn shirt verdwijnen.

"Niall, niet hier. Niet nu." Mompel ik, zonder de zoen te onderbreken, als dat überhaupt verstaanbaar is. Plotseling trekt Niall terug, en ik kijk hem verbaast aan. Hij wumt zich uit onze innige omhelsing, en uiteindelijk staat hij op het gras naast de schommelbank. "Ik ga wat drinken halen, wat wil jij?" vraagt hij, en ik hoor een kleine verdraaiing in zijn stem, die me kriebels geeft. "Doe maar hetzelfde als jij neemt." zeg ik uitdagend, en Niall geeft me een grijns. Als hij wegloopt draait hij zich nog even om, en doet hij een paar stappen terug.

"Ashley, kan je me beloven dat je niet met mensen praat die je niet kent? Je kan ze hier niet allemaal vertrouwen."

Hij voegt er nog een snelle 'denk ik' aan toe voordat hij zich weer omdraait en wegloopt. En hij laat mij in het donker achter op een krakend schommelbankje op een feest waar ik niemand ken, in een huis waarvan ik niet weet waar het is, maar vooral met een naar gevoel over wat hij zei vlak voor hii weg liep. Ik probeer het van me af te zetten, en voordat ik het weet komt Niall weer naar me toelopen, met twee bekers in zijn handen. De donkere gestalte die Niall moet voorstellen komt naast me zitten, en pas als ik hem goed bekijk en hij de beker aangeeft, zie ik dat het Niall helemaal niet is.

Het is de getinte jongen van eerder vanavond, de getinte jongen die op me viel, en daarna op een onverstaanbare manier tegen me begon te praten. Een getinte jongen die ik niet ken, en waar ik volgens Niall niet mee mag praten. Maar toch zit er iets in me, dat de drang heeft niet naar Niall te luisteren. En dit keer geef ik dat deel gelijk.